Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Μεγάλη βδομάδα λοιπόν. Η Άνοιξη κάνει κολπάκια, μια εμφανίζεται, μια φεύγει, μα ξέρεις πως είναι ήδη εδώ κι ας παίζει κρυφτούλι. Εσύ ανοίγεις παράθυρα και θυμάσαι εκείνο το τραγούδι που σας μάθαινε, τότε στο γυμνάσιο, η αγαπημένη σου κυρία Μήτσα “άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη. Εμείς κινήσαμε γι αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει”. (Κι αλλού η ζωή σε πάει) Δεν ήρθε ακόμη ο Μάιος, αλλά όπου να ‘σαι θα κάνει κι αυτός την θεαματική (από την ζέστη) εμφάνιση του.
Ανοίγεις παράθυρα λοιπόν, συγυρίζεις το δωμάτιο σου και προσπαθείς να βάλεις μια τάξη γενικώς. Στο χώρο, αλλά και στο μυαλό σου. Να αποσαφηνίσεις κάποια πράγματα που θρονιάζονται στο κεφάλι σου με ερωτηματικά. Το Πάσχα είναι καλή εποχή για ξεσκονίσματα. Όχι μόνο επίπλων, αλλά και σκέψεων.
Μεγάλη βδομάδα! Μερικά πράγματα επαναλαμβάνονται και γίνονται συνήθεια, όπως τον Ιησού του Τζεφιρέλι που το θυμάσαι να παίζει στην τηλεόραση από τότε που ήσουν παιδί κι ακόμα εξακολουθεί κάθε Πάσχα να προβάλλεται. “Η συνήθεια είναι η δεύτερη μας φύση”, έλεγε ο Άκης. Δίκαιο είχε.
Μεγάλη βδομάδα. Γολγοθάς, Ανάσταση. Εκκλησία, επιτάφιος. “Η ζωή εν τάφω”, “Χριστός Ανέστη εκ νεκρών…” Οι φλαούνες, οι οικογενειακές συνάξεις. Τα κόκκινα αυγά. Και τα μπαμ μπουμ να σε κουφαίνουν από την Κυριακή των Βαϊων. Τελικά, κάθε γενιά αρσενικών έχει τους φανατικούς της με τις κροτίδες. Καρατσεκαρισμένο αυτό. Πάντα θα υπάρχουν αγόρια που θα παίζουν σαν τρελά με κροτίδες κάθε Πάσχα. Κι αν οι στατιστικές μιλούν για δεκάδες ατυχήματα, τα αγόρια εκεί, να επιμένουν και να μας κουφαίνουν.
Μεγάλη βδομάδα. Θες να εξομοληγηθείς, να σε συγχωρέσει ο Θεός για τα μικρά καθημερινά σου αμαρτήματα. Πώς να σε συγχωρέσει μικρή ηλίθια όταν εσύ δεν έχεις ποτέ συγχωρέσει κάποιους (στην κατηγορία “έρωτας”) που μάτωσαν ανεπανόρθωτα την καρδιά σου; Ο Θεός συγχωρεί αυτούς που συγχωρούν. Λογικό δεν είναι; Κάτσε συγχώρα πρώτα και μετά πας και για πνευματική εξομολόγηση.
Μεγάλη βδομάδα. Οι καφετέριες γεμάτες, η κάθοδος των φοιτητών. Η πόλη αποκτά (κι άλλη) ζωή. Εσύ προτιμάς Segafredo και 2-3 άλλες παραλιακές καφετέριες, για να αγναντεύεις την θάλασσα και να αναπνέεις –όσο γίνεται- θαλασσινό αέρα.
Μεγάλη βδομάδα. Εκκλησία και ένα μειδίαμα στην καρδιά. Το αποτίμημα των γεγονότων της ζωής σου γινόταν πάντα Άνοιξη, κατά προτίμηση Πάσχα, ενίοτε και φθινόπωρο. 1-2 φορές τον χρόνο σήκωνες μανίκια πάνω κι έβαζες τα πράγματα σε μια τάξη. (Εξωτερικά κι εσωτερικά).
Μεγάλη βδομάδα λοιπόν! Μεγάλη βδομάδα σημαίνει πολλά. Σημαίνει προσκύνημα σε 7 εκκλησίες μεσάνυχτα Μεγάλης Πέμπτης με τις ξαδέλφες σου, σημαίνει προσκύνημα σε 7 επιτάφιους μεσημέρι Μεγάλης Παρασκευής και μετά παραλία για καφέ, σημαίνει χαράματα Μεγάλου Σαββάτου στην εκκλησία για να πάρεις μια καλή θέση (πρώτο τραπέζι πίστα! Τέτοιο κόλλημα για καλή θέση, ούτε για τα μπουζούκια της Αθήνας), σημαίνει γνώριμα πρόσωπα συγγενικά, για αυγολέμονη και τσούγκρισμα αυγών και φαγοπότια, σημαίνει “από Δευτέρας δίαιτα”.
Σημαίνει απλές αγαπημένες συνήθειες. Απλές, που όμως καταφέρνουν να δημιουργούν εκείνο το αίσθημα της ολοκλήρωσης και της ευτυχίας.
Χιλιοειπωμένο αλλά αληθινό: η ευτυχία κρύβεται στα απλά.
Πάσχα λοιπόν, σημαίνει, επίσης, πως το μήνυμα παραμένει διαχρονικό και ατράνταχτο να τονίζει πως: τον Γολγοθά τον διαδέχεται πάντα η Ανάσταση.
Πάντα!
Καλή Ανάσταση σε όλους!
