Γράφει και σχεδιάζει η Ρία Λοίζου
«Είμαι από κάτω, κατέβα». M’ αυτή την φράση ξεκίνησε η εναλλακτική διαδρομή από το σπίτι μου στις Φοινικούδες. Πιο εναλλακτική δεν έχεις. 35 λεπτά αγωνίας, τρόμου και νευρικού γέλιου. Πόσο θα θελα να είμαι χωμένη στη μαύρη-γκρι, designed πολυθρόνα μου και να χαζεύω από απέναντι το καταπράσινο λιβάδι που ευωδιάζει (λέμε τώρα) αντί να είμαι κολλημένη πίσω από ένα σκουπιδιάρικο στις 10.30 το βραδύ, σκέφτομαι. Το κακό είχε ξεκινήσει 2 λεπτά πριν, όταν στο μικρό και cozy δρομάκι στα βορειοανατολικά προάστια της Λάρνακας εμφανίστηκε κουλή που ήθελε να περάσει. Κάπως έτσι κολλήσαμε πίσω από το σκουπιντού, αφού πρώτα αναγκαστήκαμε να αφήσουμε ένα αυτοκίνητο στο όποιο κατά ένα περίεργο τρόπο χωρούσαν έξι Αιθίοπες (κοίτα τώρα ποιος μιλάει, η Ρία με το μεγάλο ‘τουτού’!). Αυτούς φυσικά τους αφήνεις να περάσουν γιατί ξέρεις ότι έχουν το κληρονομικό χάρισμα από τους Γάλλους και σταματούν άνετα επάνω σου χωρίς συστολή. Στο γύρο του τετραγώνου όλα πήγαν καλά ευτυχώς! Η κάθοδος του δρόμου Δεκέλειας καλή, χωρίς καθυστερήσεις, μας βρήκε να λέμε τα νέα. Η Χριστίνα ήταν κακοδιάθετη και προσπαθούσα να την συνεφέρω. Μέχρι που δοκίμασα το trick με τις ανάσες “breath in – breath out”. Η Ελλάδα πάλι έλεγε τα δικά τις περί ανέμων και υδάτων. Δε σου λέω τίποτα. Έλιωσα στο γέλιο. Για την ακρίβεια τα άκουσα όλα. Φυσικά η κουβέντα ήρθε και στη δίαιτα. Τις πληγώσα αλλά το ξεπέρασαν γρήγορα. Οδηγούσαμε βλέπεις και αφού έχουμε χωθεί στο δρόμο προς λιμάνι, έχουμε ξεφύγει από ένα μποτιλιάρισμα παναγία σώσε, έχουμε ανεβοκατεβεί τα Μαυροβούνια κι ότι άλλο θες, συνεχίζουμε καπνίζοντας κι ακούγοντας Nouvelle Vague. Βγαίνουμε Στρατηγού Tιμάγια και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι τις Μαρίας. Μαζεύουμε την Μαρία και συνεχίζουμε με μοναδικό μας προορισμό τις περίφημες Φοινικούδες, αφού φυσικά ξανα-διασχίσαμε την Στρατηγού Τιμάγια (γιατί έτσι είναι οι σύγχρονες πόλεις) και να πιάσουμε τον δρόμο Ακρόπολης. Νομίζαμε ότι είχαμε γλυτώσει από την κίνηση αλλά μάταια το νομίζαμε. Μπροστά μας τα αυτοκίνητα κολλημένα στο φανάρι που άναβε κι έσβηνε πράσινο, αλλά κάνεις δεν περνούσε. Και την ώρα που άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, να σου και οι ποδηλάτες. Πολλοί, παρά πολλοί. Κι άλλοι. “Μα που πάνε; Αρχίζουν και τα κορναρίσματα. Με εκνευρίζει αυτή η ανίκητη ανθρώπινη βλακεία που με την πρώτη ευκαιρία αρχίζουν να κορνάρουν. Πάει θα τους πάρει μαζί. Κι είναι κι αυτός ο μπροστινός δεν χώνεται.” Γυναίκα είναι, λέει η Ελλάδα “Όχι μαλακός άντρας” διορθώνω εγώ. Και ναι, ήταν άντρας και μαλακός, αφού δέκα μετρά παρακάτω την έκανε την εξυπνάδα. Δεν άφησε να στρίψει στο δρόμο μια transsexual με το αυτοκίνητό της και να τον περάσει. Και όχι μόνο δεν την άφησε αλλά κάτι της είπε και εκείνη αφού έστριψε μετά από εμάς, κι αφού πηγαίναμε σημειωτόν βγήκε από το αυτοκίνητό της, ένα cabrio αν δεν σας το είπα με ανοιχτή οροφή, και άρχισε να χτυπά το αυτοκίνητο του προπορευόμενου και να τον βρίζει. «Αν είσαι άντρας βγες έξω ρε πιιιιιιιπ» φώναζε στολίζοντας τον με όλα τα ακατάλληλα για ανηλίκους επίθετα που υπήρχαν στο πλούσιο λεξιλόγιο της. Κι εκείνος βέβαια δεν βγήκε παρά μόνο όταν εκείνη μπήκε μέσα και ξεκίνησε. Στο μεταξύ αυτός ήταν ένα trendy τυπάκι αλλά πολύ μαλθακό ρε παιδί μου. Από εκείνους που δεν περιμένεις να συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Εμείς πάλι της φωνάζαμε «πάτα τον, πάτα τον» διότι μας είχε κάνει τα νεύρα κουρέλι. Ε μα! Τέλος πάντων, τα νευρικά γέλια ξεκίνησαν και φυσικά στο επόμενο φανάρι πέσαμε σε ένα γκάγκουρα που άκουγε κάτι σε τσιγγάνικα σε συνδυασμό με τούρκικα. Δεν κατάλαβα πραγματικά. Μόνο τα κλαπατσίμπαλα ξεχώριζα. Κάπου εκεί thank God, στρίψαμε για Φοινικούδες και φτάσαμε στον προορισμό μας. Επιτέλους coffee time! Και ήμασταν πραγματικά ευγνώμονες που τα καταφέραμε παρόλα τα κωμικοτραγικά εμπόδια . Το ρατσισμό. Την ασυνεννοησία και την παρακμή. This is Cyprus; Λοιπόν η παραπάνω εξομολόγηση είναι από τα πιο αλλόκοτα και αστεία όνειρα που έχω δει τελευταία και φυσικά με πρωταγωνιστές εμένα και τα κορίτσια μου! Καλά μην νομίζετε μας έχουν συμβεί πολύ χειρότερα περιστατικά… και όχι, δεν εννοώ στον ύπνο μου! Now back to reality! The show is over! Yabadabadooooo!
Μπήκε η άνοιξη για τα καλά! Η μέρες μου έχουν αρχίσει να γεμίζουν χρώμα. Φίλοι, μέρη, χαμόγελα και αισθήματα όλα πολύχρωμα! Τώρα θέλω δόσεις δημιουργικότητας και χαλαρότητας. Και τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα. Και πολύ μουσική! Δεν παραπονιέμαι, επιβίωσα από ένα ακόμα, δύσκολο και τσουχτερό χειμώνα. Τα κατάφερα. Και προχώρησα. Και άλλαξα. Κι ελπίζω. Και θέλω. Και μπορώ. Η Ρία θα παραμείνει ένα κορίτσι που βλέπει την ομορφιά όπου υπάρχει. Άκουσα ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι της Μποφίλιου “Το Μέτρημα” και κοίταξα γύρω μου και μου άρεσε το άθροισμα. Λοιπόν είναι αφιερωμένο σε όλους τους αγαπημένους ανθρώπους, παλιούς και νέους, που ήταν εκεί. Για όσους δεν ήταν εκεί, για όσους ήρθαν κι έφυγαν, για όσους φοβήθηκαν, αρνήθηκαν, λιποτάκτησαν…
Υ.Γ Πόσο τέλειο είναι να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους σου ένα – ένα σαν μικρά διαμαντάκια
Υ.Γ2 Οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν μένουν. Οι άλλοι σιγά σιγά ξεθωριάζουν.
