Γράφει και σχεδιάζει η Ρία Λοίζου
“Είναι τόσο μάταιες αυτές οι σχέσεις που δεν έχουν “αρχή, μέση και τέλος”
Είναι λοιπόν “αστείες” αυτές οι σχέσεις που έχουν αρχή μέσ
η και τέλος. Και ακόμα πιο “αστεία” είναι η εξέλιξη των ανθρώπων που ξέρεις καλά. Ή που νομίζεις ότι ξέρεις καλά. Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν μπορείς να ορίσεις με σαφή τρόπο. Τίποτα δεν είναι… “κανονικό” in other words. Είναι κάποιες σχέσεις που η αρχή είναι ιδανική. Η μέση όμως και το τέλος είναι το λιγότερο άθλια. Ταλαιπωρείσαι χωρίς λόγο, δίνεις πολλά και παίρνεις ελάχιστα ή τίποτα και το θέμα λήγει με πολύ κόπο μετά από πολύ καιρό. Όμως παρ’ όλα αυτά, ο καιρός περνάει και βλέπεις καθαρά κρατώντας αξιοπρεπώς τα καλά στοιχεία της. Αναγνωρίζεις την αξία του άλλου και ότι μοιράστηκες μαζί του, δεν τον χάνεις, τον έχεις κάπου δίπλα σου. Όσο δίπλα σου μπορείς και θέλεις να τον έχεις και αυτό που μένει είναι ένα χαμόγελο. Όχι νοσταλγικό, απλά αναγνωριστικό.
Είναι και κάποιες άλλες σχέσεις που η αρχή είναι αδιάφορη ή τουλάχιστον αναγνωριστική. Η μέση όμως γίνεται όλο και καλύτερη μέχρι που σταθεροποιείται και το τέλος είναι μια φυσιολογική διαδικασία με την αυτονόητη φθορά και τον απαραίτητο εγωισμό που προφανώς όλοι διαθέτουμε μπόλικο. Ο καιρός περνάει και προσπαθείς να κρατήσεις τα καλά και τα ουσιαστικά παρατηρώντας ότι ορισμένα πράγματα πλέον σου έχουν γίνει συνήθειες. Προσπαθώντας και καταφέρνοντας να επανατοποθετήσεις τον εαυτό σου σε σχέση με τον τόπο και το χρόνο, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ο άλλος δεν είναι σε θέση να κάνει το ίδιο. Ότι κάποια βλάβη σοβαρή έχει υποστεί το σύστημα πλοήγησης του και κατευθύνεται σε γκρεμό με κατεστραμμένο αεροσκάφος (ooh ow!). Κάπου εδώ, θέλω να σου ανακοινώσω ότι βρίσκεσαι στην δυσάρεστη θέση να λυπάσαι για αυτή τη σχέση με την αρχή, τη μέση και το τέλος γιατί πραγματικά δεν μπορείς και δε θέλεις να κάνεις τίποτα άλλο.
Είναι και οι σχέσεις χωρίς “αρχή, μέση και τέλος”, με ανθρώπους που ξέρεις καιρό, που τους ταξινομάς στους “καλούς φίλους” ή στους “αγαπημένους ανθρώπους” ή στους “ενδιαφέροντες τύπους” (χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες ε; δεν είναι σωστό αυτό). Αργά ή γρήγορα ακουμπάτε ο ένας τον άλλο, εξερευνάτε τα σώματά σας και αυτό ήταν, καλή αρχή (μη-αρχή μάλλον).
Και μετά η μέση (μη-μέση). Συνήθως κρατάει χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις μπαίνουν και κάποια χιλιόμετρα ανάμεσα. Τα χιλιόμετρα μπορεί να είναι δικαιολογία να επαναπαύεσαι, μπορεί να είναι και ο λόγος που η σχέση σου είναι από αυτές χωρίς αρχή μέση και τέλος. Εδώ μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις για την σχέση σου. Ότι είναι μοναδική, ιδιαίτερη, “εκστασιακή”, ότι είναι το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις τη δεδομένη στιγμή, ότι είναι ανώτερη από κάθε άλλη σχέση που είχες ποτέ, ότι πρέπει εδώ και τώρα να τη σταματήσεις, ότι σε πάει πίσω, ότι, ότι, ότι… Αν όμως νομίζεις ότι η χωρίς αρχή, μέση και τέλος σχέση σου είναι ισορροπημένη, λυπάμαι, αλλά κάνεις λάθος. Δεν υπάρχει περίπτωση να συγχρονιστείς με το έτερον σου ήμισυ. Αλήθεια τώρα. Been there, done that – not cool at all!
Το τέλος (μη-τέλος). Θα είναι είτε μια ανάπαυλα από τη χωρίς αρχή, μέση και τέλος σχέση σου, εκτός και αν επιτέλους πάρεις την απόφαση να κάνεις σχέσεις με αρχή, με μέση και με τέλος. Δεν λέω ότι παίρνονται έτσι εύκολα τέτοιες αποφάσεις λες και διαλέγεις ποιο μπλουζάκι θα φορέσεις σήμερα, αλλά είναι μια καλή αρχή, ε; Έεεεελα μην σκας , δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου! Τα κουβαδάκια σου και σ΄ άλλη παραλία!
Καλή επιτυχία!
Υ.Γ Αφιερωμένο σε μία πολύ αγαπημένη μου φίλη. Ξέρεις εσύ!
