Βγαίνω από το σπίτι με τα ακουστικά και περπατάω προς το άγνωστο. Κάθε φορά, με το που βγαίνω από το σπίτι και πατάω το play μεταφέρομαι και κάπου αλλού. Με τις πρώτες νότες όλα αρχίζουν να σηκώνονται από τη γη. Πολλοί υποστηρίζουν ότι φορώντας τα ακουστικά απομονώνεσαι, δεν ακούς, δεν βλέπεις, δε σε ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω σου. Εγώ νομίζω ότι αυτές οι στιγμές που περπατάω μέσα στην πόλη με τη μουσική στα αυτιά, είναι αυτές που πραγματικά γίνομαι ένα μαζί της. Ένα με το δρόμο, με τα κτίρια, τους ανθρώπους και ταυτόχρονα είναι οι στιγμές που νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Πλήρης. Ότι δε χρειάζομαι πραγματικά τίποτα άλλο.
Και μια ώθηση να κοιτάξω ακόμα περισσότερο γύρω μου και όχι μέσα μου γιατί μέσα μου υπάρχει μόνο η μελωδία που ακούω. Κάτι με κάνει πολύ μικρή και πολύ γρήγορη και μπορώ να τρυπώνω παντού γύρω μου. Περνάω μέσα από κτίρια, σκάλες, αυτοκίνητα, δίπλα από ανθρώπους και διασχίζω όλη την πόλη μέσα σε λίγες μόνο στιγμές. Κι έτσι όλα κινούνται στο ρυθμό της μουσικής.
Αφήνομαι στην αγαπημένη μου πόλη, ταυτόχρονα και εκείνη σε μένα. Οι άκρες των κτιρίων φεύγουν από τη θέση τους, ο ουρανός μοιάζει να είναι πιο κοντά και οι άνθρωποι σε λίγο θ’ αρχίσουν να χοροπηδάνε μαζί μου.Κάπως έτσι μου ήρθε μια έντονη επιθυμία να ταξιδέψω. Να αλλάξω παραστάσεις, να γνωρίσω καινούριο κόσμο, να δω καινούρια μάτια, να αφεθώ σε νέες κουλτούρες, να νιώσω το δέος μιας καινούριας πόλης, να μάθω να ζω με άλλες συνήθειες, να ξεκολλήσω από την καθημερινότητά μου, να υποχωρήσω, άρα να ξε-βολευτώ, να ταλαιπωρηθώ σε καράβια και τρένα, να νιώσω εκείνο το φούσκωμα στο στήθος, το συναίσθημα της απέραντης ευτυχίας και ξεγνοιασιάς να με περιτριγυρίζει.
Θέλω να ταξιδέψω. Σε μια μόνο χώρα. Που δεν θα είναι στην “πολιτισμένη” Ευρώπη. Θέλω να ζήσω για πολλές μέρες, κάτι εντελώς διαφορετικό από μένα. Έτσι όπως έκανα παλιά που και πάλι οι “πολλές” μέρες ποτέ δεν ήταν αρκετές.
Αυτά έλεγα σε μια φίλη μου σήμερα. Αλλά μου βγήκαν εντελώς λάθος. Ακούστηκε ότι ήθελα να φύγω για χάρη της φυγής. Δεν είμαι καλή στον προφορικό λόγο. Ακούστηκαν όλα όσα είπα επιπόλαια. Γενικά είμαι επιπόλαια, σε όλα! Όταν θέλω κάτι το θέλω πολύ και όταν δεν θέλω κάτι δεν το θέλω καθόλου. Με άλλα λόγια η λέξη “μέτριο” δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ στο λεξιλόγιο μου, ούτε και στην ζωή μου ελπίζω. Εξάλλου το ξέρεις δεν το ξέρεις; Στο έχω ξαναπεί. Είναι η “φύση μου” φαντάζομαι… ή τουλάχιστον έτσι το λέει η Πίτση
(Πίτση=μαμά). Τέλος-πάντων… ‘Αλλα κατάλαβε η φίλη μου, ότι και καλά θέλω να φύγω για να γίνει καλύτερη η ζωή μου. Αλλά όχι δεν εννοούσα αυτό. Θέλω να πάω αλλού, όχι να φύγω. Θέλω να είμαι τόσο χαρούμενη όσο ήμουν παλιά. Να έχω την πολυτέλεια να κάτσω σε ένα δρομάκι και να παρακολουθώ την καθημερινότητα των άλλων με τις ώρες , χωρίς να “πρέπει” να πάω αλλού. Χωρίς να έχω deadlines. Χωρίς να έχω άγχος. Χωρίς να σκέφτομαι ότι η μαμά είναι μόνη στο σπίτι και θα θέλει παρέα. Χωρίς να σκέφτομαι τι να κάνει άραγε τώρα ο πατέρας μου. Χωρίς να σκέφτομαι την απέραντη απουσία της αδελφής μου…
