Γράφει ο Μ.Κ
Είναι πραγματικά εξαίσιο το άγαλμα που μου στήσατε. Τόσο πολύ με παρερμηνεύσατε που με βάλατε να σας κοιτάζω και να διαπιστώνω καθημερινά ότι τίποτα δεν αφομοιώσατε απ’ αυτά που εγώ δίδασκα … ότι τίποτα περισσότερο δεν ξέρετε για μένα εκτός από το όνομά μου που και αυτό το συγχύζεται συχνά με εκείνο του Αθηναίου στρατηγού που τον βάλατε, άγαλμα κι αυτόν, με πλάτη προς τη θάλασσα που τον δόξασε. Η αλήθεια είναι ότι κι εμένα είναι η θάλασσα που με δόξασε. Αν δεν έπαιρνε όλα μου τα πλούτη στο σκοτεινό της βυθό ίσως να μην είχα ποτέ καταλάβει τις αλήθειες της ζωής. Και τώρα σας κοιτώ και σκέφτομαι αν εσείς είχατε, έστω την περιέργεια, να τις ακούσετε. Σας αποκάλυψα τον τρόπο για να αποκτήσετε την ευτυχία κι εσείς το μόνο που κάνατε ήταν να κλείνετε με πείσμα τ’ αυτιά. Σας είπα για την αξία της γαλήνης και της ψυχικής ηρεμίας κι εσείς ανταγωνίζεστε καθημερινά για να επιβάλετε τη γνώμη σας στους άλλους … για να βγάλετε στο προσκήνιο τη δυναμική σας προσωπικότητα με λόγους γεμάτους πάθη. Σας μίλησα για την αξία της προσφοράς ευτυχίας κι εσείς κρεμάσατε ως μότο στους λαιμούς σας την επιγραφή “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Σας υπέδειξα ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα όταν κάποιος δεν μπορεί πια να προσφέρει την ευτυχία στον εαυτό του και στους άλλους και εσείς αναγάγατε την υποκρισία σε μέθοδο αφαίρεσης της δικής σας ευτυχίας και των άλλων. Δε μου μένει παρά να σας εξομολογηθώ και για ποιο λόγο έθεσα τέρμα στη ζωή μου κρατώντας την αναπνοή μου. Δεν ήταν μόνο γιατί ένιωθα πως δεν μπορούσα πια να προσφέρω την ευτυχία. Ήταν και γιατί διέβλεπα ότι κάποιοι συντοπίτες μου κάποτε θα ανέφεραν το όνομά μου απλά περιστασιακά … περήφανοι που ήμουν Κιτιέας.
