Περί Φιλίας!
Γράφει ο Ανδρέας Κωνσταντινίδης
Ξεκίνησα να γράφω την στήλη μου. Για αυτή την βδομάδα ήθελα να γράψω ένα μικρό άρθο, μια μικρή ιστορία για την φιλία. Ίσως ακουστώ κλισέ, αλλά όσοι έχουν φίλους με νιώθουν (εντάξει, δεν μπορούν να έχουν όλοι τους δικούς μου σπουδαίους φίλους!)
Ήταν λοιπόν γύρω στις 10 το βράδυ, όταν πήγα για ύπνο μετά απο 2-3 dvd με τον συγκάτοικο μου (ναι και τα dvd at home, είναι καλά! Βλέπε οικονομική κρίση!)
Η αλήθεια είναι πως δεν άργησα να κοιμηθώ. Δεν πέρασαν περισσότερες από δυο ώρες και πέφτοντας απ’το κρεβάτι, καλά καλά δεν πρόλαβα να πανικοβληθώ και να πάω στην πόρτα να δω τι στο διάολο γίνεται εκεί! Την ανοίγω και τελικά τι βλέπω; Πέντε γάρους να φωνάζουν και να κτυπούν την πόρτα αλύπητα! Πέντε αλάνια που είχαν έρθει από Κύπρο και ένας από Αγγλία, για να μας κάνουν surprise!
Η αντίθεση των συναισθημάτων ήταν απερίγραπτη. Απο τα νεύρα και τον πανικό (ποιος χτυπούσε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα την πόρτα), στην χαρά!
Ήταν νομίζω το πιο όμορφο συναίσθημα που ένιωσα τον τελευταίο καιρό! Και το πάρτυ ξεκίνησε! Τις επόμενες μέρες πλημμυρίσαμε το κέντρο της Θεσσαλονίκης στην… ηχορύπανση! Αξιοσημείωτο και το γεγονός πως για πρώτη φορά μετά από μήνες στην πολυκατοιοκία δεχθήκαμε παράπονα για την φασαρία που προκαλούμε (φυσικά εμείς συνεχίσαμε) αν και εγώ ως ο “πατέρας”, όπως με αποκαλούν, τους έλεγα να κάνουν λίγη ησυχία, αλλά τελικά συνεχίσαμε ακόμα πιο δυνατά!
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν απίστευτες! Αν μπορούσαμε θα σταματούσαμε τον χρόνο για να μην τελειώσει καθόλου αυτό το ‘’πάρτυ’’, για τον απλούστατο λόγο πως περνούσαμε τέλεια, ήταν ένα νέο αίσθημα,να είσαι με τους φίλους σου σε άλλη χώρα, μακριά από την Σκάλα μας και σίγουρα οι φίλοι είναι για τις χαρούμενες και τρελές στιγμές αλλά δεν είναι βέβαια μόνο για τραγούδια και χορούς σε μπαράκια, είναι πολύ περισσότερο από αυτό, αλλά αυτά τα αναλύουμε κάποια άλλη φορά, είναι εκτός του κλίματος του άρθρου αυτού!
Και όπως τραγούδησε και ο Χατζηγιάννης σε ένα τραγούδι που μας αφιέρωσε ένα από τα φιλαράκια της παρέας μας:
“Εγώ για τις παρέες μου κουβέντα δε σηκώνω, μαζί μ’ αυτούς περπάτησα κι αυτούς γνωρίζω μόνο. Κανένας δε με πρόδωσε κι αντάλλαγμα κανένα ποτέ δεν ήρθαν να μου πουν πως θέλουν από μένα. Φιλαράκια με καρδιά από μετάξι που μου λέγανε μην κλαίς και είναι όλα εντάξει, φιλαράκια πιο σκληρά και απ’το διαμάντι”.
Tελικά, “το πάρτυ” τελείωσε, μετά από πέντε μέρες, αρκετά hangover και μια απίστευτη τελευταία βραδιά, που έπρεπε να ξυπνήσουν για το αεροδρόμιο,για να αναχωρήοσυν και παραλίγο να χάσουν την πτήση τους! Τελικά με μια μικρή καθηστέρηση τα κατάφεραν! Ο αποχαιρετισμός ήταν όπως το περίμενα, λίγο άβολος (ξέρετε, όλοι να το παίξουμε άντρες βαριοί), αλλά συνάμα και με ένα αίσθημα χαράς. Σε δυο μήνες άλλωστε μαζί θα είμαστε πάλι, να τα πίνουμε στην ήσυχη μας Λάρνακα.
