Γράφει και σχεδιάζει η Ρία Λοϊζου
Πρώτη φορά βρίσκω να είμαι τόσο ήρεμη και οι σκέψεις μου τόσο άτακτες. Να πετάγονται από το πουθενά σε στιγμές που ειλικρινά και ξεκάθαρα δεν σκεφτόμουν τίποτα. Αν μπορούσες να μπεις στο μυαλό μου για λίγο θα τρόμαζες. Πραγματικά είναι φορές που αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να σκέφτομαι τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα και να τα καταφέρνω κιόλας. Ακόμα και ο γραφικός μου χαρακτήρας το προδίδει. Μικρά γράμματα αλλά γεμάτα προεξοχές και γωνιές. Τα δικά μου γράμματα, που πάντοτε τα θυμάμαι στρόγγυλα τώρα έχουν γωνιές. Εκεί είναι που όση ηρεμία νιώθω, διώχνει όλες μου τις σκέψεις και πετάγονται στο μυαλό μου κάποιες άλλες ξένες σε μένα που δεν θεωρώ καν δικές μου και εκπλήσσω συνεχώς τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν μου ανήκουν, γιατί δεν τις έχω καν σκεφτεί εγώ. Έχουν έρθει μόνες τους και με βρήκαν – ξεπετάχτηκαν στο κεφάλι μου απ΄το πουθενά.
Σκεφτόμουν που ανήκω, που θέλω να ανήκω, τι θέλω να είμαι και που βρίσκομαι. Τελικά, όλα αυτά που καιρό τώρα αναζητούσα ήταν πάντα εδώ, απλά ήμουν τόσο χομένη στη γκρίνια μου που δεν μ΄ άφηνα να δω καθαρά. Για πρώτη φορά νιώθω τόσο έντονα ότι βρίσκομαι στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Βγάζω λοιπόν τις παρωπίδες, παίρνω μια βαθιά ανάσα, φοράω το μεγαλύτερο μου χαμόγελο και κρατώντας μια τεράστια κόκκινη καρδιά είμαι πανέτοιμη να κάνω το επόμενο βήμα – μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω ακόμα και τις μεγαλύτερες μου φοβίες. Δεν θέλω άλλους δράκους στα παραμύθια μου! Ίσως όλο αυτό το αλλόκοτο ταξίδι που χρειάστηκε να κάνω, που άλλοτε ήταν ευχάριστο και άλλοτε τρομακτικό, να ήταν μέρος της διαδικασίας για να με βρω και να είμαι πάλι εγώ! Ο παλιός μου αγαπημένος εαυτός. Wild and free. Πόσο μου έλειψε! Το ξέρω ότι όλος αυτός ο κωμικοτραγικός πολιτικός, κοινωνικός και οικονομικός παραλογισμός που μας περιτριγυρίζει επιδεικτικά, μας στόλισε όλους με κάμποσα προβλήματα και φοβίες – βγάζοντας προς τα έξω τις μεγαλύτερες μας ανασφάλειες. Όλοι δικαιούμαστε να έχουμε κάποιες μέρες μελαγχολίας, ακόμα και εσύ. Αλλά ρε παιδάκι μου όλο αυτό μας έχει βάλει σε mode αποσύνθεσης και εμείς εκεί… δεν λέμε να κάνουμε βήμα μπροστά. Ντροπή ,όνειδος και αίσχος! Φτάνει πια! Αυτή η περίοδος roller-coaster πρέπει να κλείσει θεαματικά. Έτσι για να της μπω στο μάτι. Βάλε την ζώνη σου. Απογιωνόμαστε. Δεν είναι κοριτσάκι μου για μας οι προσγιώσεις!
Είναι που μπήκε ένας μήνας που είναι δικός μου; Όσο κι αν τα άστρα λένε το αντίθετο εγώ απλά τα αγνοώ! Δε παν να πλακώνουν οι ανάδρομοι. Who cares; Eγώ θα είμαι κάλα! Είναι που χρωματικά είμαι ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ; Είναι που δεν μέτρησα αντίστροφα γιατί τα ρολόγια μου σταματάτησαν μόνα τους την πιο κατάλληλη στιγμή; Είναι που άκουγα Monsieur Minimal και άρχισα πάλι να ονειροβατώ; Είναι που πέταξα μια γόπα σε μια μυρμηγκοφωλιά και μετά γελούσα που ζαλίστηκαν όλα τα μυρμήγκια και χόρευαν; Δεν ξέρω, νιώθω διαφορετική… Αλλά το καλύτερο δεν είναι αυτό. Το καλύτερο είναι που όσο λάθος κι αν πηγαίνουν τα πράγματα τόσο περισσότερο τα αγνοώ και τόσο καλύτερα μου φαίνονται Ένα αίσθημα σιγουριάς έχει κουρνιάσει μέσα μου – η απόλυτη ηρεμία. Οι μικρές στιγμές ευτυχίας όταν γίνονται μεγάλες. Στεπ παϊ στεπ beautiful… Με ή χωρίς happy end. Στο κάτω κάτω αν δεν πέσεις πως θα ανακαλύψεις ότι έχεις φτερά;
Lets walk the walk baby!
