Γράφει η Γιώτα Δημητρίου, (απόφοιτος θεατρικών σπουδών)
MuseumShow 2 – Arnolfini
Τον Φεβρουάριο επισκέφθηκα την έκθεση Μουσείο Σόου 2 στο Αρνολφίνι του Μπρίστολ (ένα από τα κορυφαία κέντρα της Ευρώπης για τις σύγχρονες τέχνες), για τη έρευνα του διδακτορικού μου, αφού ήμουν στο στάδιο διερεύνησης καλλιτεχνικών ερμηνειών της έννοιας “μουσείο” και “εκθέματα μουσείων”.
Η έκθεση εξετάσε τις διαφορετικές ερμηνείες του τι μπορεί να είναι μουσείο, τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν αυτά τα “μουσεία” και τους λόγους για τους οποίους χρησιμοποιήθηκαν αυτοί οι μεθόδοι από τους καλλιτέχνες. Οι λόγοι αυτοί κυμαίνονται από ιστορική κριτική και κατευθύνονται προς τα θεσμικά όργανα της τέχνης, με πιο σύγχρονα παραδείγματα που εστιάζουν την προσοχή τους στην ευρύτερη κοινωνική και πολιτική σφαίρα της πολιτιστικής ηγεμονίας.
Το Μουσείο Σόου 2 παρουσίασε μια σειρά εγκαταστάσεων, μερικά από αυτά τα μουσεία συμπεριλάμβαναν το Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης που χαρτογράφησε την κυριαρχία της αμερικανικής τέχνης και των ιδεολογιών από τη δεκαετία του ’50 και του ’60 στην Ευρώπη, Το Παλαιστινιακό Μουσείο Khalil Rabah Φυσικής Ιστορίας το οποίο επανεξέτασε τα εθνογραφικά ιδεώδη μη-δυτικών πολιτισμών σε μουσεία. Το Museo Σαλίνας του Vicente που περιλάμβανε μια μπαρόκ συλλογή του Μεξικάνικων αναμνηστικών, που σχετίζονται με την αμφιλεγόμενη εικόνα του πρώην προέδρου Carlos Salinas de Gortari, ο οποίος χλευάστηκε για τη διαφθορά του. Όμως η εγκατάσταση που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν αυτή του βέλγου καλλιτέχνη Maarten Vanden Eynde, οποίος έφτιαξε το Μουσείο της Ξεχασμένης Ιστορίας. Αποτελόταν από τα υπολείμματα μιας πιθανής μελλοντικής ιστορίας του παρελθόντος. Όλα τα αντικείμενα της συλλογής του ήταν παρερμηνείες ή ψευδή, όπως κομμάτια ενώς παζλ, που συμπλήρωναν την ιδέα των ελλειπουσών συνδέσεων που οφείλετονται στην συνεχή εξέλιξη της ιστορίας.
Το πρόγραμμα της εγκατάστασης έγραφε: “Σπάνια συνηδειτοποιούμε πως το μεγαλύτερο μέρος σημαντικών αρχαιολογικών ευρημάτων της σημερινής ημέρας, ήταν στο δικό τους καιρό, σκουπίδια. Η πλειοψηφία των σημαντικών αρχαιολογικών χώρων που μας δίνει ενδείξεις για πρώην πολιτισμούς ήταν κάποτε νεκροταφεία ή αρχαίες χωματερές σκουπιδιών. Δεν συνειδητοποιούμε επίσης πως τα αγαθά που κατασκευάζονται σήμερα τα οποία θα καταλήξουν στις χωματερές, θα είναι εκθέματα μουσείων των επόμενων αιώνων. Πώς μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί, αν, κατά το έτος 2211, ένα σπασμένο φλυτζάνι τσαγιού της ΙΚΕΑ διασπαρτόμενο μέτρα κάτω από τη γη θα είναι το κλειδί αρχαιολόγων για να αποκωδικοποιήσουν τον πολιτισμό του 21ου αιώνα; Τι θα καταλάβουν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι για μας; Το Street Art και γκράφιτι θα είναι οι ζωγραφιές των σπηλαίων μας;…”
Τα λέμε την άλλη εβδομάδα!
