Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
21 Απριλίου 1995. Μεγάλη Παρασκευή. Η Έλενα επέμενε να πάμε στο κέντρο της πόλης (Ακρόπολη) να προσκυνήσουμε τους επιτάφιους, που θα μαζεύονταν εκεί και μετά να πηγαίναμε για καφέ στο Ambiance. “Μα είναι Μεγάλη Παρασκευή ρε Έλενα! Κι απόψε Ambiance;” H Έλενα επέμενε, “για λίγο”.
Κι ενώ προσκυνούσαμε τους επιτάφιους μου ρίχνει και την χαριστική βολή “ε….θα πάμε και κανένα μισάωρο Members;” Τι να έλεγα η δόλια; Ήταν που φιλούσα και τον εσταυρωμένο Ιησού! “Όκ! Πάλι γίνεται το δικό σου!”
Μπεζ παντελόνι, μαύρη μπλούζα, casual, αδύνατη, άβαφτη (ήταν οι αθώες εποχές που δεν είχαμε καμιά σχέση με το μακιγιάζ).
Με το ζόρι με έπεισε μετά το Ambiance να πάμε και Members. Δεν ήθελα. Ίσως και να το θεωρούσα αμαρτία επειδή ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Μάλλον τελικά ήταν αμαρτία όντως, αφού το πλήρωσα ακριβά…..Στην Members, λοιπόν, βρισκόταν κι ΕΚΕΙΝΟΣ. Εκείνος που δεν είχα ξαναδεί στη πόλη μας (εγώ που τους ήξερα όλους). «Είναι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος μας, σπουδάζει Ιταλία, είναι ξάδελφος της φίλης μου της….” Η Έλενα μου έδινε αναφορά για το μελαχρινό αγόρι που είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω μου και που ζητούσε επίμονα από την Έλενα να μας συστήσει (ενώ εγώ το έπαιζα απόμακρη). Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ο τύπος μου εμφανισιακά: Μακριά μαλλιά….
Αλλά, η αυτοπεποίθηση του, το πανέξυπνο χιούμορ του και τα μαύρα μάτια του που μου θύμιζαν κάτι γνώριμο (από προηγούμενη ζωή;) με έκαναν να δεχθώ την πρόταση του “αφού θα φύγει η Έλενα, μείνε να σε πάρουμε εμείς σπίτι σου, με τον φίλο μου”.
Με πήραν σπίτι , ΕΚΕΙΝΟΣ μαζί με τον φίλο του τον Δημήτρη.
Μετά όλα έγιναν γρήγορα, σαν σενάριο οσκαρικής ταινίας, love story.
Η Δευτέρα του Πάσχα μας βρήκε μαζί, να πηγαίνουμε Αγία Νάπα για ποτό. Μετά αυτός πίσω Ιταλία. Μετά τηλεφωνήματα κάθε μέρα και εκατοντάδες γράμματα αγάπης. Μετά εγώ Ιταλία να μένω μαζί του. Μια σχέση μόνο δύο χρόνων που όμως θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με τα love stories της Jane Austin και άλλων σπουδαίων κλασικών. Μια αγάπη – σχέση , σαν ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΟΝΕΙΡΟ και μετά ένας χωρισμός σαν ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ. (Λες να ήταν η τιμωρία μου που βγήκα έξω Μεγάλη Παρασκευή;)
Το μήνυμα της Μεγάλης Παρασκευής, λέει, πως τον γολγοθά τον διαδέχεται η Ανάσταση.
Ας είμαι ειλικρινής! Μετά από εκείνο τον γολγοθά (του χωρισμού) εγώ δεν βρήκα καμιά πραγματική ανάσταση. Η ζωή μου έμεινε μια Μεγάλη Παρασκευή. Κι αν για όλα λέω “Δόξα σοι ο Θεός” στο κεφάλαιο “Αγάπη-έρωτας” έχω ένα “γιατί” λουσμένο με αναφιλητά.
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή λοιπόν, σαν φάντασμα η σκέψη μου γυρίζει σε εκείνη την Μεγάλη Παρασκευή τότε! Κι αν για όλα υπάρχουν λόγοι κι εξηγήσεις, για το τέλος αυτής της ιστορίας δεν συνειδητοποίησα ποτέ ποιος ήταν ο λόγος και ποια η εξήγηση.
Μα ΑΚΟΜΑ πιστεύω στο μήνυμα της Μεγάλης Παρασκευής….και στα θαύματα!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
