Αθήνα… Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ.
Με βαριά καρδιά παρακολουθούμε όλοι την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Στα αυτιά μου οι οικονομικές αναλύσεις και οι πολιτικοί λόγοι δεν έχουν πλέον καμία λογική. Μάλλον περισσότερο μου δημιουργούν σύγχυση παρά διαφώτιση. Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο ή πρωτοφανές. Το 1893 το ελληνικό κράτος κήρυξε πτώχευση και το 1897, όντας χρεοκοπημένο, ηττήθηκε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο μετά και από παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων. Οι μεγάλες δυνάμεις (ως μεγάλες που ήταν) όρισαν στην Ελλάδα να αποζημιώσει τους νικητές του πολέμου.
Τότε, συστάθηκε Διεθνής Οικονομική Επιτροπή η οποία ήλεγχε τα δημόσια οικονομικά του κράτους ούτως ώστε να εξασφαλιστούν οι πιστωτές του, οι οποίοι είχαν ήδη δανείσει τα χρήματα που έπρεπε να δοθούν ως αποζημιώσεις. Η δράση αυτής της επιτροπής, παρότι σταδιακά μειωνόταν, τελείωσε οριστικά στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Σχεδόν 80 χρόνια μετά.
Ίσως από τότε να ξεκίνησε και η ασυδοσία της διαφθοράς που έφερε εκ νέου το ελληνικό κράτος στην οικονομική καταστροφή. Αν ολόκληρος σχεδόν ο προηγούμενος αιώνας μόλις που ήταν αρκετός για να ξεπληρωθούν τα χρέη του 1897, πότε θα ξεπληρωθούν τα τωρινά; Σίγουρα όχι στη διάρκεια της δικής μας ζωής. Η ελπίδα υποτίθεται πως πεθαίνει τελευταία, αλλά ποια ελπίδα δικαιούται να έχει ένα κράτος που δεν μαθαίνει μέσα από την ιστορία του και μοιάζει καταδικασμένο να ζει με επιβαλλόμενα δεσμά;
Την περασμένη Κυριακή η Αθήνα τυλίχτηκε στις φλόγες για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια. Ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά από το 1896 είναι όσο επίκαιρο ήταν και τότε..
Τς Αθήνας ανάγλυφο
Πως ακούμπησες άπραγα το δόρυ;
Τη φοβερή σου περικεφαλαία
βαριὰ πως γέρνεις προς το στήθος, Κόρη;
Ποιος πόνος τόσο είναι τρανός, ω ιδέα,
για να σε φτάση! Οχτροὶ κεραυνοφόροι
δεν είναι για δικά σου τρόπαια νέα;
Δεν οδηγεί στο Βράχο σου την πλώρη
του καραβιού σου πλέον πομπὴ αθηναία;
Σε ταφόπετρα βλέπω να την εχη
καρφωμένη μία πίκρα την Παλλάδα.
Ω! κάτι μέγα, απίστευτο θα τρέχη …
Χαμένη κλαις την ιερή σου πόλη
η νεκρὴ μέσ᾿ στο μνήμα και την όλη
του τότε και του τώρα, ωιμένα! Ελλάδα;
(1896)
Και όσοι αγαπάμε αυτή την πόλη, θα μένουμε βουβοί και θα σκεφτόμαστε την «ψυχομαμά που τρώει τ’ αγόρια της».
