Είχα την ανάγκη να γράψω αυτό που μου είναι δύσκολο εκφράσω – την αποδοχή της απώλειας.
Έχω μάθει να παλέυω, να παίρνω το σπασμένο μου χαμόγελο και να το ξαναφοράω πάλι απ’την αρχή, χωρίς να αποκαλύπτω τα ραγίσματά του και την ίδια στιγμή να πλημμυρίζω τους ανθρώπους δίπλα μου με γέλια, ώστε να μην υποψιαστούν την ευπάθεια μου. Αυτό το έχω μάθει απο Αυτήν.
O ήχος της απώλειας κάποτε αντηχούσε στις σκέψεις μου αρκετά, όμως έχω μάθει πολλά απο κάποιον που με άφησε στα 20 του και από Αυτήν που είναι έτοιμη να με αφήσει στα 50 κάτι της.
H ασθένείας τη ήταν πολύ ξαφνική και όπως την βλέπω να φεύγει σιγά-σιγά συνειδητοποιώ ότι αυτά που θέλω βρίσκονται εδώ και τώρα, στο δωμάτιο μαζί της, να μου λέει για τη ζωή της, και να μου κάνει πλέξιδα στα μαλλιά, επειδή είναι η μόνη που κανει τέτοιες πλεξίδες. Δεν μπορείς ποτέ να έχεις αρκετό χρόνο με κάποιον, όταν ο κύκλος είναι κοντά στο τέλος το αντιλαμβανόμαστε και προσπαθούμε να περάσουμε αρκετό χρόνο μαζί του.
Η αποχώρηση σου με θλιβή αλλά είμαι σίγουρη πως θα χαρείς να μάθεις ότι μέσα στο μικρό διάστημα των τελευταίων 7μηνών (που περνούσες αυτό τον γολγοθά) μου έχεις δώσει τα απαραίτητα εφόδια για τη διάρκεια της ζωής μου.
Η απουσία σου θα είναι αρκετά αισθητή, κυρίως για το παιδί σου, τους άντρες σου, την μητέρα σου, τα αδέλφια και τις φίλες σου.
Κατάφερες ακόμη να κάνεις 2 άντρες να αφήσουν τους εγωισμούς τους και να σε φροντίζουν μαζί, ακόμη και τώρα κοντά στο τέλος είσαι φοβερή!
Εγώ απλά χαίρομαι που σε γνώρισα, που σε έζησα και που έχω την ευκαιρία να σε αποχαιρετίσω. Αν και πονώ, σε ευχαριστώ που με έκανες να καταλάβω πόση σημαντική είναι η ζωή, τα όνειρα -έστω και αν δεν έχουν λογική. Ευχαριστώ που με βοήθησες να μην φοβάμαι τον ψυχικό πόνο, και που με έκανες να καταλάβω πως είναι να εκτιμώ τις αναμνήσεις που έχω ήδη, αντί να γυρεύω και να λυπάμαι για αυτές που δεν έχουν γίνει. Είσαι σπουδαίος άνθρωπος, ακόμη και τώρα στη αποχώρηση σου, μας σκέφτεσαι όλους.
Αυτό είναι για εσένα, ευχαριστώ που ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα στις στις καρδιές μας.
Με αγάπη,
Η κοτούλα σου.
(Γιώτα Δημητρίου – Αρθρογράφος της στήλης “Σκέφτομαι Θέατρο”)
