H Ρία στη Χώρα Των Θαυμάτων “Το Λιμάνι μου”

Γράφει η Ρία Λοϊζου

Δεν ήσουν στο σπίτι σου το πρωί να σου πω “σ’ αγαπώ”. Το ξέρεις όμως, κάθε εικόνα και ομοίωση. Σου έχω θυμώσει πολλές φορές παλιά και συνεχίζω να σου θυμώνω αλλά μεγαλώνω μαμά και δε με νοιάζει να σου θυμώνω. Με νοιάζει να είσαι εδώ. Δίπλα μου. Γιατί εσύ ξέρεις, εσύ καταλαβαίνεις. Εσύ που μου διάβαζες πάντα το αγαπημένο σου απόσπασμα από τον Ναζίμ Χικμέτ και μου έλεγες “είσαι ελεύθερη. Δεν μου ανήκεις. Σε γέννησα, αλλά τώρα βγες και ζήσε”. Εσύ που  μου έδωσες πινέλα και μπογιές αλλά μ΄ άφησες να κάνω τις δικές μου ζωγραφιές.  Σ’ έχω αγαπήσει όμως συνεχώς. Γιατί έτσι είναι αυτή η σχέση μάνας – κόρης. Έχει μέσα της το “γιατί”, αλλά η αγάπη δεν ξεθωριάζει ποτέ.  Η μητρική αγάπη δεν πουλιέται σε κουτιά, σαν τα μισοέτοιμα γλυκίσματα. Είναι μια εξαιρετικά ιδιωτική υπόθεση. Μερικές φορές το γλύκισμα μπορεί να έχει ένα βαθούλωμα στη μέση και μερικές φορές να είναι παραψημένο στις άκρες.

Θυμάμαι που γύριζα στο σπίτι απ΄το σχολείο τρέχοντας με τα βρώμικα παπούτσια μου, ανεμίζοντας τη σάκα μου. Έχοντας πάντα πίσω την άτακτη μέρα μου, λαχταρώντας την μεγάλη σου αγκαλιά. Θυμάμαι τη μυρωδιά του σπιτιού – τη μυρωδιά που όλα τα παιδιά διατηρούν στη μύτη τους όπως και τα κουτάβια. Σε θυμάμαι στην κουζίνα, να περιμένεις τα νέα μου, με την ελπίδα ότι θα σου έλεγα για τις ζαβολιές μου προτού στα προλάβουν οι δάσκαλοι. Ήμουν και ζωηρό παιδί. Και να ‘μαστε τώρα, μια μεσόκοπη και μια νεαρή, καθισμένες σε μια καφετέρια με τις τσάντες από τα ψώνια στα πόδια μας να ανταλλάσσουμε τα νέα της βδομάδας. Τα χρόνια περνούν και οι καιροί αλλάζουν, όμως εμείς παραμένουμε οι ίδιες, δύο γυναίκες μεταμφιεσμένες. Ένα φάντασμα με βρόμικα παπούτσια και ένα φάντασμα που περιμένει στην κουζίνα. Μάνα και κόρη – δύο αχώριστες φίλες.

Σ’ ευχαριστώ που μ΄εφοδίασες με ποιήματα και μελωδίες που θα μου φτάσουν για όλη μου τη ζωή, που μου έδειξες για πρώτη φορά την ανατολή του ήλιου, που περπάτησες μαζί μου μέσα στην δυνατή βροχή και που έτρεξες μαζί μου στα βότσαλα μια χειμωνιάτικης παραλίας. Σ’ ευχαριστώ που μ΄άφησες να φέρνω στο σπίτι πέτρες, κοχύλια και πεσμένα κλαδιά. Σ΄ ευχαριστώ που φιλοξένησες τις χελώνες μου και τα υπόλοιπα κατοικίδια που σου κουβαλούσα κάθε λίγο και λιγάκι ακόμα και το πρόβατο που έφερα στα κρυφά (θυμάμαι εκείνη την μέρα και σκάω στα γέλια). Σ΄ ευχαριστώ μαμά για τη χαρά του να είμαι ζωντανή. Που δεν

βάζεις τα κλάματα, όταν έχω κάνει κάτι απίστευτα ηλίθιο και δεν μου κρατάς κακία όταν έχω φερθεί ιδιαίτερα απαίσια. Είσαι η μόνη. Σου είμαι ευγνώμων που μου βάζεις τις φωνές και μου λες πόσο ανόητη στάθηκα, πάντα με μια ποικιλία από καλοδιατυπωμένες φράσεις. Και ύστερα ξεχνάς το θυμό σου και κάθεσαι μαζί μου να σκεφτούμε τι πρέπει να γίνει. Βλέπεις, έχεις τον τρόπο να είσαι πάντα κοντά μου. Χωρίς να επεμβαίνεις. Χωρίς να απαιτείς. Διαθέσιμη όλες τις ώρες, να μου δίνεις συμβουλές για ένα βήχα, για καλά βιβλία, για το πώς βγαίνει ένας λεκές, για τον Μότσαρτ, για την χρήση των βιβλιοθηκών, για λέξεις σε σταυρόλεξα. Για τα πάντα. Με τις βαλίτσες σου έτοιμες για να έρθεις αν σε χρειαζόμουν. Ένας ώμος για να ακουμπήσω και να κλάψω. Κάποιος για να του πω τα νέα και να γελάσω μαζί του με το τελευταίο ανέκδοτο. Κάποιος με ένα ανεξάντλητο απόθεμα αγάπης. Ό,τι κι αν έκανα… Ακόμα κρατώ μαζί μου σαν φυλακτό τα σοφά σου λόγια: “Προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις και δούλεψε με αυτές και αν δεν μπορείς να τα καταφέρεις στρέψε την προσοχή σου σε κάτι άλλο”. Μ’  έσωσες από πολλές αγωνίες. Είμαι περήφανη για αυτό που κάνεις. Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την ελευθερία να σε αγαπώ.

Ξέρεις ότι δεν πιστεύω σ’ αυτές τις επετείους, στην ημέρα της μητέρας και τα λοιπά. Αλλά να ρε μαμά… τελευταία είναι κάπως δύσκολα τα πράγματα. Οι αγωνίες μου είναι μεγαλύτερες και ο κόσμος μου πιο αβέβαιος. Αν μπορείς να με σπρώξεις όπως μόνο εσύ ξέρεις να συνεχίσω να κυνηγώ τα όνειρά μου και να τα ζω. Να βλέπω τα προβλήματα μου όπως είναι, να μπορώ να τα αντιμετωπίσω και όχι να το βάζω στα πόδια. Σ’ εσένα λοιπόν αγαπημένη μου, που σβήνεις από την κάθε μέρα μου όλα τα ανιαρά πράγματα και με κάνεις να αισθάνομαι σημαντική. Ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή μου, χάρη σε εσένα θα ξέρω πως κάτι αξίζω.