Της Γιώτας Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Ambiance, Παρασκευή βράδυ. Ίδιες καρέκλες. Ο χώρος λες και κράτησε την αύρα και τις ιστορίες του χθες! Πώς μπορεί ένας χώρος να διαθέτει τόση ψυχή και να σου μιλά;
Το Ambiance του χθες μου.
Του χθες που γράφαμε τα όνειρα μας σε ροζ αρωματισμένες κόλλες “όταν μεγαλώσω θα…..”.
Ποιος Θεός μας έβλεπε από ψηλά και γελούσε; Σχέδια- όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ! Δεν λες καλά που ακόμα είμαστε εδώ και τα προσπαθούμε/πολεμάμε; Είναι και κάποιοι άλλοι που δεν είναι ανάμεσα μας πια! Που έφυγαν νωρίς. Μάρκους Β. Μάριος Χ. Έφυγαν πολύ νωρίς. Ούτε καν μεγάλωσαν….που τους θυμήθηκα τώρα; Φταίει το Ambiance που ξυπνάει θύμησες. Εμείς εδώ, αυτοι εκεί. Δεν ξέρω αν το εδώ είναι καλύτερο από το εκεί….
Ambiance, Παρασκευή βράδυ.
Η συναγωγή προγραμματίστηκε για το καλό της πόλης.
Κανείς δεν ήρθε.
Μόνο η Χριστίνα. Μέχρι να έρθει ήμουν βυθισμένη σε αναμνήσεις. Λες και η μνήμη φρεσκαρίστηκε με το που πάτησα το πόδι μου στο παλιό μου στέκκι.
Πόσα χρόνια έχω να έρθω Ambiance βράδυ; Δέκα; Δεκαπέντε;
Η αλήθεια είναι πως η διαδρομή απ’ το χθες στο σήμερα ήταν πλούσια. Σε ταξίδια, αισθήματα, εμπειρίες.
Και τελικά είμαι κι εγώ σαν το Ambiance. Ίδια παρέμεινα κι ας πέρασαν τα χρόνια. Ίδιος χαρακτήρας, ίδια όνειρα. Δεν ξέρω αν είναι καλό. Είναι όμως κάτι τύποι (σαν εμένα) που δεν τους αλλάζουν τα χρόνια. Έχουν πάντα τα ίδια απλά όνειρα και τον ίδιο χαρακτήρα (όπως και το Ambiance ένα πράμα), την ίδια καρδιά.
Έτσι όπως το έγραψε κι ο Μενέλαος Λουντέμης στο γνωστό του βιβλίο “Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα”:
Χωρίζει η μοίρα τους ανθρώπους,
τ’ αηδόνια αλλάζουνε φωλιά
τα μάτια βλέπουν νέους τόπους,
μα δεν αλλάζει –φως μου- η καρδιά.
Δεν αλλάζει! Κι αν εσύ μεγάλωσες μέσα στο Ambiance δοκίμασε να πας ξανά ένα βράδυ. Θα δεις πως απ΄το χθες σου, στο σήμερα σου, όσα κι αν άλλαξαν, η καρδιά σου παρέμεινε η ίδια.
Η ίδια….όπως τις ίδιες καρέκλες του Ambiance! Εκείνες τις καρέκλες που κάποτε αποτελούσαν κομμάτι της καθημερινότητας και της ιστορίας μας.
