Συνέντευξη με τον Αλέκο του Ambiance!

Σκασιαρχείο την ώρα της ιστορίας για να πάμε δίπλα, στο Ambiance. Φροντιστήριο το απόγευμα και μετά κατευθείαν Ambiance. “Θα πάω στην Έλενα για να διαβάσουμε”, έλεγα στους γονείς μου και η Έλενα με περίμενε στο…. Ambiance. Τις Κυριακές όλη η πόλη εκεί. Μια ολόκληρη Λάρνακα χαμένη σε καπνούς τσιγάρων, κουβέντες, φλερτ, το τηλέφωνο να χτυπά και να ψάχνουν τον τάδε, αφού εκεί ήταν το σπίτι της πόλης όλης. Αν ήθελες να δεις εκείνον που ήσουν ερωτευμένη, απλά έτρεχες στο Ambiance.

Ναι, όλη η πόλη ήταν εκεί! David, Λευτέρης, Πάνος, Παρασκευάς, Χάρης, Μάριος, όλοι! Μετά η πόλη άλλαξε. Εξελίχτηκε (τρομάρα μας!) Καφετέριες παντού, ο κόσμος άρχισε να αυξάνεται, οι Σκαλιώτες χάθηκαν μέσα στο πλήθος, τα χρόνια πέρασαν και το Ambiance, το πιο γνωστό στέκκι της πόλης, που μεγάλωσε και φιλοξένησε περισσότερες από πέντε γενιές, σήμερα κινδυνεύει να κλείσει. Το ξεχάσαμε. Το αφήσαμε.

Μα η αλήθεια είναι, πως όσοι μεγαλώσαμε εκεί μέσα, το κουβαλάμε πάντα στην ψυχή μας, φυλακτό, δεμένο με τις πιο όμορφες μας εφηβικές αναμνήσεις. Γι αυτό, ένα σκαλιώτικο περιοδικό δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει να υπάρχει χωρίς μία κουβέντα με τον άνθρωπο που μεγάλωσε όλη σχεδόν την πόλη! Το Skala Times δεν θα γινόταν να κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο χωρίς μία συνέντευξη από τον Αλέκο. Τον Αλέκο ΜΑΣ!

Της Γιώτας Δημητρίου

Αλέκο να πάμε λίγο πίσω. Πότε απόκτησες το Ambiance;
Το 1967

Τι ήταν αυτό που σε έκανε τότε, να αγοράσεις αυτό το χώρο στο κέντρο της πόλης;
Ήμασταν μια πολυμελής οικογένεια και ο μακαρίτης ο πατέρας μας είχε καφενείο και ταβέρνα, εδώ δίπλα από το Ambiance. Αποφάσισε να κάνει κάτι πιο σύγχρονο και να το παραδώσει στα παιδιά του, μ’ αυτή λοιπόν την σκέψη αγόρασε τον χώρο αυτό, το Ambiance. Εγώ το ανέλαβα, ως υπεύθυνος του κέντρου.

Ξεκίνησε το 1967, δηλαδή περάσανε περισσότερες από πέντε γενιές από το Ambiance. Θυμάμαι τον καιρό που ήμουν εγώ μαθήτρια, δίπλα στο Παγκύπριο Λύκειο, ήταν “της μόδας” να κάνουμε σκασιαρχείο από το σχολείο για να έρθουμε εδώ….
Από πολύ πιο πριν ξεκίνησε αυτό. Από το 1975 – 1976 αυξήθηκε ο κόσμος της πόλης λόγω και της εισβολής (προσφύγων), είχαμε και απογευματινή και βραδινή σχολή και από τότε άρχισαν να έρχονται πολλοί μαθητές και νέοι και σιγά σιγά έγινε το στέκκι της πόλης. Άλλωστε, τότε δεν υπήρχαν άλλα στέκια για τους νέους σε αυτό το στυλ,δηλαδή της καφετέριας.

Πότε άρχισε να χάνει τον τίτλο του το Ambiance ως “το στέκι της πόλης”; Τα τελευταία δέκα χρόνια;
Δεν μπορώ να πω πότε ακριβώς ξεκίνησε αυτό. Τα πράγματα είναι απλά, τότε υπήρχε μόνο το Ambiance γι αυτό και όλη η πόλη ήταν εδώ. Μετά όταν η πόλη γέμισε με καφετέριες κι έτσι αλλάξαν τα πράγματα….

Θυμάμαι τον καιρό που ήμουν εγώ μαθήτρια να συμβαίνουν πολλά πράγματα εδώ μέσα. Να χτυπά το τηλέφωνο του Ambiance  και να μας ψάχνουν οι γονείς μας (αφού δεν υπήρχαν κινητά τότε), διάφορες ιστορίες…Εσύ θυμάσαι κάποια συγκεκριμένα περιστατικά που κλείδωσες στο μυαλό σου;
(Χαμογελά) Εν πολλά που ζητάς τωρά! Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά. Αντιλαμβάνεσαι πως 45 χρόνια με τόσο πολύ κόσμο, είναι πολλά αυτά που θυμάμαι….

Ήσουν και “ψυχολόγος”. Όλοι σου λέγαμε τα προβλήματα μας, που τον καιρό εκείνο ήταν συνήθως….αισθηματικής φύσεως!
Ναι, γνώριζα τις καταστάσεις του καθενός σας. (Χαμογελά). Αφού οι περισσότεροι μου τα λέγατε όλα. Νομίζω αν γράψω βιβλίο θα γίνει…. ο τρωϊκός πόλεμος με τα όσα θα αποκαλύψω!

Εσύ πως το βίωνες αυτό; Το ότι δεν ήσουν απλά ο ιδιοκτήτης του χώρου, αλλά είχες και μια ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο;
Κοίταξε, αυτό έχει να κάνει με την προσωπικότητα του καθενός. Εμένα έτσι ήταν η προσωπικότητα μου. Τι να σου πω; Μπορεί να είναι και ταλέντο! (Χαμογελά) Δεν έβλεπα όλους τους πελάτες μου το ίδιο. Ήξερα τι ήταν ο καθένας, πως θα του μιλούσα, είχαμε φιλική σχέση. Ήξερα τον καθένα ξεχωριστά και πολύ καλά.

Όλα αυτά τα χρόνια, 45 χρόνια, από τις δεκάδες ιστορίες που έχεις να διηγηθείς, που συνέβησαν στο Ambiance, θέλω να μου διηγηθείς μία.
Ήταν ένα απόγευμα, τότε που έγινε ο μεγάλος ο σεισμός. Το Ambiance ήταν γεμάτο! Είχα γυρισμένη την πλάτη μου, βρισκόμουν στο μπαρ. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων μέχρι να γυρίσω το κεφάλι εξαφανίστηκαν όλοι! Έμεινα μόνο εγώ και τρία κορίτσια μέσα! Ήταν απίστευτο! Από τον φόβο τους “πέτασαν” έξω, σε κλάσματα δευτερολέπτων!

Αλέκο πιο παλιά είχαμε την “Members” για το βράδυ και την μέρα για καφετέρια το Ambiance. Δύο μόνο στέκκια στην πόλη. Ο κόσμος ήταν πιο…. ενωμένος. Εννοώ πως όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Ήταν πολύ διαφορετικές οι εποχές πριν 10-15 χρόνια. Τι έγινε και άλλαξε τόσο η Λάρνακα;
Σήμερα ξεκινήσαμε και μπαίνουμε σε μια άγρια ζούγκλα! Το ένα ζώο θέλει να φάει το άλλο ζώο. Ίσως να οφείλεται στην εξέλιξη του κόσμου. Δεν ξέρω. Ο κόσμος , ακόμα και η νεολαία σήμερα, είναι ζηλόφθονος. Ο ένας ασχολείται με τον άλλον. Εγίναν όλοι “οι καλύτεροι  οικονομολόγοι”, “οι καλύτεροι λογιστές”. Εγίναν όλοι “οι καλύτεροι” και σχολιάζουν, χλευάζουν. Παλαιότερα δεν υπήρχε σε τέτοιο βαθμό αυτή η κακία που υπάρχει σήμερα. Νομίζουν πως όταν έχεις δοκτοράτο είσαι άνθρωπος. Ξεχνούν πως η κοινωνική μόρφωση είναι το πιο σπουδαίο δοκτοράτο που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Είχα μια μέρα, πριν χρόνια, τρεις τύπους. Ο ένας, καθηγητής σπουδασμένος της Αμερικής, μου είπε “εσύ πρέπει να βγάζεις 1000 λίρες κάθε μέρα”. Του απάντησα “όχι χίλιες, γύρω στις εννιακόσιες βγάζω”. Φυσικά εγώ ειρωνικά του απάντησα, δεν έβγαζα τέτοιο μεγάλο ποσό. “Αν θες να το αγοράσεις σου το πουλώ εκατόν χιλιάδες λίρες” του είπα. Και τι μου απάντησε; “Όχι είναι πολλά”. Εγώ, ο αγράμματος, ξέρω πως σε εκατό μέρες θα έβγαζες τα λεφτά που θα το αγόραζες και εσύ ο καθηγητής λες πως είναι πολλά;

Εσύ Αλέκο, όλα αυτά τα χρόνια, ιδιοκτήτης του πιο αγαπημένου χώρου της πόλης, ένοιωσες ποτέ να σε ζηλεύουν;
Βέβαια. Με είχαν στο στόχαστρο κάποτε, κάποιοι αργόσχολοι. Άνθρωποι που ασχολούνται με τις ζωές των άλλων. Αλλά τι να κάνεις; Να νευριάζεις με τον κάθε “αμπάλατο”; Τι να κάνεις; Τίποτα δεν κάνεις! Προχωράς.

Παρατηρώ πως έγιναν κάποιες αλλαγές σήμερα στο Ambiance…
Ναι. Βάλαμε computers, τηλεοράσεις για να παρακολουθούν το ποδόσφαιρο, κάθε βράδυ ανάβουμε το τζάκι, θα διοργανώνονται και κάποιες βραδιές μπιρίμπας κτλ.

Όμως, από ότι είδα έξω από το Ambiance “ η επιχείρηση πωλείται”. Γιατί;
Κουράστηκα. Νομίζω είναι καιρός να ξεκουραστώ.

Ναι , αλλά αν πωληθεί το Ambiance και γίνει κάτι άλλο, είναι σαν να χάνουμε ένα “μνημείο” της πόλης.
Τι να κάνω; Επειδή είναι μνημείο πρέπει να με θάψουν κι εμένα δαμέσα; (Γέλια!) Κοίταξε, από την στιγμή που θα πουληθεί δεν έχω δικαιώμα να πω τι θα γίνει και πως θα συνεχίσει.

Δηλαδή μπορεί να χάσουμε το Ambiance;
Νομίζω πως όχι. Διότι ενώ το έβαλα για πώληση, εξέφρασε ενδιαφέρον ο γιος μου να το αγοράσει μ’ ένα φίλο του και να το συνεχίσουν ως Ambiance, άρα πιθανότατα να το συνεχίσει ο γιος μου. Τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα.

Νομίζω πως ακόμα και ο κόσμος που σταμάτησε να έρχεται Ambiance το έχει πάντα μέσα στην καρδιά του….
Κοίταξε, εγώ ήμουν 20 χρονών όταν το ξεκίνησα. Τώρα είμαι 65. Κανεί με νομίζω, έννεν; Κουράστηκα. Αν ο γιος μου ενδιαφερθεί και το αναλάβει ίσως σωθεί και συνεχίσει.

Ένα μήνυμα σου στον κόσμο που πέρασε και αγάπησε το Ambiance;
Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια ένα μήνυμα σε όλον τον κόσμο που πέρασε από εδώ…..Δεν μπορώ! Υπήρχαν και οι “αμπάλατοι”, υπήρχαν και τα καλά τα μωρά, εσύ ήσουν από τα καλά μωρά… εσένα σε αγαπούσα πάντα! (Χαμογελά).

*Στις 2 Μαρτίου (Παρασκευή), στις 8 το βράδυ, το Skala Times διοργανώνει το “Reunion Larnaka Ambiance” και καλεί όσους μεγάλωσαν στο αγαπημένο Ambiance να δώσουν το παρών τους. Θα γίνει συζήτηση για την πόλη καθώς και για το Ambiance (εισηγήσεις από όσους το ζήσαμε και το αγαπήσαμε για να ξαναβρεί τον παλιό του τίτλο ως “το στέκκι της πόλης”). Επίσης,  είναι μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι, όσοι παλαιότερα βρισκόμασταν εκεί, στο Ambiance. Όλα αυτά βέβαια, αν το Ambiance δεν πωληθεί μέχρι τότε….”Τα σενάρια όλα είναι πιθανά”, όπως μας τόνισε ο γιος του Αλέκου, Χρίστος.