Η Ρία στη Χώρα των Θαυμάτων “Κλουβί”

Γράφει η Ρία Λοϊζου

Ήταν φορές που δεν κατάφερα να αφήσω κάτι πίσω. Η μια πλευρά της αλήθειας. Ήταν φορές που δεν κατάφερα να συνδέσω τα συναισθήματα με τις λέξεις. Ξέρω τι σημαίνουν οι λέξεις και μπορώ να καταλάβω από τις πράξεις τι περίπου εννοεί αυτός που τις λέει. Ξέρω επίσης και τι εννοώ εγώ, όταν λέω κάτι. Αλλά ποτέ δεν συμπίπτουν.  Δεν μιλάω για απλές λέξεις. Μιλάω για λέξεις που προσπαθούν οι ίδιες να χαρακτηρίσουν ένα συναίσθημα.  Λες και μπορούν να το φυλακίσουν άμα θέλουν.

Δεν αργούσε καθόλου να ξημερώσει χθες βράδυ. Όσο και να το ευχήθηκα.  Ακόμη και τα λεπτά που παρακολούθησα για να δω μήπως κλέβουν ήταν εκπληκτικά ακριβή σε σημείο που σκεφτόμουν ότι ίσως εγώ πάω πολύ αργά.  Και ύστερα αυτά τα υπόλοιπα που ήθελα να περάσουν, και που θέλω ακόμα να περάσουν, αυτά, τίποτα… Πρώτη φορά το μισούσα που ξημέρωνε και να ακούω τις δικές σου λέξεις και να μη ξέρω πως τις εννοείς. Να δίνω μη δίνω σημασία στα σημεία στίξης, γιατί δεν έμαθα πως ή μάλλον δεν μου έμαθαν πως.

Τι να την κάνω την ελευθερία μου άμα δεν μπορώ να αφήνομαι; Τι και αν μου ανοίγεις όλες τις πόρτες του κλουβιού; Σε ένα κλουβί στο οποίο εγώ η ίδια επέλεξα να μπω. Νομίζεις ότι υπάρχει περίπτωση να βγω;  Ούτε καν από περιέργεια. Μπήκα ενώ ήδη ήξερα, έμαθα όταν ήδη γνώριζα. Εδώ είμαι πιο ασφαλείς.

Τι να την κάνεις εσύ τόση ελευθερία άμα δεν ξέρεις να αφήνεσαι; Όταν το τοίχος του μυαλού σου έχει όριο που εσύ το νομίζεις τεράστιο, ενώ όταν κοιτάζω εγώ βλέπω ότι απλά περπατάς σε ένα πεζοδρόμιο και δεν διασταυρώνεις. Ούτε καν τοίχος δεν είναι. Ένα περβάζι, που αν το έβλεπα εγώ θα σκόνταφτα επάνω καταλάθος γιατί έχω μάθει να βλέπω πιο μακριά.  Έχω μάθει να πέφτω με τα μάτια ψηλά και να μη χτυπάω. Απολαμβάνω τη σιωπή μου μαζί σου, μα σου μιλάω… σου μιλάω γιατί στη σιωπή θα ‘ταν πιο εύκολο να άκουγες τις σκέψεις μου και αυτό θα σε φόβιζε περισσότερο από αυτά που λέω.