Η χλιδή φέτος δεν θα φορεθεί! Itʼs so out of fashion!
Γράφει η Ρία Λοϊζου
Εδώ και 2-3 μέρες προσπαθώ να σας γράψω κάτι… Θα ήθελα να ήταν κάτι ευχάριστο και πολύχρωμο, κάτι χαρούμενο, κάτι να μοιάζει σε μένα τελοσπάντων. Αλλά δεν μπορώ. Γράφω, σβήνω, βουρκώνω, σκουπίζω τα μάτια μου ξαναγράφω… Τίποτα! Το απόλυτο κενό.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι την αγαπημένη μου Ελλάδα και την κατάντια της. Νιώθω μουδιασμένη. Φοβάμαι. Για πρώτη φορά στην ζωή μου φοβάμαι τόσο πολύ. Ανησυχώ για τα χειρότερα που μας περιμένουν με ανυπομονησία στην επόμενη γωνία. Οι εικόνες από την καμένη Αθήνα και τον αγανακτισμένο λαό παίζουν συνειρμικά παιχνίδια με το μυαλό μου. Τα έβλεπα online χθες το βράδυ, το όλο σκηνικό μου φαινόταν απίστευτο και εξωπραγματικό. Ήταν όλα τόσο τρομακτικά και άγνωστα. Σκέφτομαι όλες εκείνες τις στιγμές που έζησα εκεί με φίλους. Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Το είχα συνειδητοποιήσει από τα Χριστούγεννα του 2009, αλλά τώρα το εμπέδωσα. Ότι και να γράψω τώρα μάλλον δεν θα μου βγει. Είμαι λυπημένη. Οι απώλειες είναι πολύ έντονες για να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχουν.
Αγχώδεις σκέψεις σιγοβράζουν απειλητικά στο παιδικό μου μυαλό. Με μας άραγε τι θα γίνει; Εδώ οι ηλίθιοι πολιτικοί ανοίγουν το στόμα τους και λένε την μια μαλακιά μετά την άλλη. Μαμά μην θυμώνεις που βρίζω και εγώ αγανακτισμένη είμαι. Είναι κάτι στιγμές που αναρωτιέμαι αν ζω στην Μέση Ανατολή. Στέκομαι ακίνητη απέναντι τους χειρότερους μου εφιάλτες, παίρνω μια ανάσα και κοιτώ τους γύρω μου. Εκκωφαντικές σιωπές φιλτράρονται στις φωνές τους.
Λες να έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται; Έχουν αρχίσει να με κουράζουν οι άνθρωποι με τα πολλά πρόσωπα, τις μπερδεμένες ταυτότητες, τις διασκορπισμένες απολαύσεις. Δεν θέλω να ψάχνω τις σταθερές μου στις εμμονές τον άλλων. Ρε παιδάκι μου το θεωρώ αδιανόητο έως παράλογο να υπάρχει κόσμος που ακόμα θέλει να ζει “ελιτιστικά” και να μετράει τη ζωή του με μάρκες, αυτοκίνητα και επώνυμους φίλους. Καιρός να αλλάξουμε τις προτεραιότητες μας εμ; Η χλιδή φέτος δεν θα φορεθεί! Itʼs so out of fashion!
Τις τελευταίες βδομάδες δεν θέλω να βγαίνω, περιμένω την παρασκευή πως και πως να κλειστώ στο σπίτι να ηρεμήσει η ψυχούλα μου. Ούτε σχολείο να πήγαινα! Δεν ξέρω τη μας συμβαίνει πια. Νιώθω ότι τίποτα δεν αλλάζει και όλα μένουν τα ίδια ή μπορεί και να αλλάζουν λιγάκι για να μου θυμίζουν πως ζούμε σε δύσκολές εποχές. Είναι λες και το παρελθόν μένει το ίδιο και απαράλλακτο, ενώ το μέλλον δεν συμβαίνει ποτέ. Είμαι εδώ και περιμένω. Το παρελθόν εν τω μεταξύ επαναλαμβάνει τον εαυτό του χωρίς νόημα. Εγώ όμως δεν θέλω να επαναλάβω τίποτα.
Υ.Γ 1 Με ένα καλό βιβλίο και μουσική αξίζει να περνά κανείς την ώρα του, την προσωπική του ώρα, ειδικά τέτοιες μέρες , κομματικού ξεσπάσματος της TV. Βαριέμαι και μόνο στη σκέψη πως θα παρακολουθήσω όλο αυτό το τηλεοπτικό θεατρινισμό και αρνιέμαι να γίνω θεατής στο θέατρο του παραλόγου. Καθένας με τις αξίες του, τις αλήθειες του και τις ανάγκες του.
Υ.Γ 2 Διάβασα κάτι και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. “Η κοινωνία δεν χτίζεται σε μια παλάμη που ζητιανεύει, αλλά σε αυτή που σφίγγεται σε μια γροθιά”.
Υ.Γ 3 Μην ακούτε τι λένε περί γνωριμίας και πρώτης εντύπωσης είναι απλά φήμες. Συνήθως δεν είμαι έτσι, αλλά βλέπετε στις μέρες που ζούμε μέχρι και “η Ρία στην χώρα των θαυμάτων έχει επηρεαστεί”. Εύχομαι οι δικές μου πινελιές να δίνουν χρώμα και ζωή στην καθημερινότητα σας μέσα από την στήλη μου.
