Single σε μια πόλη που τους ξέρεις όλους. Σε μια πόλη που φοβάσαι να ερωτευτείς. Σε μια πόλη που όλα κι όλοι σου θυμίζουν your ex! Σε μια πόλη που όταν φλερτάρεις είσαι πόρνη κι εύκολη και όταν “μαζεύεσε” είσαι πουριτανή και σνομπ. Σε μια πόλη που η αξία σου μετριέται με τα κιλά σου (όσο πιο λίγα, τόσο μεγαλύτερη η αξία σου), το prestige της δουλειάς σου και τις φωτογραφίες που ποστάρεις στο facebook (και με το που βγαίνεις, αφού βεβαίως πρώτα το διατυμπανίσεις στο Facebook: “ο ταδε is at…..with….”).
Single σε μια πόλη όπου οι γυναίκες είναι περισσότερες από τα αρσενικά, σε μια πόλη που η κουμπαρα “πάει” με τον κουμπάρο, που οι χωρισμένοι βρίσκουν εύκολα παρηγοριά σε νεαρότερες αγκαλιές και που το μεθύσι γεννά σ’ αγαπώ! (μετάφραση αυτού του μεθυσμένου “σ’ αγαπώ”: Voulez–vous coucher avec moi ce soir; )
Single σε μια πόλη που χτυπά σε ρυθμούς “δηθενισμού” κι εσύ αυθεντική (όσο γίνεται) ψάχνεις για τον Δον Κιχώτη σου.
Single με μια καρδιά που πονάει και ψάχνει να βρει γιατρικό για τις πληγές που της έχει προκαλέσει ένας έρωτας, που όταν αποχώρησε στο αντίο του σάρωσε τα πάντα και προκάλεσε συντρίμια.
Single σε μια πόλη που ξενοπηδάει κι αναρωτιέσαι : αν το κέρατο είναι της μόδας, τότε αυτός δεν είναι κόσμος είναι κόλαση. Καλά, δεν τους έχει μάθει κάποιος πως οι απάτες είναι απλά επιβεβαίωση κομπλεξισμού; Ποιος μακάκας τους έχει πει πως το να κερατώνω με κάνει σπουδαίο/σπουδαία; Ένα τίποτα με κάνει, ένα μηδενικό, ένα εξευτελισμένο/εξευτελισμένη. Μαγκιά δεν είναι να απατώ, μαγκιά είναι να έχω καθαρό μέτωπο. Κι αν δεν γουστάρω τον/την σύζυγο μου, ή ταίρι μου, να χωρίσω και μετά να κάνω “τα ωραία μου”. Μα πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει το πλάσμα; Αναρωτιέμαι με όλα αυτά που ακούω!
Single χωρίς ελπίδα σε μια Σκάλα που όσο τη μελετώ τόσο λέω “γκόμενο στα μέτρα σου; Ξέχασε το”.
Υ.Γ Απολογίες για το “κλαψούρισμα” κι απαισιοδοξία, αλλά είπα να μιλήσω με ρεαλισμό! Thanks!
