“Θεωρία και πράξη”
Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Έξι η ώρα τα χαράματα, το laptop σπασμένο (sorry broouli που το μαθαίνεις από εδώ), κάποια κείμενα που ήταν φυλαγμένα πάνω στην οθόνη του και προορίζονταν γι’αυτό το edition έχουν χαθεί. Ευτυχώς η περισσότερη ύλη ήταν πάνω στο usb κι ευτυχώς που υπάρχει και δεύτερο laptop στο σπίτι!
Έχασα και το πάρτυ της Τονιούλας στο Ammos, για να φέρω εις πέρας το έργο-magazine κι όμως το έργο σήμερα έμοιαζε με θρίλερ!
Τελικά τα χαράματα (είναι έξι η ώρα τώρα που γράφω) με βρήκαν να αναρωτιέμαι πως χωράει τόση γρουσουζιά σε μια μέρα! Ως κοριτσάκι “spiritual wannabe” ξέρω που οφείλεται και πήρα το μάθημα μου. Οκ dear soul δεν θα ξανασυμβεί! Θα προσέχω ποιους έχω γύρω μου και τι λέω. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν, που μοιάζω τρελή κι αλλοπαρμένη (από την ένταση και την αγρυπνία προφανώς), στο μυαλό μου έρχονται οι συγκάτοικοι μου στο Λονδίνο, ο Reda και ο Μάκης, που με νευρίαζαν κάθε φορά που μου έλεγαν πως οι θεωρίες μου απέχουν από τις πράξεις μου (κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις γι αυτό το θέμα). Εγώ βέβαια φώναζα και προσπαθούσα να τους πείσω πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. (Σιγά μην τους έπεισα!)
Τελικά (το παραδέχομαι ναι) μπορεί κάποιες φορές οι θεωρίες μου να απέχουν από τις πράξεις μου (αν και το προσπαθώ, σας το ορκίζομαι, να φέρω τα δυο εις σάρκα μια).
Πολλές φορές μιλώ για υπομονή, γαλήνη, κατανόηση, ανωτερότητα, θετικότητα και ξαφνικά γίνεται κάτι, πάει στραβά ένα γεγονός, (όπως σήμερα που από το απόγευμα πήγαιναν όλα στραβά και με βρήκε το πρωινό να είμαι σε απόγνωση) και οι θεωρίες μου πάνε περίπατο.
“Ανθρώπινο” θα πω.
“Λάθος” θα μου πεις.
Αντιλαμβάνομαι πως όσα διδάσκουμε πρέπει και να τα εφαρμόζουμε. Δεν το κάνω πάντα. Κάποτε όλα όσα με σθένος φωνάζω πάνε… περίπατο.
Αν πρέπει να δικαιολογηθώ θα πω πως φταίει η ευαισθησία μου.
Πόσοι άραγε καταφέρνουν σε όλες τις στιγμές τους, να κρατούν σημαία τις θεωρίες τους; (Πολύ τους ζηλεύω). Πόσοι παραμένουν γαλήνιοι και ήρεμοι ακόμα και στις φουρτούνες; Αυτοί είναι πραγματικά σπουδαίοι.
Κάτι τύπισσες σαν κι εμένα που στα δύσκολα οι θεωρίες τους το σκάνε από το παράθυρο, μένουν ανεξεταστέες στα μαθήματα της ζωής!
Ναι λοιπόν, μάθημα της σημερινής ημέρας μέσα από των κυκεώνα των κακουχιών; Να προσέχουμε από αρνητικές ενέργιες, να προσπαθούμε να εφαρμόζουμε όσα διδάσκουμε και να γνωρίζουμε πως η ελπίδα –πρέπει να- πεθαίνει τελευταία! (Ελπίζω πως θα κοιμηθώ πριν τις δέκα το πρωί!)
Τα λέμε την άλλη βδομάδα με καλύτερες συνθήκες και….mood!
