Νίκος Ορφανός Παρτίδες τάβλι με….υποκριτικό ταλέντο!

Περισσότερες από 30 θεατρικές δουλειές, 7 κινηματογραφικές ταινίες, περισσότερες από 20 τηλεοπτικές σειρές και ένα διαφημιστικό που τον τελευταίο καιρό κατάφερε να γίνει το “σουξέ της TV”, με αυτόν να υποδύεται τον “Κίτσο”. Μιλάμε βέβαια για τον γνωστό Έλληνα ηθοποιό Νίκο Ορφανό.  Σε μια αποκλειστική συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, ο Νίκος Ορφανός, ανάμεσα σε άλλα, μας μιλά για τη θεατρική παράσταση “Το Τάβλι”, για την Ελλάδα του σήμερα, το χώρο της υποκριτικής, την Ελληνική τηλεόραση και τη Κύπρο.

Της Γιώτας Δημητρίου

Καταρχάς να ρωτήσω, εσείς παίζατε ανέκαθεν τάβλι; (Γέλια)
Όχι, εγώ έπαιζα μόνο τη περίοδο που ήμουνα φαντάρος. Το τάβλι είναι ένα παιχνίδι γι αυτούς που έχουν χρόνο και αντιμετωπίζουν χαλαρά τη ζωή. Εγώ είμαι πιο σπιταριστός και δεν είχα ποτέ χρόνο να παίξω τάβλι και κυρίως συμπαίχτη. Τώρα που βρήκα συμπαίχτη να παίξω τάβλι, είπα να κάνω και μια θεατρική παράσταση.

Να μιλήσουμε λίγο για τη θεατρική παράσταση “Το Τάβλί”;
Είμαστε δύο άτομα εγώ και ο Κωνσταντίνος Κάππας. Κάναμε πρεμιέρα σε μια Αθηναϊκή αυλή γιατί εκεί υποτίθεται διαδραματίζεται και η υπόθεση του έργου. Πέρσι, πριν ακριβώς ένα χρόνο ο Κωνσταντίνος Κάππας είχε μια ιδέα, με πήρε τηλέφωνο και τη μοιράστηκε μαζί μου, να ανεβάσουμε αυτό το έργο σε μια πραγματική αυλή. Όπως και έγινε. Είχε μεγάλη επιτυχία, βρήκαμε μια παλιά αυλή σε ένα Αθηναϊκό σπίτι στη περιοχή του Ψυρρή, είχε μεγάλη επιτυχία και στη συνέχεια ξεκινήσαμε περιοδεία σε αντίστοιχους χώρους. Μετά τη καλοκαιρινή περιοδεία επιστρέψαμε στην Αθήνα για περιορισμένες παραστάσεις και μετά ξεκίνησε η χειμερινή περιοδεία σε κανονικούς πλέον χώρους, αλλά με μια αντίστοιχη σκηνογραφία και διαμόρφωση, έτσι ώστε ο θεατής να έχει την αίσθηση ότι είναι πολύ κοντά μας. Τώρα που καλοκαιριάζει επιστρέφουμε στην αυλή από όπου ξεκινήσαμε, με ένα μήνα παραστάσεις για να κάνουμε το φινάλε. Η αυλή χωράει μόλις 50 άτομα.

Θα σας ενδιέφερε να ερχόσασταν στη Κύπρο για παραστάσεις, με τον κύριο Κάππα, αν είχατε κάποια πρόταση;
Λέμε πως θα κάνουμε το φινάλε τον Ιούλιο, άρα αν προκύψει κάποια πρόταση θα γίνει κατ’εξαίρεση, μετά από συζητήσεις, κάτι πολύ στοχευμένο και συγκεκριμένο, που θα γίνει Σεπτέμβριο. Ήδη συζητάμε με Θεσσαλονίκη, αν έρθει κάποια πρόταση και από Κύπρο, βεβαίως θα την συζητήσουμε, γιατί όχι.

Έρχεστε συχνά Κύπρο;
Έχω έρθει δύο φορές με θεατρικές παραστάσεις, το 2003 και το 2008. Δεν έχω καταφέρει να έρθω ως τουρίστας, παρόλο που έχω μια πολύ καλή φίλη στη Λευκωσία. Ελπίζω να τα καταφέρω να έρθω άμεσα διότι το έχω στο μυαλό μου.

Ίσως έρθετε για “Το Τάβλι”….
Το θέμα είναι να μην περιμένουμε τις δουλειές να μας πάνε κάπου. Να πηγαίνουμε εμείς.

Από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών βρεθήκατε στο θεατρικό σανίδι. Πώς προέκυψε αυτή στροφή;
Νομίζω ελάχιστοι άνθρωποι όταν τελειώνουν το σχολείο γνωρίζουν ακριβώς τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Εγώ ακολούθησα, κατά κάποιο τρόπο, τη κατεύθυνση που μου υποδείκνυε το Ελληνικό σχολείο. Το οποίο Ελληνικό σχολείο σε σπρώχνει σε πολύ περιορισμένο αριθμό επαγγελμάτων τα οποία στη πλειοψηφία τους δεν είναι και πολύ κοινωνικά χρήσιμα στις μέρες μας. Στη εποχή της υψηλής τεχνολογίας, το σχολείο εξακολουθεί να σπρώχνει μια μεγάλη μερίδα μαθητών να γίνουν καθηγητές και δημόσιοι υπάλληλοι. Τότε, η ενδιαφέρουσα κατεύθυνση που υπήρχε στο σχολείο, ήταν ο τομέας της ψυχολογίας που υπήρχε στη Φιλοσοφική Αθηνών. Μπαίνοντας όμως στη Φιλοσοφική Αθηνών, συνάντησα μια κατάσταση πολύ μίζερη, βαρετή, σαν μια προέκταση του σχολείου στο πιο χαλαρό. Αυτό με απογοήτευσε και μου δημιούργησε μεγάλη στεναχώρια, γιατί οραματίστηκα το μέλλον μου και σκέφτηκα πως δε θα μπορούσα να διαβάζω και να μελετώ με εκείνους τους καθηγητές και φοιτητές. Σε μια προσπάθεια να βρω ένα έπαγγελμα που θα το ευχαριστιόμουν και να νοιώθω ότι δουλεύοντας δημιουργώ, ξεκίνησα να ψάχνω κάτι καλλιτεχνικό, διότι από μικρός είχα μια καλλιτεχνική κλίση, απροσδιόριστη, μου άρεσε να διαβάζω, το θέατρο, η μουσική…Εκείνη λοιπόν  την εποχή είχα δει πως γίνονταν εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ακολουθώντας μια εσωτερική παρόρμηση, πήγα, έδωσα εξετάσεις, πέρασα κι από τότε με πήρε η μπάλα και δεν το μετάνοιωσα ποτέ.

Οι σπουδές στη Φιλοσοφική στο κλάδο της ψυχολογίας σας φάνηκαν χρήσιμες στην μετέπειτα καριέρα σας ως ηθοποιός;
Βοήθησε κυρίως στο τρόπο που προσέγγιζα τους ρόλους. Ξέρετε, οποιαδήποτε δουλειά και να κάνει κάποιος, όταν έχει τελειώσει ένα Πανεπιστήμιο κι έχει ασκηθεί στη συστηματική γνώση, σαφώς και θα του φανεί χρήσιμο και θα μπορέσει να την αξιοποιήσει και στην άλλη δουλειά του. Πιστεύω πως καμιά γνώση δεν πάει χαμένη. Δεν έχει σημασία αν δεν γίνει επάγγελμα. Η γνώση δεν είναι σκοπός της να γίνεται επάγγελμα, αλλά να ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου και να μην μένει ο άνθρωπος “ξύλο απελέκητο” όπως λέγανε και οι πατεράδες μας Ένας περιπτεράς ή ένας μπακάλης, που έχει τελειώσει μαθηματικός για μένα δεν είναι ένας μαθηματικός που απέτυχε να βρει δουλειά. Είναι ένας πολύ καλός μπακάλης.

Οι Έλληνες ηθοποιοί σήμερα πως βιώνουν την οικονομική κόλαση που ζει η Ελλάδα;
Όλοι οι Έλληνες ηθοποιοί προσπαθούν να σωθούν. Αλλά ξέρετε, το δικό μας επάγγελμα ήταν ανέκαθεν ένα φτερό στον άνεμο, κάτι πολύ ρευστό. Η αλήθεια είναι ότι αρχές της δεκαετίας του ΄90 που εμφανίστηκε η ιδιωτική τηλεόραση άνοιξε ένας νέος επαγγελματικός τομέας στη δουλειά των ηθοποιών που είχε να κάνει με τις τηλεοπτικές σειρές, διαφημήσεις κτλ. Αλλά αυτό αποπροσανατόλισε λίγο τους ηθοποιούς, διότι έκανε κάποιους να γίνονται ηθοποιοί για να παίζουν στην τηλεόραση, αγνοώντας πως αυτό είναι κάτι πολύ ευκαιριακό, δεν είναι κάτι σταθερό. Η σταθερή δουλειά του ηθοποιού είναι κυρίως το θέατρο. Αλλά έτσι κι αλλιώς, τώρα που έρχεται τούμπα το επάγγελμα, είναι μια ευκαιρία οι Έλληνες ηθοποιοί να  επαναπροσδιορίσουν λίγο τη σχέση τους με το επάγγελμα. Σαφώς και στη δουλειά αυτή είχαμε μια υπερπροσφορά, όπως και σε πολλά άλλα επαγγέλματα τα οποία είναι τώρα άχρηστα. Οι Έλληνες κάνουν δουλειές που δεν είναι και πολύ χρήσιμες γενικώς, είναι χρήσιμες στο δημόσιο. Δεν είναι κακό κάποιος που τελείωσε δραματική να κάνει άλλη δουλειά, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Από το 1993 που πρωτοξεκινούσατε εσείς στην τηλεόραση, μέχρι σήμερα, πόσο έχει αλλάξει η Ελληνική τηλεόραση;
Νομίζω η Ελληνική τηλεόραση ξεκίνησε με πολύ χαμηλό επίπεδο και με φτωχότατη αισθητική, σε επίπεδο βιντεοκασέτας όπως λέγαμε τότε. Στη πορεία μπήκαν κάποιοι πολύ ταλαντούχοι σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί και άλλοι οι οποίοι ανέβασαν το επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια είχε ανέβει το επίπεδο, αλλά μετά ξανάπεσε πάλι λόγω οικονομικών περικοπών. Η Ελληνική τηλεόραση μπορεί να κάνει εξαιρετικές σειρές φτάνει να το θελήσει και να αποφασίσει να τις πουλήσει.

Για να έχουμε αξιόλογες σειρές στην Ελληνική τηλεόραση πρέπει να είναι ακριβές παραγωγές;
Το θέμα δεν είναι να έχουμε ακριβές δουλειές , σαφώς και το θέμα δεν είναι τα πολλά λεφτά. Απλώς τα κανάλια πελαγοδρομούν και δεν αποφασίζουν να έχουν σταθερά μια ποσότητα ελληνικού προγράμματος στον προϋπολογισμό τους. Επίσης ένα άλλο το οποίο καταστρέφει τις δουλειές, είναι το ότι δεν γίνεται ένας σκηνοθέτης, ένας σεναριογράφος, να δουλεύει μια φορά την πενταετία! Από που θα ζήσει το υπόλοιπο διάστημα; Κάποια στιγμή θα τα παρατήσει. Επίσης δεν γίνεται οι ηθοποιοί να δουλεύουν στην τηλεόραση και να πληρώνονται μετά από δέκα μήνες της προβολής του επεισοδίου. Στο ενδιάμεσο διάστημα πως θα ζήσει ο ηθοποιός; Ή τα παρατάνε, ή τρέχουν από δω κι από κει κι αυτό έχει επίδραση στο αποτέλεσμα. Άν δεν λειτουργήσει σε ένα επαγγελματικό σταθερό επίπεδο η τηλεόραση δεν μπορεί να φτάσει σε ένα σημείο. Είναι ένα προϊόν το οποίο θέλει την εξέλιξη του για να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο. Οι Αμερικάνοι δεν ξεκίνησαν με την μία να βγάζουν τηλεοπτικά αριστουργήματα, κάπως έτσι ξεκίνησαν, κάποια στιγμή έστησαν μια τηλεοπτική βιομηχανία. Αλλά, καμιά βιομηχανία δεν μπορεί να είναι εσωτερικής κατανάλωσης. Δεν μπορούμε κι εμείς να εξάγουμε τις σειρές μας; Γιατί τις εξάγουν οι Τούρκοι; Τι έχουν αυτοί δηλαδή; Πότε μάθανε οι Τούρκοι να κάνουν σειρές; Μη τρελαθούμε!

Και βλέπουμε την ελληνική τηλεόραση να προβάλλει τουρκικές σειρές….
Διότι οι Τούρκοι προσανατολίζονται  στο να εξάγουνε τις σειρές τους. Κάνουνε πολλές σε καλές τιμές και τις εξάγουν. Δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερες. Είναι καλογυρισμένες μεν, αλλά σε επίπεδο ιστορίες είναι όλες ίδιες, εμείς έχουμε καλύτερους σεναριογράφους. Αλλά και οι σεναριογράφοι πρέπει να ζήσουν στην Ελλάδα, πως θα ζήσουν όταν τα κανάλια τους λένε “άστο σενάριο και έλα σε κανένα χρόνο να πάρεις κανένα φράγκο, αν στο μεταξύ δεν σου έχουμε κόψει τη σειρά”.

Το διαφημηστικό της Vodafone με τον Κίτσο και την Τασούλα αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Γιατί πιστεύετε είχε τόση επιτυχία;
Είχε ένα πάρα πολύ ωραίο σενάριο, μια πολύ καλή παραγωγή και το κάναμε με ένα κέφι το οποίο βγήκε στην οθόνη. Κι όλο αυτό σε μια στιγμή που ο κόσμος ήταν μπουκτισμένος με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, με τους πολιτικούς. Του έδωσε ένα χαμόγελο και το πήρε μαζί του αυτό το χαμόγελο στη καθημερινότητα του και του αναπτέρωσε λίγο το ηθικό. Σε αντίθεση με άλλες διαφημήσεις, δεν ήταν δημοφιλής μόνο μια στιγμή, ήταν όλο το διαφημιστικό σαν ένα μικρό φιλμάκι, σαν μια μικρή υπόθεση και άρεσαν όλες οι ατάκες του σεναρίου, στιγμές, ο αυτοσχέδιος χορός που κάνω εγώ στο τέλος… Αν κάτι είναι καλογυρισμένο σε κωμικό επίπεδο έχει την ικανότητα να σε κάνει να σκας στα γέλια εκεί που δεν το περιμένεις. Όταν πας να δεις μια κωμωδία στο κινηματογράφο περιμένεις να γελάσεις, το ίδιο κι όταν πας θέατρο. Την ώρα όμως που κάθεσαι στο σπίτι σου και χαζεύεις και ξαφνικά πέφτει κάτι που σε κάνει να σκας στα γέλια εκεί που δεν το περιμένεις, αυτό είναι σαν μια τρομοκρατική ενέργεια γέλιου, μια μικρή νότα ευτυχίας μέσα στη καθημερινότητα.

Το καλοκαίρι που θα σας βρει;
Τώρα έχουμε κάποιες τελευταίες  παραστάσεις με “Το Τάβλι” εκτός Αθηνών, στην Αρτα και στην Αίγινα , στις 20 Ιουνίου ξεκινάμε στην αυλή (στου Ψυρρή) για ενάμιση μήνα. Τον Αύγουστο θα κάνουμε διακοπές που τις χρειαζόμαστε….

Η καινούρια σας κινηματογραφική ταινία πώς λέγεται;
Η ταινία λέγεται “Το δέντρο και η κούνια” και είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της σκηνοθέτης Μαρίας Ντούζα και πρωταγωνιστούν η Μυρτώ Αλικάκη και Ηλίας Λογοθέτης. Προσανατολίζεται προς το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα πως είναι;
Είναι μια άλλη επίσης πονεμένη ιστορία. Γίνεται με μεγάλη δυσκολία, όποτε γίνεται.

Τι αγαπάτε περισσότερο να κάνετε: τηλεόραση, κινηματογράφο ή θέατρο;
Έχω ευχαριστηθεί και τις τηλεοπτικές μου δουλείες και τη διαφήμιση που έκανα την ευχαριστήθηκα, συνεργάστηκα με πολύ ωραίους ανθρώπους. Κάθε πράγμα έχει τη χρησιμότητα του και είναι μέσα στο επάγγελμα. Μου αρέσουν οι ωραίοι άνθρωποι και οι σωστές επαγγελματικές συνθήκες. Κάνω τα πάντα, δεν έχω καλλιτεχνικές ενοχές.

Έχετε κάποια σχέδια για το χειμώνα, κάποια σχέδια για τηλεόραση ίσως;
Σχέδια δεν έχω για τηλεόραση, διότι ούτε η τηλεόραση έχει σχέδια. Ελπίζω μέχρι το χειμώνα να υπάρχουν τα κανάλια, όπως και το ευρώ. Τώρα πια η τηλεόραση έχει σχεδόν μηδενίσει που λέμε και ουσιαστικά  πρέπει να ξαναστηθεί από την αρχή. Μέχρι τώρα λειτουργούσε με ένα τρόπο πολύ στρεβλό για την επιβίωση της.

Θέατρο θα κάνετε το χειμώνα;
Έχω ήδη κλείσει μια θεατρική συνεργασία, ένα ελληνικό θεατρικό έργο του Ντίνου Λαζαρίδη που λέγεται “Η Γιαγιά”. Θα είναι πάλι δύο πρόσωπα, θα είμαι εγώ και ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη, είναι κωμωδία. Νοέμβριο θα είμαστε Θεσσαλονίκη για δύο μήνες, μετά θα έρθουμε Αθήνα και μετά θα δούμε που αλλού θα πάμε.

Λοιπόν, να κλείσουμε τη συνέντευξη με κάποιο στίχο, είτε από τραγούδι, είτε από ποιήμα, που σας εκφράζει αυτό το καιρό.
Δύο δίστιχα του Σαββόπουλου. “Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης, μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης”. Δείχνει την αυτοκτονική σχέση που έχουμε με τους πολιτικούς μας. Το άλλο είναι επίσης του Νιόνιου και λέει “Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η  Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει”