Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Στο διάστημα της απουσίας….Οι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή κάποιου (για τους δικούς τους λόγους) κι όταν αποφασίσουν (για τους δικούς τους και πάλι λόγους) να επιστρέψουν, περιμένουν η κατάσταση να είναι “σαν να μη πέρασε μια μέρα από το ναι του χωρισμού” που λέει και το γνωστό άσμα.
Όμως, οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ. Στο διάστημα ενός χωρισμού και μιας απουσίας, ζουν, αισθάνονται, βιώνουν γεγονότα, μαθαίνουν, πονούν, χαίρονται. Αν ο άλλος επιλέξει να λείπει από τη ζωή σου, δεν σημαίνει πως όταν “του καπνίσει” να επιστρέψει όλα θα ‘ναι μια χαρά. Μπορεί και να μην είναι μια χαρά και να είναι μόνο δυο τρομάρες.
Στο διάστημα της απουσίας, ο άλλος χάνει επεισόδια απ’ τη ζωή σου. Τις αλήθειες σου, το μεγάλωμα σου, την εξέλιξη ενίοτε και την παρακμή σου. Δεν μπορεί μετά με ένα sms ή email ή τηλεφώνημα ή συνάντηση να σου ζητά να το συνεχίσετε από εκεί που το αφήσατε. Και δεν μιλάμε μόνο για γκομενικά, αλλά και περί φιλίας καταστάσεις.
Στο διάστημα της απουσίας μετράμε τον πόνο και τα γεγονότα με μονάδες μποφόρ και αν δεν ήσουν εκεί να μοιραστείς τους ανέμους μαζί μου, μη μου ζητάς μετά να ξαναγίνεις κομμάτι της ζωής μου επειδή “έχουμε ιστορία”, δεν πα να ‘σαι αγάπη ζωής και φιλία του αιώνα; Δεν πα να ‘σαι και αδελφός; Στο διάστημα της απουσίας (σου) χτίζονται νέα κάστρα κι εσύ που δεν ήσουν στο χτίσιμο, δεν θα είσαι ούτε μέσα.
Πιο απλά; Οι απουσίες πληρώνονται με οριστικούς χωρισμούς. Όταν αποφασίζεις να απουσιάζεις από τη ζωή κάποιου να ΄σαι έτοιμος και για οριστικά κι αμετάκλητα αντίο. Οι απουσίες πληρώνονται επειδή οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ. Αισθάνονται! Και όσο και αν συχγωρούν δεν είναι εύκολο να ενώνουν τα ραγισμένα κομμάτια της καρδιάς τους, που κάποιοι ενδεχωμένως ράγισαν στο διάστημα της απουσίας τους, με την απουσία τους….
Υ.Γ Αυτό το “κείμενο επιφώτιση”, είναι ειδικά αφιερωμένο στον Α.Δ. Καθυστέρησα κάποια χρόνια να το συνειδητοποιήσω, αλλά η επιφώτιση ήρθε, έστω κι αργά και κατάλαβα πως στο διάστημα της απουσίας χτίζονται τοίχοι που δεν μπορεί κανείς να τους γκρεμίσει μετά!
