Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Συνήθως έχω επίγνωση των βιβλίων και των συγγραφέων που διαβάζω. Με επιμέλεια επιλέγω τι θα διαβάσω, ανάλογα με την εποχή, τη φάση στην οποία βρίσκομαι, ή ακόμα και το τόπο (πχ στη Μύκονο, διάβασα το “Μύκονος Μπλουζ” της Παυλίνας Νάσιουτζικ). Δύσκολα πείθομαι (κακώς, το ομολογώ,) να διαβάσω συγγραφείς που δεν ανήκουν στη λίστα των αγαπημένων μου. Παρόλες αυτές τις περίεργες ιδιοτροπίες, (ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς πως ανήκω στη κατηγορία των ανθρώπων που διαβάζουν μόνιμα), εντούτοις υπάρχουν βιβλία “καρμικά”: 1. Δώρα από φίλους/φίλες που νοιώθω υποχρέωση να τα διαβάσω αφού “κατέληξαν” στα χέρια μου. 2. Βιβλία που “πέφτουν” μπροστά μου και τα εκλαμβάνω ως “σημάδι” (αχ ρε Κοέλο) πως πρέπει να τα διαβάσω.
“Σημαδιακά” έπεσε μπροστά μου και η Μπρίντα την περασμένη βδομάδα στο σπίτι της Βάσως. Αυτή μου παραπονιόταν πως κάποιος είχε ανακατέψει τα βιβλία στη βιβλιοθήκη της, κι εγώ έριχνα μια ματιά στα (ανακατεμένα) βιβλία. Κι ενώ η Βάσω πάσκιζε να τα “φτιάξει” μονολογώντας “Μα τι δουλειά έχει ο Φρέντυ Γερμανός δίπλα από τον Κοέλο;” Νάσου η Μπρίντα μπροστά μου!
“Βάσω τι ιστορία έχει αυτό το βιβλίο του Κοέλο; Περί σημάδια και σύμπαν κι αυτό;” Ρώτησα με ύφος δήθεν κοροϊδευτικό για τον “φίλο” μας τον Πάολο Κοέλο.“Όχι είναι για το άλλο μας μισό” απάντησε η Βάσω συγυρίζοντας τα βιβλία. “Νομίζω να σταματήσεις να σνομπάρεις τον Κοέλο. Εσύ δεν του πήρες συνέντευξη για την “Σημερινή” πριν λίγα χρόνια; Και μεταξύ μας, ξέρω ότι διάβασες αρκετά βιβλία του που τα έχεις στη κόκκινη βιβλιοθήκη σου…..Anyway νομίζω θα αγαπήσεις την Μπρίντα. Έλα, πάρτο να το διαβάσεις”.
Το πήρα ενώ σκεφτόμουν ότι ώρες ώρες, ο “δασκαλίστικος” εαυτός της Βάσως βγαίνει στην επιφάνεια και με αντιμετωπίζει σαν 10χρονη μαθήτρια της. Τελικά πήρα το βιβλίο και το διάβασα σε 3 μέρες (307 σελίδες).
Δεν θα γράψω για τον Πάολο Κοέλο.
Ούτε για θεωρίες μου περί βιβλίων, συγγραφέων, κτλ.
Το σημερινό κείμενο έχει ένα μόνο σκοπό. Ότι έγραψα πιο πάνω ήταν ένα σχετικό μεν, ανούσιο δε, στόλισμα-πρόλογος. Ο σκοπός είναι να μοιραστώ μαζί σας κάτι από το βιβλίο, (Μπρίντα), το οποίο θεώρησα μαγικά αληθινό:
“Το Άλλο Κομμάτι. Ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου στη Γη συνοψίζεται σε αυτό: στην αναζήτηση για το Άλλο Κομμάτι. Δεν έχει σημασία αν παριστάνει κανείς ότι επιδιώκει σοφια, χρήμα ή δύναμη. Ό,τι κι αν καταφέρει, θα είναι ατελές, αν δεν καταφέρνει παράλληλα να βρει και το Άλλο Κομμάτι του. Με την εξαίρεση ορισμένων, ελάχιστων, πλασμάτων που έρχονται από τους αγγέλους και που έχουν ανάγκη τη μοναξιά για να βρουν το Θεό, οι υπόλοιποι άνθρωποι πετυχαίνουν την ένωση με το Θεό αν κάποια στιγμή στη ζωή τους κατορθώνουν να επικοινωνήσουν με το Άλλο Κομμάτι τους”
“Πάνω απ’ όλα όμως, είμαστε υπεύθυνοι για την επανένωση μας με το Άλλο Κομμάτι που σίγουρα θα βρεθεί στο δρόμο μας τουλάχιστον μία φορά σε κάθε ζωή. Ακόμα κι αν είναι μονάχα για λίγες στιγμές. Γιατί οι στιγμές αυτές έχουν αγάπη τόσο έντονη, που δίνει νόημα στο υπόλοιπο της ζωής μας”.
Το Άλλο Κομμάτι, το άλλο μισό, το soulmate, λοιπόν! Τώρα θα μου πεις και για σημάδια και επιθυμίες που τις εκπληρώνει το σύμπαν μίλησε “ο παρέας μας”, ο Κοέλο, τζαι έτα ούλα τζιαμέ. Ναι….Αλλά αυτό για το Άλλο Κομμάτι το ενστερνίζομαι.
Εσύ;
