Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ
Σήμερα λέω να ασχοληθώ λίγο με ποδόσφαιρο αφού μεσοβδόμαδα ολοκληρώθηκαν οι ημιτελικοί του Champion’s League με τον καταποντισμό των φαβορί Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης.
Πέρα των αγώνων, των τακτικών και των στατιστικών, μου αρέσει να παρακολουθώ τις επιμέρους ιστορίες αυτών των αναμετρήσεων και αυτοί οι 2 ημιτελικοί έκρυβαν πολλές τέτοιες. Παρασυρόμενοι και από το μάρκετινγκ που τους προωθεί συνεχώς τα τελευταία 2 χρόνια, οι περισσότεροι φίλαθλοι περίμεναν τον τελικό μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα ως κάτι δεδομένο αφού οι δύο ομάδες παρουσιάζονταν λίγο πολύ ως αχτύπητες και το κύριο ζήτημα ήταν εάν θα κατάφερνε η Ρεάλ να σταματήσει την κυριαρχία της Μπαρτσελόνα (που η ομάδα της την τελευταία τριετία είναι ίσως η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών). Κατά συνέπεια η κόντρα τους προσωποποιήθηκε στα δύο αστέρια τους που καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο σε ατομικές επιδόσεις, τους Λίονελ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο. Έτσι σχεδόν αποκοιμισμένοι δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία στα κίνητρα των αντιπάλων τους, της Τσέλσι και της Μπάγερν Μονάχου.
Από τη μια η Τσέλσι επιζητούσε την ρεβάνς του άδικου αποκλεισμού της από την Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά του 2009 (αλήθεια πόσο διαφορετική ίσως να ήταν η πορεία της Μπαρτσελόνα την τελευταία τριετία εάν δεν προχωρούσε τότε στον τελικό και στην επίδοση ρεκόρ της κατάκτησης 6 τίτλων μέσα σε μια χρονιά) και από την άλλη η Μπάγερν εναντίον του Μουρίνιο, του προπονητή που της στέρησε τον τίτλο στον τελικό του 2010, όντας προπονητής της Ίντερ, και με το επιπλέον κίνητρο που της δίνει η διεξαγωγή του φετινού τελικού μέσα στην έδρα της.
Μοιραία λοιπόν, οι σούπερ-σταρς Ρονάλντο και Μέσι ήταν οι τραγικές φιγούρες στους αποκλεισμούς των ομάδων τους. Ο μεν Μέσι (των 60 γκολ σε 50 αγώνες φέτος) με χαμένο πέναλτι στον αγώνα, ο δε Ρονάλντο (των 55 γκολ σε 47 αγώνες και παρά τα 2 γκολ στον αγώνα) αστοχώντας στη διαδικασία των πέναλτι στην 1η εκτέλεση, που αν ευστοχούσε ίσως να άλλαζε όλο το μομέντουμ υπέρ της ομάδας του.
Από την άλλη οι παίκτες της Τσέλσι παίζοντας και με παίκτη λιγότερο θύμιζαν ομάδα που παίζει άμυνα ζώνης στο μπάσκετ κλεισμένοι μέσα στην περιοχή τους μη τολμώντας καν να δοκιμάσουν να βγουν στην επίθεση και με καλύτερο αμυντικό τους τον σέντερ φορ Ντρογκμπά (χαρακτηριστική φάση που κέρδισε την μπάλα με τάκλιν στην άμυνα και δοκίμασε να σκοράρει με σουτ από το κέντρο του γηπέδου αφού δεν είχε πού να πασάρει) κατάφεραν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το σκορ πρόκρισης και την ευκαιρία να 
διεκδικήσουν ένα τρόπαιο που τους γλίστρησε αρκετές φορές μέσα από τα χέρια τα τελευταία χρόνια. Πέρα από τον άδικο αποκλεισμό το 2009, η Τσέλσι έφτασε μέχρι τα ημιτελικά αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια ενώ της γλίστρησε κυριολεκτικά το 2008 όταν στον τελικό με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στην διαδικασία των πέναλτι, ο αρχηγός της ομάδας Τζών Τέρρυ γλίστρησε στη τελευταία εκτέλεση και αστόχησε χάνοντας χρυσή ευκαιρία για να σηκώσει το τρόπαιο. (Μιλώντας για μοιραίους και θείες δίκες, ο Τέρρυ θα πληρώσει το βρώμικο χτύπημα στον Σάντσες και δεν θα έχει την ευκαιρία ούτε φέτος να σηκώσει το τρόπαιο αφού ήταν ο παίκτης που αποβλήθηκε στον ημιτελικό).
Επίσης, το φαβορί πλέον του τελικού, Μπάγερν παρόλο που βρέθηκε πολύ νωρίς να χάνει με 2-0 από την Ρεάλ έπαιξε ανοικτό και όμορφο ποδόσφαιρο και αν υπήρχε μια ομάδα που δικαιούταν την πρόκριση στην κανονική διάρκεια του αγώνα ήταν αυτή. Ακόμα και στην διαδικασία των πέναλτι άντεξε την προς στιγμή αλλαγή δεδομένων αφού μετά το αρχικό 2-0, ο Κασίγιας απέκρουσε 2 πέναλτι και ξαναέβαλε την Ρεάλ στο παιχνίδι αλλά για αυτό ας κάνουν την αυτοκριτική τους αυτοί που έστειλαν τον ξυλοκόπο μεταμφιεσμένο ποδοσφαιριστή Σέρχιο Ράμος να εκτελέσει το 4ο πέναλτι. Ο αρχηγός Σβάινσαϊγκερ δεν κιότεψε στην τελευταία εκτέλεση και τελείωσε τον αγώνα.
Τώρα η Μπάγερν έχει τον τελικό στην έδρα της και ίσως πολλοί να πιστεύουν ότι πλέον είναι η σίγουρη νικήτρια αλλά αλήθεια ποιος μπορεί πλέον να στοιχηματίσει και να είναι 100% σίγουρος για το αποτέλεσμα;
Εμένα προσωπικά, μου άρεσε που έγιναν οι εκπλήξεις αφού βρίσκω ανιαρό να βλέπω κάθε χρόνο τις ίδιες ομάδες να κερδίζουν και βρίσκω κουραστική την ενασχόληση του τύπου για τη κόντρα Ρονάλντο – Μέσι. Οπόταν το να δω τους Λάμπαρντ και Ντρογκμπά ή τους Ρομπέν και Ριμπερύ να σηκώνουν για πρώτη φορά το τρόπαιο είναι πιο σημαντικό από να δω με ποιο τρόπο θα πανηγυρίσουν ακόμα μια φορά οι παίκτες της Μπαρτσελόνα ή το ύφος των Ρονάλντο και Μουρίνιο όταν νοιώσουν παντοκράτορες. Αυτό μπορεί να περιμένει για ακόμη ένα χρόνο!
