Ένα κλικ με το μελάνι “Καραγκιοζιλίκια εν καιρώ τραγωδίας!”

Καραγκιοζιλίκια εν καιρώ τραγωδίας!

 Γράφει η  Μαλβίνα  Ιωάννου
malvina@skalatimes.com

Κυριακή απόγευμα. Πρέπει λέει να ξαναγράψω το άρθρο που θα δημοσιευόταν την Παρασκευή, επειδή χάλασε το laptop της Γιώτας και χάθηκαν  κάποια κείμενα. (Σιγά μην ξαναγράψω το ίδιο! Ούτε θυμάμαι τι είχα γράψει). Ε, καλά τα λέω εγώ πως technology sucks! Anyway!
Κυριακή Φλεβάρη, γλυκό απόγευμα…. Ο κόσμος, σκέφτομαι, χωρίζεται σε εμάς και στους άλλους.
Δύο στρατόπεδα!
Το στρατόπεδο του show off, της μάρκας, της υπερκατανάλωσης, του κους κους, εν ολίγοις του lifestyle!
Και το στρατόπεδο του βιβλίου, του Χατζιδάκι, του Γκάτσου, των συζητήσεων με ουσία και στο τσακίρ κέφι της ποίησης.
Οι μεν και οι δε!
Τώρα θα πεις “καλά ρε που είναι το νέο;”
Το νέο ρε, είναι πως κάτω από αυτές τις συνθήκες που ζει ο κόσμος σήμερα το ένα το στρατόπεδο θα έπρεπε να είχε διαλυθεί!
Η στροφή προς “το μέσα μας” και το πνεύμα, θα έπρεπε να ήταν για όλους άμεση ανάγκη.
Α μπα! Δεν το βλέπω!
Οι χαζοβιόλες ακόμα κυκλοφορούν ανάμεσα μας με μοναδικό θέμα συζήτησης το χρώμα της σεζόν και τις τσάντες. Κι αν τις ρωτήσεις για την Ελλάδα σήμερα, θα σου απαντήσουν “ελπίζω να έχει κόσμο η Μύκονος το καλοκαίρι, διότι όπως πάντα εκεί θα είμαστε”.
Οι άντρες που φορούν μόνο μάρκες και μετρούν εκεί την αξία τους, ακόμα κυκλοφορούν ανάμεσα μας και είναι πολλοί.
Όχι, δεν έχω τίποτα με τις μάρκες.
Απλά με τσαντίζει να βλέπω τον κόσμο να ασχολείται αποκλειστικά  με θέματα τόσο γελοιοδέστατα αυτές τις συγκεκριμένες μέρες. Αυτό που θέλω να πω Κυριακάτικα, γράφοντας στο μπλοκ μου με τις πεταλούδες (μετά θα τα ξαναγράψω στο laptop), γράφοντας σε αυτό το μπλοκ που αγόρασα μια Κυριακή (για δες σύμπτωση) από ένα μικρό κατάστημα στο Lugano πριν κάτι χρόνια, είναι πως : ο κόσμος αλλάζει ναι. Και οι αλλαγές θα έπρεπε να μας είχαν αφυπνίσει, να μας έφερναν μπροστά από τα αληθινά και να αξιολογούσαμε ξανά την ζωή μας με ουσία αυτή την φορά.
Αρνιέμαι ρε φίλε να ξέρω πως η Ελλάδα (κι όχι μόνο) ζει στον εφιάλτη (που άλλοι κατασκεύασαν γι αυτήν) κι εγώ να έχω ως κύριο θέμα μου φρου φρου κι αρώματα. Αρνιέμαι πώς να στο πω;
Θέλω να μιλώ για θέματα σοβαρά, να ανταλλάσω απόψεις, να ψάχνω μέσα από συζητήσεις λίγο φως κι όχι να σπαταλώ την ώρα μου με συζητήσεις 90% ανούσιες βλακείες!
Ίσως  μου απαντήσεις “προσπαθούμε να ρίξουμε λίγο χρώμα στη μαυρίλα”!
Ναι, άλλο αυτό κι άλλο το κάνω καραγκιοζιλίκια σε μια παράσταση τραγωδία!
Μου την δίνουν οι καραγκιόζηδες εν καιρώ τραγωδίας!
Tu capire?

Υ.Γ Πάω να διαβάσω….εσύ κάτσε σκέψου!