Πάνω που ήμουν έτοιμη να μπω σε ένα αεροπλάνο, να φορέσω τον μανδύα της φυγής (ακόμα μια φορά) και να χαθώ σε εικόνες που μαγεύουν τα μυαλά. Την στιγμή που έκλεινα τσαχπίνικα το μάτι στην ιδέα ενός μακρινού ταξιδιού και μιας αγύρτισσας ζωής (ακόμα μια φορά). Πάνω που ήμουν έτοιμη για καινούρια αντίο και νέες γειτονιές. Πάνω που φτερούγιζε η ψυχή μου για τραίνα και νέα σύνορα…
Ήρθες με ένα ένθεο ήλιο στα μάτια και μια παράξενη ηρεμία στο βλέμμα. Και πίστεψα σε κάθε σου κίνηση. Με υπνώτισαν οι κουβέντες και οι φιλοσοφίες σου και αγάπησα κάθε τι δικό σου.
Και πέταξα στην θάλασσα όλες του κόσμου τις φυγές κι όλης της γης τα ταξίδια και έδεσα άγκυρα για πάντα σε ένα νησί πέντε βήματα. Κι αγάπησα για πρώτη φορά το μικρό μου καβούκι (τόπο) γιατί ζούσες εσύ μέσα σε αυτό. Και λάτρεψα για πάντα τούτο το μικρό τόπο και ξέχασα τις φυγές και τα ταξίδια.
Οι σειρήνες σώπασαν για πάντα όταν αγάπησα εσένα.
Έγινες το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου και ας ταξίδεψα την γη ολόκληρη με τραίνα κι αεροπλάνα. Έγινες η αγάπη που με έδεσε σε χώμα αγαπημένο και έτσι σώπασαν για πάντα οι σειρήνες….
(Μάρτιος 2007)
Βεατρίκη Δάντη
