Στη πραγματικότητα…….
Όταν σας έγραφα ποιήματα (ανεκπλήρωτοι, –δήθεν-έρωτες) στη πραγματικότητα έτρεχα να ξεφύγω από μια μεγάλη αγάπη που είχε την μορφή ενός μελαχρινού άντρα. Όταν εσείς φουσκώνατε από εγωϊσμό και ενίοτε νομίζατε πως μου ρίξατε μια ζεστή και λαχταριστή χιλόπιτα, στην πραγματικότητα εγώ το απολάμβανα διότι (καταβάθος) δεν ήθελα να ξεφύγω από την μελαχρινή μου αγάπη με το δισύλλαβο αντρίκιο όνομα που μιλά ιταλικά και που για χρόνια καρφώθηκε στη ψυχή μου.
Όταν απορούσατε πώς μπορώ να λατρεύω και να ερωτεύομαι τόσο πολύ (και κορδώνατε κιόλας που σας έτυχε τέτοια φανατική θαυμάστρια να σας λατρέψει τόσο) στη πραγματικότητα προσπαθούσα να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό πως σας λάτρευα και πως σας ποθούσα και πως μπορούσα να δραπετεύσω από μια αγάπη που κυριαρχεί σε ολόκληρο το Είναι μου.
Θα ήταν καλό λοιπόν, να σας το πω, να σας πετάξω κατάμουτρα την αλήθεια με όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα (ο ραγισμένος εγωϊσμός σας; έκπληξη;). Δεν είμουν, δεν υπήρξα ποτέ, ερωτευμένη μαζί σας. Ούτε με αφορούσε ποτέ ένα μέλλον και μια σχέση μαζί σας. Κι όταν όλα έδειχναν να κερδίζω έδαφος στη καρδιά σας, μόνη μου τα έκανα γυαλιά καρφιά και έχανα το παιχνίδι.
Δηλαδή σικέ όλα. (Όχι, δε με λένε ΚΟΠ).
Υποσυνείδητα δεν ήθελα ποτέ να βολευτώ σε μια νέα αγκαλιά. Περίμενα εκείνη την παλιά αγκαλιά, εκείνου του μελαχρινού άντρα, να έρθει και να με ξανακρατήσει να με ξαναποκτήσει.
Στην ζωή υπάρχουν δυο συνισταμένες: Η φαινομενική πραγματικότητα και η πραγματικότητα. Κι αν η φαινομενική μοιάζει αληθινή, σας έχω νέα, δεν είναι.
Δεν υπήρξα ποτέ το κορίτσι που ερωτεύεται εύκολα. Το κορίτσι που θέλει να δραπετέψει από μιαν τεράστια γιγάντια αγάπη, αυτό ήμουν. Μα αυτή την πραγματικότητα την ήξερα μόνο εγώ. Για σας , είχα μιαν άλλη φαινομενική πραγματικότητα, που όμως ήταν ψέμα. Έτσι με βόλευε.
Μπας και κατάφερνα να κοροϊδέψω πρώτα από όλα τον ίδιο τον εαυτό μου.
Τελικά, κακά τα νέα από το πολεμικό μέτωπο (καρδιά εναντίον μυαλού): δεν κατάφερα ποτέ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου, μόνο τους άλλους.
Και τι ωφέλησε τελικά; Τίποτα.
Η αλήθεια στέκει εκεί και ουρλιάζει πως ποτέ δεν κατάφερα να δραπετεύψω από μια μεγάλη αγάπη. Ότι κι αν έκανα ήταν ένα ψέμα με αποδέχτες τους άλλους μα τελικά τα ψέματα τα λουζόμουν εγώ. Μόνο που δεν έπεισα ποτέ τον εαυτό μου για κανένα ψέμα.
Ούτε τον Β.Π, ούτε τον τον Σ.Δ, ούτε τον Μ. Κ, ούτε τον Α.Κ, ούτε τον Α.Ι κατάφερα ποτέ να ερωτευτώ. Δεν σας ερωτεύτηκα. Λυπάμαι.
Δεκαπέντε χρόνια ήμουν πιστή σε μιαν αγάπη που τελείωσε τον Απρίλιο του 1997.
Όλα τα άλλα, είναι κουβέντες ανούσιες μπας και πείσω (και πειστώ) πως ξεπέρασα Εκείνον.
Εκείνον που δεν ξεπέρασα ποτέ!
Μια ζωή στρωμένη με ψέματα και ανουσιότητα…..ποιον προσπαθούσα να κοροϊδέψω; Τον εαυτό μου.
Δεν τα κατάφερα.
