Γράφει η Γιώτα Δημητρίου, απόφοιτος θεατρικών σπουδών
Τον Ιούλιο του 2012,πήρα μέρος σε ένα εντατικό πρόγραμμα του Universitéde Paris 8, το οποίο επικεντρώνοταν στο θέμα «Τέχνη του Παιχνιδιού» (Game Art). Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων (Γάλλοι, Βρεττανοί, Ισπανοί και Έλληνες) ειδικεύονταν περισσότερο στην ψηφιακή πτυχή του Game Art σε αντίθεση με ένα μικρό ποσοστότων συμμετεχόντων,εκ των οποίων συμπεριλαμβανομένου και του ευατού μου, που έχει ακολουθήση την παραστατικότητα του και πώς το θέατρο είναι μια «τέχνη», που περιλαμβάνει πολλά από το θέμα “παιχνίδι” (στο οποίο είχα επικεντρώθει στο δεύτερο άρθρο του SkalaTimes μας).
Σε μία από τις πρωϊνές συνεδρίες, μας μίλησαν για στο έργο του “Space Invader”. Αν δεν γνωρίζετε το έργο αύτου του “καλλιτέχνη|, μπορείται να αποκτήσετε μια γεύση μέσα από αυτή την ιστοσελίδα: http://www.space-invaders.com/.
Γνωρίζω τα επιχειρήματα που δεν θεωρούν αυτό το έργο μαζί με το λεγόμενο “Pixel Art” ως “Street Art”, αλλά αυτό το άρθρο δεν επικεντρώνετε σε αυτή τη συζήτηση, (άλλωστε δεν έιναι και η εδικότητα μου).
Βλέπω μάλλον το “Street Art” του “Space Invader” ως μια παράσταση που στην Αγγλική θα χαρακτηριζόταν “Promenade Theatre”, στην γλώσσα μας (όσο αστείο και αν ακούγετε), μεταφράζεται ως “περίπατος θεάτρου”. Όμως δεν αναφέρομαι στο “Street Performance/Theatre”που μπορεί να το γνωρίζετε απο το δημοφιλής Covent Garden του Λονδίνου, άλλα σε ένας είδος που θα εξηγήσω με παράδειγμα πιο κάτω:
Οι ομιλητές της συνεδρίας του Game Art, μας έδειξαν ένα χάρτη του Παρισιού, αυτός δεν ήταν παραδοσιακός χάρτης, αλλά χαρτογράφηση των τοποθεσίων που έχει τοποθετήση τα έργα του ο “Space Invader” που λεγόταν Invasion de Paris(το οποίο μπορείται να το βρείτε στην πιο πάνω ιστοσελίδα).
Αυτό μου θύμισε μια άσκηση που είχα στο πρώτο έτος του προπτυχιακού, όπου είχαμε συζήτηση για παραστάσεις σε συγκεκριμένο χώρο(site-specific performances), όπως το “Promenade Theatre”. Ο Καθηγητής μας έδωσε ένα κομμάτι, που διαρκούσε μία ώρα, για να ανεβάσουμε στα mp3 player μας. Αυτό το κομμάτι περιλαμβάνε μια γυναίκα να μιλάει, (κάτι σαν οδηγός), η οποία μας έδινε διάφορες εντολές με σκοπό να περπατήσουμε σε ένα συγκεκριμένο τόπο στο Λονδίνο, ούτος ώστε να το ζήσουμε όπως δεν κάνουμε συνήθως σε καθημερινή βάση. Σε αυτό το ταξίδι, (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) δεν υπήρχε κανένας προορισμός, και αν υπήρχε προορισμός δεν ήταν σημαντικός. Με την καθοδήγηση της (σαν ένα “καλλιτεχνικό GPS”), αυτή γυναικεία φωνή επεσήμανε “συμβάντα”, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, που μου φαίνονταν σαν μικρές παραστάσεις.
Με τον χάρτη Invasion de Paris, το ίδιο έκανα χωρίς όμως να έχω κάποια καθοδήγηση. Ήταν σαν “κυνήγι θησαυρού”, το οποίο μου άλαξε πως βλέπω το Παρίσι, όπως άλλωστε μου έκανε και η εμπειρία της άσκησης του καθηγητή με το “καλλιτεχνικό” GPS.Θα κλείσω ζητώντας από όλους τους Λαρνακείς Street Artists και ανθρώπους του θεάτρου το εξής: κάνετε κάτι παρόμοιο! Νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να ωφελήσει την πόλη μας, γιατί θα μας διδάξει να εκτιμήσουμε χώρους/ενέργειες και κινήσεις/χειρονομίες, που στη ρουτίνα της ζωής δεν φαίνονται αρκετά σημαντικά. Αλλά μέσα από αυτή την εμπειρία, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα πως όλα αυτά τα στοιχεία αποτελούν μέρος της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Τα λέμε την άλλη βδομάδα!
Για οτιδήποτε απορίες σας σχετικά με θέατρο, ακόμα και κινηματογράφο, μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μου στο email: yiota.theatro@skalatimes.com
