Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ
Άρκα μεσάνυκτα τωρά, εν έχω τι να γράψω.
Μάλλον την στήλη μου δαμέ, πρέπει να την πετάξω.
Εν έχω τίποτε να πω, να κάτσω και να κλάψω;
Όι, λαλεί μου μια φωνή, θαρρώ μυξοκλαμένη,
φάκκα του κίμπορντ με ορμή, με δύναμη τζι επιμονή
τζαι καλά πράματα θα φκουν για όποιον επιμένει.
Τούτη η στήλη εν καλή, τζαι ακονά τον νου σου.
Το να μιλάς στο ίντερνετ, εν νόρμα του τζαιρού σου
τζαι έτσι τζαι πετάξεις την, κακό του τζεφαλιού σου.
Εν νούσιμη τούτη φωνή, αλλά διστάζει νάκκο.
Άμπα τζαι περιπαίζει με, τζαι παίρνει με τζαι φέρνει με,
τζι ενώ μου παίζει την καλή, με θάφκει με στον λάκκο;
Ό,τι νομίζεις νόμιζε, ούλλο πελλάρες γράφεις.
Διστακτικά θα σου το πω τζαι όπως τζι αν το πάρεις.
Πε μου, νομίζεις εν τζαιρός να γίνεις ποιητάρης;
Που νουθεσίες εν παίρνεις, μαθήματα κανένα.
Θέλεις τα ούλλα εύκολα, κομμένα τζαι ραμμένα.
Τζαι που προσπάθεια μηδέν, ως ένας δήθεν αλλά δεν..
…
Εσιώπησες, εμούλωσες, θέλεις να πας να ππέσεις.
Καλύττερα για ούλλους μας, παρά να μας εμπαίζεις.
Τζι όσον για την στηλούδαν σου, μεν εσσιείς φόον κανένα.
Παίζε με τις μαππούες σου, θα γράφω εγώ για σένα.
Εσύ να ονειρεύκεσε, σε φόντα διαλυμένα,
τζαι εγώ να γράφω, να δημιουργώ,
Όσο και οτιδήποτε μπορώ,
μονάχος με μια πέννα.
