Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ
Αυτή τη Παρασκευή ξεκινά στην Κωνσταντινούπολη το 25ο ευρωπαϊκό Final-4 με την συμμετοχή 2 ελληνικών ομάδων, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Μέσα σε ένα θολό πολιτικό τοπίο, αυτές οι 2 ομάδες δεν αντιπροσωπεύουν την βιτρίνα του ελληνικού αθλητισμού αλλά μάλλον το αποτέλεσμα της άνισης κατανομής του πλούτου που επικρατούσε την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα. Οι κρατικές παροχές αλλά και στηρίξεις που παρείχαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις σε ομάδες που παρόλο που είναι Ανώνυμες Εταιρείες, είχαν την ευχέρεια να αλωνίζουν το δημόσιο εξαιτίας του πλήθους οπαδών (και άρα ψηφοφόρων) που τους ακολουθούν. Αυτό συνέβαινε σε μια Ελλάδα όπου μέσω του επαγγελματικού αθλητισμού ξεπλενόταν άπειρο χρήμα, πλούτιζαν επιτήδειοι μέσω στοιχήματος και λοιπών παρελκόμενων και προβάλλονταν πολιτικοί μέσω διεθνών επιτυχιών (αμφιλεγόμενων επιτυχιών καθώς οι υποθέσεις ντόπινγκ δεν ξεκαθαρίστηκαν άμεσα και πέρα του αρχικού ντόρου που προκάλεσαν, με τον καιρό πέρασαν στα ψιλά γράμματα του τύπου μέχρι να ξεχαστούν εντελώς).
Τέλος πάντων όμως, αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, έχει να κάνει καθαρά με το άθλημα της καλαθόσφαιρας. Ως παιδί που μεγάλωσε στη γιγάντωση του αθλήματος από το 1987 ως σήμερα δεν μπορώ παρά να ανυπομονώ για την πιθανότητα του πρώτου ελληνικού τελικού σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το μπάσκετ στην Ελλάδα (και σε ένα μικρό βαθμό στην Κύπρο) ακολούθησε ένα δικό του δρόμο που ξεκίνησε με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1987 και κατάφερε να σταθεροποιηθεί σε ψηλές παρουσίες και επιτυχίες τόσο σε επίπεδο εθνικών ομάδων, όσο και σε επίπεδο σωματείων. Στην δική μου περίπτωση, από το 1987 δεν θυμάμαι και πολλά πολλά αλλά ο έρωτας με το άθλημα οριστικοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τις επιτυχίες του Πεζοπορικού (3 πρωταθλήματα, 2 κύπελλα, πρώτη πρόκριση κυπριακής ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση), τον ερχομό της Ελληνικής Τηλεόρασης στην Κύπρο και την ευκαιρία να παρακολουθώ τους αγώνες του (τότε καλύτερου στην Ευρώπη) ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά και με την άνοδο ενός παίκτη που έμελλε να αλλάξει την εικόνα του αθλήματος προς το εντυπωσιακότερο και να αποτελέσει το μέτρο σύγκρισης για οποιοδήποτε θελήσει να θεωρηθεί ο καλύτερος στον κόσμο. Του Michael Jordan.
Έτσι, θυμάμαι την στεναχώρια μου που δεν κατάφερε ο ΠΑΟΚ να προκριθεί στον τελικό το 1993 στο Final-4 της Αθήνας, την ένταση των πρώτων ελληνικών εμφυλίων ημιτελικών στο Τελ Αβίβ το 1994 και στην Σαραγόσα το 1995 που παρόλο που σήμαναν τις πρώτες προκρίσεις σε τελικό για ελληνική ομάδα δεν έφεραν το πρώτο τρόπαιο. Θυμάμαι την αγαλλίαση του 1ου τροπαίου από τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι το 1996 και παρότι φιλοπαναθηναϊκός πανηγύρισα εξίσου και την νίκη του Ολυμπιακού στη Ρώμη το 1997. Ήταν τόση η δίψα για αυτούς τους αγώνες που τους έγραφα όλους στο βίντεο και τους φύλαγα ως κάτι που κάποτε θα ήταν σπάνιο και κομμάτι της ιστορίας (έπειτα ήρθε το youtube). Ήταν να μην γίνει η αρχή. Με τις πρωτοκλασάτες ομάδες να δίνουν σταθερά το παρών σε Final-4 αλλά κυρίως με τις κατακτήσεις του Παναθηναϊκού το 2000 (Θεσσαλονίκη), 2002 (Μπολόνια), 2007 (Αθήνα), 2009 (Βερολίνο) και 2011 (Βαρκελώνη) αλλά και την σταθερά καλή παρουσία της Εθνικής Ελλάδος σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αλλά και ολυμπιακούς αγώνες (1η θέση στο Ευρωμπάσκετ 2005, 2η στο Παγκόσμιο το 2006 και συχνές παρουσίες στις τετράδες) έφεραν το άθλημα του μπάσκετ στην 1η θέση όσο αφορά τις επιτυχίες αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι η σταθερότητα που δείχνει αυτή την 25ετία να διατηρείται σε ψηλά επίπεδα.
Τέλος, ένας άλλος επιπρόσθετος λόγος για την παρακολούθηση του φετινού Final-4 είναι η συμμετοχή τόσων πολλών Ελλήνων παικτών στις 2 ομάδες. Οι εποχές της ξενομανίας (και των παχουλών συμβολαίων) πέρασαν ανεπιστρεπτί και το γεγονός ότι οι παίκτες των δυο ομάδων αποτελούν την ραχοκοκαλιά της Εθνικής ομάδας προσθέτει ξεχωριστό κύρος και ενδιαφέρον στο φετινό Final-4. Αυτοί οι παίκτες είναι και η ελπίδα ότι η παρουσία σε ψηλό επίπεδο θα συνεχιστεί παρά τις αναγκαστικές (αφού αυτά που ανέφερα στην αρχή είναι πιο σημαντικά από οποιαδήποτε στρογγυλή θεά) αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν σε επίπεδα οικονομικού προγραμματισμού αλλά και διαφάνειας.
