Σκηνογραφήματα: Γιατί ο Αχιλλέας σκότωσε τον Έκτορα;

(Τυπολογία της ανθρώπινης συμπεριφοράς)

Γράφει ο Μ.Κ

Την ιστορία μου την ξέρετε καλά. Μα δεν υπολογίσατε σωστά τους λόγους που σκότωσα τον Έκτορα και έσυρα το ματωμένο του κουφάρι γύρω από τα τείχη της γενέτειράς του. Δε λογαριάσατε τους λόγους που τον ατίμασα μπροστά στα μάτια των συμπατριωτών του. Είχε και ο θάνατος του Πάτροκλου μερίδιο στην απόφασή μου, δε λεω. Μα πιο πολύ έπρεπε να αποδείξω ότι οι ήττες των συντρόφων μου των Αχαιών οφείλονταν στη δική μου απουσία από το πεδίο της μάχης. Πώς μπορούσε αυτό να αποδειχτεί εάν μετά από τις τόσες ήττες δεν έμπαινα στο πεδίο της μάχης και να αποδείξω περίτρανα ότι εγώ ήμουν αυτός που θα καθόριζε τη ροή των πραγμάτων; Διερωτηθήκατε γιατί έδωσα, κάπως με ευκολία, το κουφάρι στον Πρίαμο όταν ήρθε τη νύχτα για να με παρακαλέσει; Όχι από σεβασμό, όπως νομίζετε. Απλά το έδωσα γιατί τότε δεν υπήρχαν θεατές, δεν ήθελα τίποτα να αποδείξω σε ένα γέρο που ούτως ή άλλως γνώριζε ότι ήταν τώρα από χέρι χαμένος. Εξάλλου, έπεσε στα γόνατα. Αναγνώρισε τη δική του κατωτερότητα και υποτάχθηκε στη δική μου ανωτερότητα. Μα ακούστε καλά κι αυτό και πάντα να το έχετε χαραγμένο στο νου σας. Ήξερα ποιο θα είναι το τέλος μου. Είχα την ατυχία να γνωρίζω ότι θα πεθάνω νέος. Κι αυτό μου κατάτρωγε πάντα το νου και την ψυχή. Με έκανε να θυμώνω που σ’ εμένα έλαχε αυτή η μαύρη μοίρα. Πριν πεθάνω όμως ήθελα πολλούς να πάρω μαζί μου στα σκοτεινά παλάτια του Άδη. Ήθελα και πολλοί άλλοι να πεθάνουν νέοι. Εγώ να ήμουν αυτός που θα καθόριζε και τη δική τους τύχη. Να με ακολουθήσουν, να πονέσουν οι δικοί τους όπως πόνεσε και η δική μου μάνα, η Θέτιδα, που το παιδί της θα έχανε από δικό της λάθος. Πώς γίνεται να μην πρόσεξε την πτέρνα. Πώς γίνεται να άφησε αυτό το κομμάτι μου θνητό, έρμαιο στη βούληση του Πάρη;