Βρίσκεται στο δρόμο από το Hyde Park προς το Piccadilly . Εκεί όπου κάθε Σάββατο και Κυριακή οι ζωγράφοι εκθέτουν έργα τους και κάποιοι πουλούν παλιά, (πολλές φορές σπάνια), βιβλία μεταχειρισμένα. Αυτός πουλά …ιδέες. Ιδέες σε φωτογραφίες, σε λέξεις. Βλέπω μια φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα, που δεν έχω ξαναδεί. “Την έβγαλε ένας φίλος μου, τότε που ζούσε ο Τσε, τον είχε γνωρίσει…”, μου λέει.
Την αγοράζω (έξι λίρες μόνο, άλλωστε έχει πολλά αντίγραφα, όπως μου εξηγεί).
Ξεκινάμε τη κουβέντα και συνειδητοποιώ πως πιο πάνω από τον Dr Irvin Yalom, τον Paolo Coelho, τον Karo Vartanian (τον στυλίστα της Αμερικάνικης σειράς “Desperate Housewives”) και κάποιους άλλους που αξίζει να αναφέρω στο CV μου, από τους οποίους έχω πάρει συνέντευξη, αυτός θα ήταν το μεγαλύτερο μου δημοσιογραφικό επίτευγμα. Βλέπετε, για μένα η δημοσιογραφική αξία έχει να κάνει με ιδέες που μοιράζονται με σκοπό ένα καλύτερο κόσμο……Αλλά, άλλο θέμα αυτό.
Ο Raymond Charles Dell, λοιπόν, βρίσκεται στον εν λόγω χώρο, (πεζοδρόμιο για να ακριβολογούμε), εκεί στο Piccadilly δίπλα από το Green Park Station, από το 1968. “Αν δεν ήμουν εδώ να πουλάω μηνύματα κι εικόνες, θα ήμουν σε κάποια διαδήλωση που γίνεται κάπου στο κόσμο. Έχω λάβει μέρος σε δεκάδες διαδηλώσεις, έχω χτυπηθεί, έχω συλληφθεί. Γι αυτά που βλέπεις εδώ πέρα, έχω δεχθεί απειλές κατά της ζωής μου. Δεν φοβήθηκα. Θα συνεχίσω να λέω και να διακυρήττω αυτά που πιστεύω. Κατακρίβειαν, θα ήταν τιμή μου να χάσω τη ζωή μου στην προσπάθεια μου να αφυπνίσω τον κόσμο”.
Τον ακούω σαν μαγεμένη και σαν χαζή τον ρωτώ “δηλαδή είστε ένας κανονικός ακτιβιστής;». Χαμογελά. (Με την βλακεία μου;) “Ναι είμαι ακτιβιστής. Φαντάζομαι γνωρίζεις το Indymedia.org στο διαδίκτυο…” με κοιτάζει που δείχνω άσχετη. Μάλλον απογοητεύεται. Πάνω που είχε πιστέψει πως είμαι “δικιά του”. Συνεχίζει λες και θέλει να μου δώσει ακόμη μια ευκαιρία “Τον Noam Chomsky τον γνωρίζεις;” Του απαντώ με ενθουσιασμό πως είναι ο πιο αγαπημένος μου, πως μου έχει απαντήσει τρεις φορές σε ημέηλ μου και για να τον πείσω του αναφέρω βιβλία του, κάποιες κουβέντες του και θεωρίες του. Εκεί το σώζω. Ξανακερδίζω την σημασία του Raymond, που πήγα να την χάσω όταν φάνηκα άσχετη για το Indymedia! Με ξανατοποθέτησε (εικονικά) στο δικό του στρατόπεδο, το ακτιβιστικό.
Μου μιλά για τους ακτιβιστές, για την δεκαετία του ’70, για τον καπιταλισμό, τον σοσιαλισμό, τους Αμερικάνους, την πολιτική της Αγγλίας, το σημερινό παγκόσμιο σύστημα και σκέφτομαι “Δρ. Ανδρέα Παναγιώτου και Δρ. Σωτήρη Θεοχαρίδη είστε οι πιο λατρεμένοι μου καθηγητές αλλά και αυτόν –τον μη καθηγητή- θα τον τοποθετήσω σε ένα βάθρο της καρδιάς και του μυαλού μου, δίπλα σας”.
Με ενυπωσιάζει που γνωρίζει τόσο καλά την πολιτική κατάσταση της Κύπρου (ενώ αρκετοί Βρετανοί, ακόμη και μορφωμένοι, δεν έχουν ιδέα). Του το λέω. “Μα είναι επειδή ο κουρέας μου είναι Κύπριος”, λέει με χιούμορ και ταπεινότητα.
Του λέω πως βιάζομαι να φύγω διότι είναι Σάββατο και στις 5 κλείνει το Apsley House και έχω ετοιμαστεί να πάω να απολαύσω τον Napoleon As Mars The Peacemaker (ας είναι καλά ο Αλέξανδρος που μου είπε δυο λόγια για τον Antonio Canova και για το που μπορώ να απολαύσω τον Napoleon As Mars The Peacemaker, στο Λονδίνο…)
Αλλά, υπόσχομαι στον Raymond πως θα ξαναπεράσω για να τα πούμε και να κάνουμε και μια συνέντευξη. Να φωτίσουμε τον κόσμο, να συμβάλω λίγο κι εγώ!
Χαμογελά!
Με αφήνει με μια ατάκα “δεν είναι μόνο εγώ κι ο Chomsky και λίγες εκατοντάδες αληθινοί ακτιβιστές, που επιθυμούμε ένα καλύτερο κόσμο, πιο σωστό και πιο δίκαιο. Είμαστε πολύ περισσότεροι! Οι κακοί είναι λιγότεροι, μπορούμε να τους νικήσουμε…Μπορούμε…..” κι ενώ μου λέει την ατάκα αυτή, σχεδόν δακρύζει (ναι!) Εγώ αμήχανη, κάνω αυτό που μου είναι πολύ εύκολο να κάνω όταν φορτίζομαι (έστω και λίγο) συναισθηματικά: δακρύζω (κι εγώ μαζί του).
Κι ενώ η σκηνή εξελίσσεται σουρεαλιστικά (από τις πολιτικές συζητήσεις, σε ευχές και δάκρυ) του ψελλίζω “αμήν” , τον χαιρετώ και φεύγω.
Αν, λοιπόν, βρεθείτε στο δρόμο Piccadilly προς Hyde Park, δίπλα από το Green Park Station, κάντε μια βόλτα από τη περιοχή που “εκθέτει και κοινωνεί ιδέες” ο Raymond Charles Dell.
Ο ακτιβιστής, ιδεολόγος, που ζει με πόθο κι όνειρο μόνο αυτό : ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο, για όλους τους λαούς!
(Γιώτα Δημητρίου, για την Εφημερίδα “Παροικιακή”, Λονδίνο, Ιούλιος 2011)
