Γράφει και σχεδιάζει η Ρία Λοίζου.
Είναι που όταν λέω “για πάντα” σκέφτομαι το Πόρτο Μπέλο στο Λονδίνο γιατί ένα “για πάντα” με αυτό τον τρόπο θα έπρεπε να κρατάει.
Έχω ισοπεδώσει σχεδόν τα πάντα. Σχεδόν, γιατί έχουν μείνει 1-2 τα οποία είναι ακόμα προς τακτοποίηση. Πριν από δυο τρεις μέρες περνούσα μια ελαφριά κρίση ταυτότητας η οποία δεν μπορώ να εξηγήσω σε τι οφείλεται.
Το μόνο που έχω σιγουρέψει στο μυαλό μου είναι ότι δεν οφείλεται στην τραγικά τέλεια τελειότητα των πραγμάτων τα οποία μου συμβαίνουν. Αυτό δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε κρίση ταυτότητας, παρόλες τις αμφιβολίες που έχω για κάτι όταν πάει να αγγίξει το τέλειο. Φαίνεται σαν λάθος μερικές φορές, ολόκληρο λάθος και εγώ πάντα να ψάχνω την μια μικρή λεπτομέρεια για να χαρώ ότι κάτι πάει στραβά και κρατά ισορροπίες. Όπως όταν φεύγω για ταξίδι που πάντα αφήνω κάτι πίσω μου επίτηδες για να μη ξεχάσω τα βασικά και απαραίτητα καταλάθος. Ε, την τελευταία φορά που νόμιζα ότι δεν ξέχασα τίποτα και είπα να το παίξω έξυπνη και να μην αφήσω κάτι πίσω, λίγο πριν φύγω απ’ το σπίτι κάτι έτυχε και ξανάνοιξα τις βαλίτσες με αποτέλεσμα να μείνει πίσω ο φορτιστής της φωτογραφικής κάτι το οποίο είναι πιο σημαντικό και από……παπούτσια.
Τέλοσπαντων, για αυτό λέω… οι ατέλειες κρατάνε τις ισορροπίες. Αυτό είναι εντελώς άσχετο όμως με την κρίση ταυτότητας μου.
Πίσω στην κρίση λοιπόν. Νομίζω εξελίσσομαι, για αυτό δεν με αναγνωρίζω και προσπαθώντας να με μάθω αντιδρώ στην καινούρια κατάσταση με αποτέλεσμα να νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Αφού όμως εξελίσσομαι και η εξέλιξη ως γνωστόν είναι πάντα για καλό (αλλιώς δεν θα λεγόταν εξέλιξη) – αφού λοιπόν εξελίσσομαι, γιατί νιώθω ότι πάω πίσω; Γιατί έχω χάσει τις εμπνεύσεις μου και τα κίνητρά μου; Λες να μη θέλω τα ίδια πράγματα πλέον; Λες μαζί με τους ανθρώπους να αλλάζουν και οι στόχοι που είχαμε; Μπορεί να μην ισχύει αυτό. Απλά υποθέτω.
Που βρίσκεται λοιπόν η ευθεία που ενώνει τα δυο σημεία; Ίσως αν τη δεις να σταματάει να τα ενώνει και να τα σπρώχνει μακριά. Όταν δίνεις τροφή σε κάτι, αυτό εξελίσσεται και μεγαλώνει και εσύ αντιστέκεσαι και ξαφνικά σε σπάει για να περάσει από μέσα σου. Εσύ; Στέκεσαι εκεί και σκέφτεσαι γιατί να άφησες τη νοητή αυτή γραμμή να σε κατασπαράξει. Λες οι μεγαλύτερες αποστάσεις να είναι μεταξύ δυο ανθρώπων; Το μετράς αυτό σε χιλιόμετρα ή σε μετράει αυτό σε αντοχές;
Υ.Γ Μήνας που μπήκε με λιγότερες υποσχέσεις απ’ τον προηγούμενο, μ’ αρέσει.
