Γράφει η Ρία Λοϊζου
Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων λοιπόν. Αυτοί που από παλιά, από «πάντα», ήταν και θα είναι εκεί γύρω σου, αυτοί που ήταν εκεί αλλά τώρα δεν ξέρεις που είναι και αυτοί που πάντα αναρωτιέσαι που ακριβώς είναι. Για όλους όμως υπάρχει κι ένα αλλά.
Οι πρώτοι είναι εκείνοι, οι παλιοί, οι γνωστοί. Με τον καιρό διαπιστώνεις ότι γνωρίζεις όχι μόνο τη μορφή τους μα και τη μυρωδιά τους. Την αναγνωρίζεις όταν τους πλησιάζεις και ξέρεις πως είναι και που μπορεί να σε πάει. Αλλά όλα τα υπόλοιπα δεν είναι όπως παλιά. Δε θέλεις να σε πάει πια και μάλλον, πολύ πιθανόν δε θέλουν ούτε κι αυτοί.
Οι δεύτεροι είναι πιο πρόσφατοι. Αν το καλοσκεφτείς ίσως και πολύ πρόσφατοι. Είναι αυτοί που ήταν παντού αλλά έχεις ξεχάσει, ή αλλιώς διαγράψει, τη μορφή τους και πραγματικά δε θυμάσαι πως ήταν η μυρωδιά τους. Δε θυμάσαι ή δεν θέλεις να θυμάσαι.
Οι τελευταίοι ήταν πάντα (ή σχεδόν πάντα) κάπου εκεί, αλλά δεν ήξερες ποτέ και που ακριβώς. Άλλες φορές ένιωθες ότι είναι παντού και πάντα και άλλες ότι δεν είναι πουθενά και ποτέ. Το ίδιο και με τη μορφή τους. Πότε τη θυμόσουν, πότε όχι. Αποσπασματική. Όσο για τη μυρωδιά, αυτή δεν την έμαθες ποτέ.
Και τα τρία είδη όπως ξέρεις, αγαπούν τη μουσική. Κατά κάποιον τρόπο. Και όπως υποθέτεις (αγαπούν) κι εσένα. Κατά κάποιον τρόπο.
Οι πρώτοι κάνουν τον κόπο να σου γράψουν ένα compilation cd έστω και αν είχε αρχικά γραφτεί για κάποιον άλλο – επί τη ευκαιρία το παίρνεις κι εσύ, αλλά ο παραλήπτης δεν έχει παίξει ρόλο στη διαδικασία επιλογής των κομματιών.
Οι δεύτεροι δεν κάνουν τον κόπο να σου γράψουν ένα compilation cd. Σου δίνουν mp3 με τσουβάλια αφού είσαι πάντα κοντά τους αλλά στην πραγματικότητα δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν βρει τον τρόπο να σε κάνουν ευτυχισμένη/ο και ούτε θέλουν να τον ψάξουν. 
Οι τελευταίοι κάνουν συχνά τον κόπο να σου γράφουν compilation cds και είναι ένα κομμάτι απ’τον εαυτό τους που το δίνουν σε σένα και μόνο εσένα. Αυτό παίζει ρόλο στη διαδικασία επιλογής των κομματιών, αλλά ποτέ δε στο δίνουν χέρι με χέρι. Ποτέ δεν το ακούτε μαζί και πάντα προσπαθείς να φτιάξεις το παζλ τους, ενώνοντας τα κομμάτια αυτά.
Κοινό σημείο: “James – Say Something”. Χα! Και μετά τι;
Υ.Γ Μυρωδιά ή μελωδία; Απόσταση εξ’ επαφής ή απόσταση εξ’ ακοής;
Υ.Γ2 Προτιμώ να γεμίζω βαλίτσες απ’ το να αδειάζω τσουβάλια…
