Προσωπικώς “‘Ανεργοι επιστήμονες”

Άνεργοι επιστήμονες                                                                            Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ

Αρκετός λόγος γίνεται για το γεγονός ότι στην Κύπρο το 2012 υπάρχουν πολλοί άνεργοι με πτυχία πανεπιστημίου.
 Φταίνε οι ξένοι που μας τρώνε τις δουλειές, φταίνε οι άλλοι που βάζουν  «μέσον», φταίει η κυβέρνηση που δεν δημιουργεί ένα οργανωμένο σχέδιο απορρόφησης ανέργων ή μήπως φταίει το εκπαιδευτικό μας σύστημα που καθιστά αναγκαία την παραπαιδεία; Δικαιολογίες για το τι φταίει υπάρχουν πολλές, αλλά αντί να χρησιμοποιούνται ως ελαφρυντικό για την υπάρχουσα κατάσταση είναι καλύτερα να δούμε πέρα από αυτές και να δούμε ο καθένας ξεχωριστά, σε 1^ο πρόσωπο, τις δικές μας ευθύνες και το τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την θέση στην οποία βρισκόμαστε.
Φταίω εγώ γιατί δεν καταδέχομαι να καθαρίζω πιάτα και να κουβαλώ πατάτες, φταίω εγώ γιατί ψηφίζω για να ζητήσω χάρες, φταίω εγώ γιατί τακκώνω το σχολείο ή το πανεπιστήμιο αφού «εννα τα κάμω στα ιδιαίτερα». Η δουλειά είναι δουλειά και όποιος θέλει να δουλέψει μπορεί να βρει ό,τι να ‘ναι για να βγάζει τα προς το ζην. Ναι, αλλά δεν είναι κρίμα τα πτυχία και οι γνώσεις, τα λεφτά που επενδύθηκαν για τις σπουδές και οι προοπτικές που υπάρχουν σε εν δυνάμει επιστήμονες, να πηγαίνουν χαμένα; Φυσικά. Φτάνει η σπουδή να έγινε από ενδιαφέρον για τον κλάδο και από αγάπη για την μάθηση ή έστω από διορατικότητα για μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση σε συγκεκριμένη εργασία. Διαφορετικά, αν έγινε επειδή «ούλλοι σπουδάζουν» ή επειδή «θέλω το για να μπω στο δημόσιο σε ψηλή κλίμακα», οι σάκκοι με τις πατάτες εν καλή δουλειά τζαι τα έξοδα για να μάθεις να την κάμνεις εν πολλά πιο λλία.
Μια λύση για το πρόβλημα της ανεργίας των πτυχιούχων, θα ήταν η ενθάρρυνση των νέων αυτών να κατευθυνθούν προς την επιστημονική έρευνα των κλάδων που έχουν ήδη σπουδάσει. Να δωθούν ξεκάθαρα κίνητρα προς αυτούς τους νέους, ούτως ώστε μέσα από τις δικές τους έρευνες να αρχίσουν να δημιουργούνται λύσεις για τα υπάρχοντα κοινωνικά προβλήματα και να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό περιβάλλον ώστε να συνεχίζει να τροφοδοτεί νέους στην έρευνα.
Αλλά τι λέω τώρα; Φαίνεται ότι ο φαύλος κύκλος της επικρατούσας νοοτροπίας μας “ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε τζαι ό,τι αρπάξει το κωλίν μας’” είναι παρών και στον τομέα της έρευνας. Κρατικές επιχορηγήσεις; Όϊ άππαρον. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για το Ινστιτούτο Κύπρου γκρεμίζουν κι άλλο την εμπιστοσύνη του κόσμου προς οτιδήποτε κρατικό και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια σε οποιαδήποτε ελπίδα. Κι αυτό γιατί δεν πείθεται πλέον κανείς ότι μπορούν να υπάρξουν πραγματικές, ουσιαστικές αλλαγές αφού όλοι αναλώνονται σε μικρότητες και τσακωμούς με κομματικές σκοπιμότητες, προσωρινές λύσεις που απλώς κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί και μπλα μπλα μπλα…
Και άρχισα πάλι τις δικαιολογίες…
Τελικά, δεν βγαίνεις εύκολα έξω από τούτον τον κύκλο…