Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Περνάω μια φάση, (εδώ και καιρό), που αναζητώ τα διαφορετικά. Δεν ξέρω αν είναι καλό, αν είναι κρίση ηλικίας που την παθαίνει το πλάσμα μετά τα 30, δεν ξέρω αν είναι λόγω κορεσμού, δεν ξέρω αν είναι κόμπλεξ κατωτερότητας ή ανωτερότητας (παίζει κι αυτό), πάντως έχω φάει κόλλημα με τα διαφορετικά. Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα αλωνίζαμε την πόλη με την φίλη μου την Αθηνά επειδή δεν ήθελα να καθήσω σε overrated καφετέρια αλλά κάπου διαφορετικά (κοινώς εναλλακτικά). Το συζητούσα και με ένα φίλο μου τις προάλλες, αλλά η απάντηση του δε μου άρεσε “κάτσε σπίτι σου καλό τζαι παρέτα μας”.
Τελοσπάντων, πιστεύω πως ζούμε την εποχή της επαναπροσδιόρισης. Είναι ο καιρός που θα απαντηθούν υπαρξιακά ερωτήματα του καθενός και όλα θα βρουν σιγά σιγά (ενίοτε με κόπο και πόνο) τον δρόμο τους.
Το θέμα όμως εδώ είναι: το διαφορετικό και η Γιουροβίζιον. Μου άρεσαν και οι δύο Κυπριοπούλες μας, σέξι και ωραίες οι πούλλες μας, αλλά εκεί που χαμογέλασα ήταν όταν βγήκαν οι γιαγιούλες της Ρωσίας.
Αν κέρδισαν σε κάτι οι γιαγιούλες είναι αυτό: ήταν διαφορετικές. Φυσικά είδαμε και γκρουπς που θύμιζαν τσίρκο, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων έμοιαζαν σαν να είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους (στο γκρουπ) “να φορέσουμε ότι βρούμε σπίτι μας”, με αποτέλεσμα να βγουν γκρουπς στη σκηνή πολύ αταίριαστα μεταξύ τους. Μα αυτό δεν είναι νέο (πάντα απολαμβάνουμε σούργελα στη Γιουροβίζιον), επίσης δεν είναι διαφορετικό, είναι μια από τα ίδια, “τσίρκο Γιουροβίζιον”. Επίσης είχαμε και τις σέξι εμφανίσεις (βλέπε Ελλάδα και Κύπρος) που κι αυτές πάντα δίνουν το παρών τους στον ευρωπαικό αυτό διαγωνισμό μουσικής. (Μουσικής; Κάποιοι ξέχασαν ότι πρέπει να διαθέτουν και φωνή για να λάβουν μέρος. Άλλο κεφάλαιο αυτό).
Αλλά, οι γιαγιούλες, ήταν διαφορετικές. Από όλες τις απόψεις. Σε αυτό πήραν το βραβείο σίγουρα. Στο ότι ήταν διαφορετικές.
Κι όσα ποστ κι αν έβαλαν φίλοι μου στο wall τους για αυτές, με έκαναν να χαμογελώ και να τις σκέφτομαι με συμπάθεια. (“ Στο green room οι γιαγιάδες ανοίγουν φύλλο για να ταΐσουν τις ανεπρόκοπες με τα μίνι”, “Ωραία, η Ρωσία πέρασε στο τελικό. Τώρα το μόνο που μένει είναι να ζήσουν οι γιαγιάδες μέχρι το Σάββατο για να μπορέσουν να διαγωνιστούν ”)
Σε αυτή την συμπάθεια που τρέφει ο κόσμος προς τις γιαγιάδες γενικά, βασίστηκαν οι Ρώσοι. Αν θα κερδίσουν ή όχι θα φανεί αύριο Σάββατο, πάντως στον τελικό πέρασαν.
Κάποιοι άλλοι facebook φίλοι εισηγήθηκαν με ποστ στο wall τους να συμμετάσχουμε κι εμείς του χρόνου με γιαγιάδες που θα ψήνουν φλαούνες επί σκηνής. Καλή ιδέα θα ήταν, αλλά δεν θα ήταν ούτε διαφορετικό, ούτε πρωτότυπο γιατί έχουν προηγηθεί οι Ρωσίδες γιαγιούλες φέτος. Άσε που αν πρωτοτυπούσαμε να στέλναμε εμείς γιαγιάδες, πρώτοι, φέτος, θα ακούγαμε τα κομπλεξικά σχόλια “που πάμε με τέτοια χωριάτικη εμφάνιση;” και άλλα παρόμοια.
Ζούμε σε μια εποχή που το διαφορετικό το έχουμε ανάγκη. Μας κούρασαν τα τετριμμένα και τα copy paste. Αντιγραφή στο γράψιμο, στις συμπεριφορές, στα ρούχα, στις συνήθειες, ακόμη και στα χόμπι. Χρειαζόμαστε το διαφορετικό που γίνεται ως ανάγκη και όχι ως άππομα για να δείξω “κάτι διαφορετικό”.
Οι Ρωσίδες γιαγιούλες το πέτυχαν. Άσε που κάπου διάβασα πως δεν πήγαν στην Γιουροβίζιον για προσωπικό όφελος ή φήμη, αλλά για να μαζέψουν λεφτά να ανακαινίσουν την εκκλησία του χωριού τους. Δεν ξέρω πως σας ακούγετε εσάς, αλλά εμένα μου αρέσει η σκέψη. Οι γιαγιάδες έχουν ένα ρόλο σε αυτό τον κόσμο. Όλες οι γιαγιάδες όλου του κόσμου, να μας μαθαίνουν πράγματα. Οι “Γιαγιάδες από το Μπουράνοβο”, μας έμαθαν πως το διαφορετικό είναι καλύτερο από τις αντιγραφές και τα τετριμμένα!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που εσύ έκανες ή παρακολούθησες ή ασχολήθηκες, με κάτι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ; Ιδού η απορία!
