Ξεφλουδισμένες Λέξεις “Ένα κεφάλαιο”

Ένα κεφάλαιο…..

Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com

Δεν θέλω να γράψω τίποτα αυτή την βδομάδα, περνάω μια φάση…..ξέρεις σαν εκείνη που είμασταν παιδιά και τρέχαμε στην αυλή του σχολείου χαρούμενα και ξαφνικά σκοντάφταμε, χτυπούσαμε το γόνατο, αιμορραγούσε, κλαίγαμε και νοιώθαμε πανικό επειδή είμασταν μόνοι μας (οι δάσκαλοι ήταν εξαφανισμένοι σε κάποια αίθουσα να απολαμβάνουν το διάλειμμα τους). Ε, κάπως έτσι! Θα μου πεις “βάλε ιώδιο και σήκω”. Ναι! Όλοι στην θεωρία είμαστε τσακάλια. Στην πράξη είναι που πιανόμαστε αδιάβαστοι!

Δεν θέλω να μεμψιμοιρώ, σιχαίνομαι τις κλάψες! Μα είναι ένα “κεφάλαιο” στη ζωή μου, που μου βάζει τρικλοποδιές. Γρίφος, που μόλις νομίσω πως τον έλυσα και είμαι έτοιμη να αναφωνήσω “yes”, αλλάζει ο Θεός απόφαση και η κατάσταση ανατρέπεται. Ένα “κεφάλαιο” που  με ζαλίζει, με πονά, ενίοτε με ρίχνει κάτω.

Ένα “κεφάλαιο” που έχει εμπνεύσει πολλούς (τον μακαρίτη τον Σάιξπηρ, τον μακαρίτη τον Δάντη Αλιγκιέρι και πολλούς άλλους μακαρίτες και μη).

Εμένα με εμπνέει κατά διαστήματα και μετά με ματώνει. Μα η αλήθεια είναι πως είναι το πιο θολό “κεφάλαιο” στη ζωή μου. Κάποτε με σελίδες (χρόνων) όλο φως, που πάντα όμως τις διαδέχεται το σκοτάδι. Ένα “κεφάλαιο” που ο Σαίξπηρ είχε πει πως “ανεκατε μάχα”.

Γιαυτό σου λέω, είμαι σε μια φάση που το “κεφάλαιο” έχει κόλλες λευκές και αυτό με αφήνει κενή. Και τι να σου γράφει μια κενή; Τι μπορεί να σου γράψει; Τίποτα!

Γι αυτό σου λέω, άσε με εμένα την στιχοπλόκη, ανίδεη, ηλίθια κι άκου τι είπε ο Rilke γι αυτό το “κεφάλαιο” για το οποίο σε έχω πρήξει : “Έρωτας δε θα πει ν’ ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον άλλον (τι θα ήταν άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατέλειωτων, ανοργάνωτων;) είναι μια σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν’ αποχτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου. Είναι μια υψηλή, ακράτητη αξίωση, που σε χρίζει εκλεκτό της και σε σπρώχνει προς τ’ απέραντα πλάτη. Μόνο έτσι θα έπρεπε να μεταχειρίζονται οι νέοι τον έρωτα τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στο μέσα τους κόσμο (ν’ακρομάζονται και να σφυροκοπάνε νύχτα-μέρα)”

 (Υ.Γ Από το βιβλίο του Rainer Maria Rilke “Γράμματα σ’ένα νέο ποιητή”, εκδόσεις Ίκαρος. Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης).