Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ
Ακόμα ένα σετ «εορτών» έφτασε. Χειρότερα και από το καταναλωτικό όργιο της εποχής των Χριστουγέννων – κατά το οποίο γιορτάζουμε, υποτίθεται, τη γέννηση του Χριστού από τον Νιόβρη μέχρι τον Γεννάρη αγοράζοντας οτιδήποτε δεν χρειαζόμαστε –, οι γιορτές του Πάσχα έχουν χάσει παντελώς το νόημα που, υποτίθεται, φέρει η ανάσταση του Χριστού και έχουν γίνει οι πλέον ενοχλητικές μέρες του χρόνου.
Πιο μικρός θεωρούσα πως οι μέρες του Πάσχα υποτίθεται πως προσφέρονταν για κατάνυξη, εσωτερική ανασκόπηση και καλυτέρευση του εσωτερικού μας κόσμου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τα εκκλησιαστικά κείμενα και πάντα χρειαζόταν η γιαγιά μου να μου εξηγήσει τους συμβολισμούς που κρύβονταν πίσω από επιτάφιους, λαμπρατζιές κλπ. Η γιαγιά μου, που με την πίστη στην αυθεντική της μορφή κατάφερνε πάντα και με μυούσε σε αυτό το κλίμα εσωτερικής προσήλωσης και που κάθε ξημέρωμα της Κυριακής του Πάσχα ένοιωθα ανανεωμένος και συγχωρεμένος για τις αμαρτίες μου (ασχέτως αν δεν ήξερα τι αμαρτίες είχα κάνει, ένοιωθα ξαλαφρωμένος που θυσιάστηκε ο Χριστός για να μου συγχωρεθούν).
Φυσικά η γιαγιά μου, πίστευε σε αυτά που είχε μάθει γιατί έζησε σε μια εποχή όπου η μόρφωση και οι κοινωνικές συνήθειες περνούσαν από γενιά σε γενιά και αντιπροσώπευαν τον τρόπο που μια κοινωνία διατηρούσε την ευρυθμία της μέσα από πολύ διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές. Τα μέσα της δικής μας γενιάς, μας προσφέρουν απεριόριστες ευκαιρίες για διερεύνηση της κάθε παράδοσης και κατά συνέπεια καλύτερης κατανόησης για τον λόγο ύπαρξης της, πέρα από τη συνήθεια του στυλ «κάνουμε ότι κάναμε πάντα αφού έτσι είναι τα πράματα», αφού εκτός από τις τεχνολογικές εξελίξεις ζούμε σε μια κοινωνία όπου τα πάντα αλλάζουν ραγδαία (και άρα η εύρυθμη λειτουργία της δεν εξαρτάται τόσο από συστηματοποιημένες συνήθειες, όσο από διεύρυνση της αντίληψης μας ως προς το τι πράττουμε και γιατί το πράττουμε).
Έτσι η προσωπική μου απαξίωση για αυτές τις μέρες ξεκίνησε με το που είδα την πρώτη λαμπάδα Power Ranger. Δεν θυμάμαι πότε ήταν, αλλά η συνέχεια με λαμπάδες που έφεραν από σήματα ομάδων μέχρι κούκλων (πού πάς καλή μου στον Καλό Λόγο χωρίς την λαμπάδα Hello Kitty σου!) και η αποδοχή τους ήταν το ερέθισμα που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω να διερωτώμαι και να αναζητώ τα βαθύτερα νοήματα αυτών των ημερών. Με αυτό τον τρόπο (και μεγαλώνοντας) άρχισα να βλέπω και να ζω τα διάφορα παράδοξα που υπάρχουν αυτές τις μέρες.
Καταρχάς, η εύκολη μετάβαση από το κατανυκτικό κλίμα του Καλού Λόγου στο ξεφάντωμα των νυκτερινών κέντρων. Χριστός ανέστη φίλε μου, αληθώς ο Jack Daniels! Who gives a shit δηλαδή, είμαστε σε διακοπές οπόταν δικαιούμαστε την έξοδο μας. Έπειτα, το «άγιον» ξύλο που πέφτει κάθε χρόνο στα Ιεροσόλυμα μεταξύ «ιερέων». Σε πρώτη μετάδοση από τα δελτία ειδήσεων τη Κυριακή του Πάσχα, καυγάδες που θυμίζουν γήπεδα για το ποιος θα πάρει πρώτος το «Άγιον φως». Και τέλος, η ίδια η λειτουργία στην εκκλησία είναι αντιφατική. Κάθε χρόνο δεύτε λάβετε φως, κάθε χρόνο ο Χριστός πεθαίνει και ανασταίνεται για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας, κάθε χρόνο όλοι εμείς μόλις συγχωρεθούμε κρούζουμε τον Ιούδα γιατί προφανώς εμείς δεν μπορούμε να τον συγχωρέσουμε για την μέγιστη προδοσία του (ασχέτως που με την προδοσία του μας έκαμε το μέγιστο καλό αφού έθεσε σε τροχιά τα γεγονότα που οδήγησαν στην σύλληψη, σταύρωση και ανάσταση του Χριστού).
Τέλος όλες αυτές οι μέρες περνούν με την συνοδεία των ηχητικών εφέ που προσφέρουν οι τσάκρες (σικ: κροτίδες) διαφόρων βεληνεκές σε κάθε γειτονιά. Για αυτά και για αρκετά άλλα (που δεν με παίρνει να αναλύσω τώρα εδώ) θεωρώ ότι οι μέρες του Πάσχα είναι οι καλύτερες για να πηγαίνεις διακοπές στο εξωτερικό… Για να γλυτώνεις από την φασαρία (και ίσως εκεί σε πιο ήσυχα μέρη, καταφέρεις να σκεφτείς καλύτερα τις πράξεις σου, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να συγχωρέσεις τον εαυτό σου για τα όποια λάθη του και να επιστρέψεις ανανεωμένος πίσω στην ζωή σου)
