Κοιμόμαστε;
Θα ήθελα να θίξω ένα θέμα μέσω του διαδικτυακού σας περιοδικού, που από ότι αντιλαμβάνομαι προσπαθεί να σπείρει θέματα και καταστάσεις για κοινό προβληματισμό.
Αυτό που με ανησυχεί εμένα, ως νέο 27 ετών, είναι η αδράνεια μας μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας. Ότι στραβό γίνει, όσο κι αν η ανεργία γίνεται ένα τέρας έτοιμο να κατασπαράξει το νησί, το μισό νησί, αφού το άλλο μισό δεν μας απασχολεί “δεν είναι δικό μας πλέον”, ναι το ακούμε να το λένε κι αυτό κάποιοι συμπατριώτες μας, όσα κι αν συμβαίνουν λοιπόν, εμείς δεν κάνουμε τίποτα, απλά παρακολουθούμε τις ειδήσεις των 8, σχολιάζουμε που και που στο Facebook, αν και εγώ προσωπικά σπάνια το χρησιμοποιώ διότι το θεωρώ μεγάλη παγίδα, και αυτό είναι όλο.
Εμείς γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους; Γιατί αφήνουμε τα ΜΜΕ να ασχολούνται με τα προβλήματα μας λες και το κάνουν από αγάπη; Συγνώμη αλλά όταν βλέπω τους δημοσιογράφους να φιλοξενούν στο στούντιο τον κάθε πονεμένο που τον χτύπησε η οικονομική κρίση, το μόνο που σκέφτομαι είναι πως το κάνουν για τηλεθέαση…και με χαλά η φάση. Όλα στο βωμό του συμφέροντος;
Τελοσπάντων, πιστεύω πως σαν λαός κοιμόμαστε. Κάμνουμε σαν αρνιά που τα πέρνουν στην σφαγή και αυτά έχουν ένα μακάριο και ήσυχο βλέμμα και είναι μέσα στην απάθεια.
Γιατί δεν βλέπουμε τι μπορούμε να κάνουμε; Διαδηλώσεις, να στείλουμε μήνυμα πως δεν είμαστε αρνιά, δεν ανεχόμαστε άλλο τα λάθη ούτε των πολιτικών, ούτε του συστήματος! Κοιμόμαστε, αυτό παρατηρώ. Και πρέπει να ξυπνήσουμε πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Ήδη η χώρα μας έπιασεν την κατιούσα…..
Είναι καιρός να ξυπνήσουμε!
Μιχάλης Γεωργίου
Λάρνακα, Δροσιά
