Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Θα ήθελα να σε γεννήσω, στο όρκιζομαι! Να σε μεγαλώσω στη παραθαλάσσια πόλη που μεγάλωσα κι εγώ, να σου διαβάζω κλασικά παραμύθια (κι ας λένε ότι κάνουν κακό, λόγω του υπερβολικού ρομαντισμού που εμπεριέχουν). Να ταξιδεύαμε μαζί σε χώρες που έχω πάει και που μαζί σου θα τις έβλεπα με άλλο μάτι. Στο ορκίζομαι, θα έδινα τη ζωή μου, θα έδινα χρόνια από τη ζωή μου, για να σε γεννούσα. Να σου μάθαινα ότι με έχει διδάξει η ζωή και να μάθαινα κι άλλα πολλά, αγναντεύοντας τον κόσμο της αθωότητας μέσα από τα δικά σου μάτια.
Θα ήθελα να άκουγα εκείνο το “μαμά”, που θα το καμάρωνα σαν το μεγαλύτερο επίτευγμα στο κόσμο. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Είμαι απόλυτα σίγουρη πως θα γινόμουν πάρα πολύ καλή μαμά (τι στο καλό; Τόσα βιβλία ψυχολογίας, αυτοβελτίωσης και εκπαίδευσης, που έχω διαβάσει, κάτι έχουν κάνει). Αυτό τον ρόλο ονειρευόμουν από παιδί (ως η μεγαλύτερη της οικογένειας, με αδέλφια 7 και 8 χρόνια μικρότερα μου).
Αλήθεια, είχα σκεφτεί και το όνομα που θα σου έδινα! Αν ήσουν κοριτσάκι θα σε λέγανε Αναστασία, και αν ήσουν αγοράκι Αλέξανδρο.
Άκου όμως, ο κόσμος σήμερα δεν είναι αυτός που θα ήθελα να έρθεις….Αν παρακολουθήσει κανείς 30 λεπτά ειδήσεις θα το καταλάβει: φόνοι, ληστείες, εγκλήματα πάσης φύσεως, ανωμαλίες, πικραμένες ιστορίες και ένα σωρό καραγκιόζηδες (τους λένε πολιτικούς), να το παίζουν οι καλοί του παραμυθιού, ενώ κάτω από την μάσκα τους κρύβεται (τις περισσότερες φορές) ένα τέρας γεμάτο ιδιοτέλεια.
Είναι και το άλλο, επίσης σοβαρό επιχείρημα που δεν μπορώ να σε φέρω σε αυτό τον κόσμο: υπήρξα ανέκαθεν ρομαντική, με μια τεράστια αγάπη (Love Story) με ένα άντρα που είμαι σίγουρη πως θα γινόταν εξαιρετικός μπαμπάς (παρόλο που έχει σαραντήσει και δεν θέλει να ακούει για γάμους και παιδιά). Αυτό το Love Story, με εκείνο τον άντρα, (που θα λάτρευες και που μοιάζει στον Javier Bardem), έληξε πριν πολλά χρόνια… Μετά έζησα ακόμη ενα μακροχρόνιο Love Story (σε μικρότερο βαθμό αγάπης από το πρώτο, αλλά εξισου σημαντικό), που τελείωσε κι εκείνο. (Να σου διευκρινήσω πως δεν έβαζα τέλος εγώ, εκείνοι, οι υποψήφιοι μπαμπάδες σου, με άφηναν πάντα). Μετά έζησα κάποιες εφήμερες καταστάσεις με άντρες που ήταν έρωτες αλλά όχι αγάπη. Το θέμα λοιπόν, το σοβαρό επιχείρημα, είναι πως δεν θα ήθελα να σε “δημιουργήσω” με έναν άντρα που δεν θα λάτρευα, δεν θα αγαπούσα, δεν θα ήμουν τρελά ερωτευμένη. Κατάλαβες; Θα ήθελα να ήσουν καρπός μιας μεγάλης, τεράστιας αγάπης….Κάποιοι με λένε ιδιότροπη. Με αποκαλούν “πολύ επιλεκτική στους άντρες” και άλλα διάφορα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Είμαι σίγουρη όμως, πως εσύ, εκεί ψηλά, ξέρεις πως λέω την αλήθεια. Ξέρεις πως θα έδινα την ζωή μου για να συναντούσα τον άντρα που θα ήταν η ΑΓΑΠΗ μου και που θα μου έδινε την ευκαιρία να σταθώ δίπλα του νυφούλα και να σε γεννούσα και να γινόμουν η μανούλα σου. Ξέρεις επίσης πως τα θέλω της ψυχής μας τα εξουσιάζει κάποτε η μοίρα και το πεπρωμένο. Δεν ήταν…δεν είναι….δεν….στο χέρι μου.
Ελπίζω κάποτε να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου και να με πεις μανούλα….γιατί ξέρεις, θα στο πω: η ελπίδα, καλά το λένε, πεθαίνει τελευταία…..Να το θυμάσαι….παιδάκι μου!
Υ.Γ Το κείμενο γράφτηκε μετά από ερώτηση ενός συγγενικού προσώπου “μα εσύ δεν θέλεις να γίνεις μάνα;”. Δεν είχα σκοπό να θυμίζει το βιβλίο της Οριάνας Φαλάτσι “Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ”. Άλλωστε, η Οριάνα είχε και άντρα –αγάπη όταν το έγραφε (τον Αλέκο Παναγούλη) και ήταν και έγκυος. Εγώ δεν…..
