Προσωπικώς “Λαϊκό σκράπ σε τιμή ευκαιρίας”

Γράφει ο Μιχάλης Σεραφείμ

Προσπαθώ να κρατήσω την αισιοδοξία μου με τούτα ούλλα που γίνονται γύρω μου. Άκου ξελάσπωσε την Λαϊκή τράπεζα το κράτος με 2 δισεκατομμύρια ευρώ, σε καιρούς κρίσης. Η ανεργία γιγαντώνεται. Εγώ κι εσύ κάμνουμε κάθε μέρα αιτήσεις για δουλειές. Κάθε Παρασκευή ελπίζουμε στην Gazzetta για ΤΗΝ θέση που θα είναι ότι πρέπει για τα πτυχία μας. Ετοιμάζουμε την αίτηση μας, ξεκινούμε την έρευνα για το ποιους ξέρουμε που μπορεί να έχουν χέρι στην πρόσληψη και ξεκινούμε την διαδικασία ρουσφετιού την οποία κατηγορούμε μετά γιατί δεν μας έπιασαν εμάς. Αλλά η Λαϊκή με 3 δις έλλειμμα παίρνει που το κράτος.

Δεν έχω εξειδικευμένες γνώσεις οικονομικών, ούτε αδκιάσι να παρακολουθώ όλα τα νέα που αφορούν τις αναλύσεις που κυριαρχούν στα μέσα για τη συγκεκριμένη είδηση αλλά κάτι μου λέει ότι και να τα παρακολουθούσα μάλλον θα συγχυζόμουν παραπάνω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τούτο το ξελάσπωμα από το κράτος προς τις τράπεζες προηγήθηκε και στην Ελλάδα, (αν δεν κάμνω λάθος το 2008) στην αρχή της κρίσης και τότε δικαιολογήθηκε ως αναγκαίο για να σωθούν οι οικονομίες του κοσμάκη, να αποφευχθεί η κατάρρευση του στάτους κβο αφού κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε αναρχία, κατάρρευση κάθε έννομης τάξης, αδυναμία της κυβέρνησης να κυβερνήσει, κοινώς καταστροφή. Και έτσι μετά από αυτό τον εκφοβισμό, οι τράπεζες έλαβαν αυτά που (δεν) τους αναλογούσαν και η συνέχεια στο ελληνικό κράτος γνωστή. Η οικονομία αναστηλώθηκε, η ανεργία μειώθηκε, οι μισθοί αυξήθηκαν και το επίπεδο ζωής βελτιώθηκε. Η κυβέρνηση κάνει απερίσπαστη την δουλειά της, η διαφθορά των πολιτικών εξαφανίστηκε και η Ελλάδα έγινε ο παράδεισος επί γης…

Φυσικά το μαράζι μας εμάς είναι να μην πτωχεύσει η Ελλάδα. Όχι γιατί την αγαπάμε, όχι γιατί στενοχωριόμαστε για τα αδέρφια μας, όχι γιατί είμαστε φιλεύσπλαχνοι και λυπούμαστε όταν βλέπουμε τους άλλους να υποφέρουν αλλά επειδή παγιδευμένοι στον μικρόκοσμο μας φοβόμαστε ότι θα μας πάρουν κι εμάς μαζί τους. Και αυτό τον φόβο (της απόλυτης εξαθλίωσης) τον αξιοποιούν οι ηγέτες μας για να δωρίσουν 2 δις από τα λεφτά των φορολογούμενων πολιτών σε ένα οργανισμό, ο οποίος είναι ιδιωτική επιχείρηση, η οποία μάλιστα τις εποχές των παχιών αγελάδων στις οποίες μετρούσαν υπερκέρδη δεν τους ζητήθηκε ποτέ να τα μοιραστούν με κανένα.

Και έρχομαι κι εγώ με το φτωχό μου μυαλό να ρωτήσω. Πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα για το ελληνικό κράτος αν χρεοκοπούσε το 2008; Αναλύσεις μπορούν να γίνουν πολλές. Εγώ αυτό που βλέπω είναι πως αντί για 4 χρόνια μιζέριας, διαδηλώσεων, περικοπών θα μπορούσαμε τώρα να ήμασταν στον 4^ο χρόνο ανασυγκρότησης του κράτους, η οικονομία θα ξαναρχινούσε πάνω σε νέα θεμέλια και θέλοντας και μη σε υγιή πλαίσια. Όλα θα ήταν πιο καθαρά αφού ξαναρχίζοντας από το μηδέν όλα θα έμπαιναν σε νέους ρυθμούς ανάπτυξης, σίγουρα μετά από κάποιες αρχικές ανακατατάξεις αλλά το μόνο σίγουρο θα ήταν ότι αποκλείεται να υπήρχε αυτό το χάλι που υπάρχει τώρα, με την ανυπαρξία κυβέρνησης και με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί κατά κάποιο μαγικό τρόπο να αποφευχθεί η πτώχευση και τα πράγματα να βελτιωθούν.

Άρα, σε ότι αφορά εμάς εδώ στην Κύπρο, δεν είναι μόνο εμάς που θα πάρουν μαζί τους αλλά και πολλές άλλες χώρες. Έτσι με το φτωχό μου μυαλό, προτιμώ αυτή η χρεοκοπία να προκύψει τώρα παρά σε 5 χρόνια αφού όσο ένα απόστημα επιζεί, τόσο χειρότερη είναι η ανάρρωση μετά την αποβολή του. Και τι θα γίνει; Όσοι ζούμε πάνω από αυτό που παράγουμε, θα αναγκαστούμε να αναπροσαρμόσουμε τις συνθήκες τις οποίες ζούμε. Άλλωστε, δεν είναι έτσι που συνέβαινε πάντα στον κόσμο; Κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας νέος. Το οικονομικό σύστημα που ζούμε τώρα υπάρχει τα τελευταία 100 χρόνια και γιγαντώθηκε μέσα από παγκοσμίους και ψυχρούς πολέμους και στα οποία ο πλούτος συσσωρεύτηκε στην ελίτ, οι φτωχοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν και απλώς παρέμειναν φτωχοί αλλά όλοι οι μικρομεσαίοι μεσοαστοί την φάγαμε γιατί την είδαμε ελίτ. 5 αυτοκίνητα, 6 τηλεοράσεις, 10 ταξίδια τον χρόνο, ξόδεμα μισθού σε shopping δεν θα υφίστανται πλέον.

Έτσι όταν η φούσκα σπάσει μακάριοι οι μη δανειζόμενοι. Η Cayenne θα πιάσει σε σκράπ όσα πιάνει και το Yaris και πάμε γι’ άλλα. Η επιβίωση των καταλληλότερων ή η επιβίωση των πιο ευπροσάρμοστων. Ίσως έτσι σταματήσουμε να βλέπουμε τον κάθε βοσκό (χωρίς να θέλω να προσβάλω τους κανονικούς βοσκούς) σε κυβερνητικές θέσεις, τον κάθε αργόσχολο σε θέσεις βολέματος στο δημόσιο και γενικά ελπίζω πως τότε ο κάθε ένας από μας θα βρει την θέση που του αρμόζει και που του αξίζει. Σίγουρα όμως πιστεύω πως το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι να περιμένουμε παθητικά την διάσωση μας από άλλους. Από τις τράπεζες, από το κράτος, από τους ξένους. Πιστεύω πως οποιαδήποτε αλλαγή συμβεί στο προσεχές μέλλον, όχι μόνο θα είναι για καλό αλλά πρέπει να την επιζητήσουμε κιόλας. Γιατί τώρα τα πράγματα σίγουρα δεν πάνε καλά και όποιος πιστεύει ότι μπορεί να τα διορθώσει κάνοντας ότι έκανε πάντα ή δοκιμάζοντας αποτυχημένες συνταγές άλλων παραβλέποντας ότι με αυτό τον τρόπο τα πράγματα έφτασαν ως εδώ, τότε του εύχομαι να πιάσει καλή τιμή για τα αυτοκίνητα του.

Υ.Γ: Αναγνωρίζω ότι τα θέματα που αναφέρω εδώ χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης και εμβάθυνσης. Δυστυχώς, δεν είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος (αν και θα μου άρεσε) ούτε οικονομικός αναλυτής (ευτυχώς) και έτσι δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο για να διεκπεραιώσω καλύτερα αυτά που αναφέρω. Ίσως κάποια στιγμή να επανέρθω πιο αναλυτικά αλλά δεν μπορώ να δεσμευτώ για κάτι τέτοιο. Οπόταν οποιαδήποτε σχόλια από κάτω ή ένα μήνυμα στο micseraphim@gmail.com που μπορούν να διευρύνουν κάποιες από αυτές τις σκέψεις, δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτα αλλά ίσως να είναι και απαραίτητα.