Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
malvina@skalatimes.com
Εσύ και το επίθετο κασκόλ σου!
Είναι που βρέχει, είναι που μέσα σ’ αυτή την πόλη του Ζήνωνα, την πόλη μας, δεν κουνιέται φύλλο μετά τις δέκα το βράδυ, είναι που πλησιάζει και η καταραμένη εκείνη μέρα, εκείνου του λάγνου, δήθεν Αγίου, Βαλεντίνου. Είναι που έπαψες να γλύφεις καραμέλες αισιοδοξίας και να τρως γλυκό ψευδαίσθησης και με μάτια καθαρά αγναντεύεις το ζοφερό τοπίο της πραγματικότητας. Είναι όλα αυτά και τίποτα μαζί. Είναι που στο Savino Rock Bar δεν βρίσκεις την χαμένη σου αθωότητα, μόνο φίλους από το παρών, ενίοτε και το παρελθόν και πάμπολες αναμνήσεις, πλέον.
Τι τα θες; Κάποιοι γεννιούνται για να μεμψιμοιρούν. Το ίδιο κι εσύ. Άντρας ροκ, άντρας 70’ς και κάποτε 80’s κι ας γεννήθηκες μόλις το 82. Άντρας πικρός σαν εκείνο το espresso που ήπια για πρώτη φορά στην Ιταλία, στα 19 μου και ακόμα η πικρή του γεύση κολλά στο λαιμό μου κάθε φορά που το θυμάμαι.
Τι σου γράφω πάλι –από ανάγκη;- η ώρα πέντε το πρωί; Σου γράφω, αν και δεν είμαι ο Σιδηρόπουλος, για να σου πω, πως η ζωή γλιστράει μέσα από τα χέρια σου και εσύ χάνεσαι σε ορθολογιστικές εξισώσεις και κάποτε σε καπνούς ενός τσιγάρου που σου καίει σιγά σιγά τον εγκέφαλο (όχι δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις κακό στον εαυτό σου! Κανένα δικαίωμα όμως!) Την μια έτσι, την άλλη γιουβέτσι και κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για την ζωή.
Γραφείο, δουλειά, ένα επίθετο σαν κασκόλ, να σε προστατεύει από τα κρύα κουτσομπολιά , μια αριστερός, μια δεξιός, μια κομμουνιστής, μια ουδέτερος, μια νεοναζί, μια ιδεολόγος και μια αριβιστής, μα πάντα (έλα ας μην κρυβόμαστε) το συμφέρον πάνω από όλα. Δεν σε κρίνω. Τόσα ξέρεις, τόσα σου έμαθαν. Έτσι βολεύεσαι. Έτσι κατάντησες (ή σε κατάντησαν) βρε αδελφέ!
Το πλάνο της ζωής σου το ΄χεις γράψει στα μαύρα δευτέρια του –ενίοτε καμένου- εγκεφάλου σου: ένας γάμος με μια –φαινομενικά- καλή περίπτωση, μια ζωή με τα συμφέροντα πάνω από όλα, κρυφό τσιγαράκι (μόνο;) να σου καίει τον ήδη –κάποτε- καμένο σου εγκέφαλο, βόλτες στην πόλη (με εκείνο το κασκόλ που προανάφερα) και μια μέρα θα φύγεις από αυτή την ζωή χωρίς ουσιαστικά να έχεις ζήσει αληθινά. Χωρίς να υπήρξες ποτέ ειλικρινής στον εαυτό σου και στους άλλους. Χωρίς να βοήθησες ποτέ να γίνει καλύτερος ο κόσμος, έστω να βοήθησες να γίνει καλύτερη η ζωή ενός ανθρώπου.
Χωρίς να έζησες όπως θα μπορούσες ρε γαμώτο! Κι αν άλλοι νομίσανε πως “ήσουνα μεγάλος και από σπουργίτη θα γινόσουν αετός”, ε, εγώ ήμουν μία από αυτούς! Μπορούσες, μπορείς, ρε γαμώτο, για πιο ουσιαστικά, για πιο μεγάλα, για πιο αληθινά!
Θα φύγεις μια μέρα από αυτό τον κόσμο χωρίς να έζησες, όπως θα μπορούσες!
Μην πεις ότι δεν στα έλεγα! Στα έλεγα! Για δύο χρόνια! Αλλά έχει και η υπομονή (και η όρεξη) τα όρια της.
Καλά κρασιά!
