Γράφει η Ρία Λοϊζου
Πλέον δεν έχω ερμηνείες σαν προορισμό. Χθες, ή προχθές το πρωί σκεφτόμουνα αν ο προορισμός είναι όντως ένα μέρος κάποιου ταξιδιού ή απλά μια φωτογραφία σε ένα album που απλά κοιτάμε συνεχώς. Το είδος φωτογραφίας που δεν κοιτάμε για να θυμόμαστε ή για να νιώσουμε την ικανοποίηση ότι κάπου φτάσαμε, αλλά το είδος αυτό που μας κρατάει πίσω. Πίσω, και μας εθίζει. Μας εθίζει σε λάθη, πάθη και ένα σωρό διάφορα που μπορεί να μας εθίσουν. Σαν πορνογραφικό υλικό.
Τελικά, είμαστε αποκλειστικά δικοί μας. Επιστρέφουμε πάντα, όχι για να κλείσουμε τον κύκλο. Αλλά για να δούμε που είμασταν και που φτάσαμε. Σαν κεραυνός που κτυπάει στο ίδιο σημείο 2 φορές, αρκεί να υπάρχει λόγος. Μπορεί όντως ο προορισμός μας να είναι εθιστικός, τόσο ώστε να μη βλέπουμε τι άλλο υπάρχει. Μπορούμε, για να γίνω πιο ξεκάθαρη, να κολλάμε σε μια ιδέα ή αυταπάτη ( γιατί μια ιδέα απ’ τη στιγμή που δεν γίνετε πραγματικότητα παραμένει ιδέα και αυταπάτη) τόσο πολύ ώστε να μη κοιτάμε πλέον γύρω μας τι πόρτες ανοίγουν ή κλείνουν. Απλά να προχωράμε με μάτια κλειστά και έχοντας μια εικόνα στο μυαλό μας, κρατώντας και ένα τσεκούρι, όπλο ή σφυρί στο χέρι για να διαλύσουμε ότι μπορεί να νιωσουμε ότι πέσαμε πάνω, χωρίς να ξέρουμε απαραίτητα τι είναι. Γιατί όπως είπα, τα μάτια είναι προ πολλού κλειστά…
Ίσως μπαίνουμε σε μια νέα εμπόλεμη ζώνη την οποία δεν ξέρουμε καν ποιος ελέγχει! Χρειαζόμαστε ίσως δυο παράθυρα για να έχουμε είσοδο και έξοδο κινδύνου. Δεν είναι απαραίτητο να φαίνονται σαν παράθυρα ή να μπορείς να πας κάπου. Ίσως δυο κορνίζες σε ακαθόριστο σχήμα να μας έπειθαν. Ίσως, γιατί δεν το έχω δοκιμάσει. Ίσως πάλι απ’ την έξοδο κινδύνου να πρέπει να μπαίνει φως. Αυτό μας κάνει να χρειαζόμαστε ένα κόσμο που να εξερευνά κάθε πιθανή αίσθηση. Που να μας δίνει την ελευθερία να δούμε με το μυαλό κλειστό, να δώσουμε σημασία σε άλλα σχήματα απ’ τα προκαθορισμένα.
Ένα κόκκινο πρωινό, που θα είναι μόνο στα δικά μου μάτια κόκκινο αλλά δεν θα μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Εσύ; Τα αλλάζεις όλα; Μπαίνεις μέσα σαν να μην έγινε τίποτα.
Θέλεις κάτι να πεις, αλλά αντί για αυτό απλά μιλάς… Βγαίνουν τόσες λέξεις απ’ το στόμα σου και εσύ απλά μιλάς. Παθητικό ή Παθιασμένο; Μετά διαλέγεις να μη φαίνεσαι. Γίνεσαι αόρατος γιατί δεν το χρειάζεσαι αυτό. Αυτή την ιδέα του φαίνεσθαι… Κλέισε τα μάτια, κλείσε και το φως. Σκέψου αν σήμερα πούλησες τη ψυχή σου όσα όσα, αν πήρες λιγότερα ή αν σου άξιζαν. Γιατί κανείς ποτέ δεν θα δώσει περισσότερα, μόνο όσα αξίζεις. Δες. Δες αν ήσουνα εκεί σήμερα. Αν το έζησες. Αν έζησες έστω. Αν όλα αυτά ήσουν εσύ και ήταν δικά σου. Σκέψου, αν τους ανθρώπους που είδες σήμερα θα μπορείς και αύριο να σταθείς μπροστά τους και να τους κοιτάξεις κατάματα, χωρίς ενοχές. Σκέψου αν ήσουν άνθρωπος σήμερα, έστω για λίγο!
Υ.Γ Είναι κάποια άτομα, που αν κάνεις βήμα μπροστά και δεν αφήσεις ψίχουλα πίσω σου, θα χάσουν τον δρόμο.
