Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Τώρα που άρχισαν τα κομμάτια του puzzle να μπαίνουν στη σωστή τους θέση, αρχίζει το μυαλό μας να καθαρίζει. Επειδή οι απορίες μας λύνονται και αντικαθιστούνται τα ψέματα με αλήθειες. Η Δευτέρα πλέον είναι Δευτέρα και η Τρίτη, Τρίτη, δεν προσκυνούμε πλέον τον σταυρό, αλλά τον Μεσσία. Δεν γίνεται να ήρθε ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην γη και εμείς να προσκυνούμε τον θάνατο του. Ή να τον απεικονίζουμε σα μικρό ανήμπορο μωρό στην αγκαλιά της μάμας του.
Πως γίνεται να βρέθηκε αυτό το «έθιμο» στην κοινωνία μας;
Ποιός το επέτρεψε; Όλοι να φοράμε τον σταυρό γύρω από τον λαιμό μας και να σημαίνει και καλά ότι είμαστε Χριστιανοί; Οι αποστόλοι μετά τον θάνατο του Χριστού φορούσαν σταυρό;
Και να πάρουμε την 2η εντολή. Για να συνεχίσουμε αυτο το δύπτιχο απο την περασμένη εβδομάδα. «Ου ποιήσεις σε αυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης.» Και εμείς τι κάνουμε ; κάνουμε το ομοίωμα με τι μας είπαν ότι μοιάζει ο Χριστός (δεν σημαίνει επειδή έζησε δυό χιλιάδες χρόνια πίσω ότι είχεν μακριά μαλλιά και ήταν αξύριστος), εβάλαμεν τον πεθαμένον πάνω στον σταυρό (άμπα τζαι δεν τον σκοτώσουμε) και όλα αυτά εκάμαμεν τα και σε χρυσό.
Ε μπράβο μας. Ότι μας φέρουν έννα το φάμε.
Δίχως να ψάξουμε για την αλήθεια. Τόσα και τόσα που διαβάζουμε στο facebook, περιοδικά, βιβλία, διαφημιστικά ακόμα… Και αυτό που θα μας πάρει στην επόμενη ζωή; (αφού αυτό το ξέρουμε, και τες 10 εντολές, και όλες τις ιστοριούλες). Εδώσαν μας τα από μωρά και νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε. Και βέβαια τα γνωρίζαμε τότε. Αφού ο ίδιος ο Χριστός μιλά πολλές φορές για το πνεύμα των παιδιών (εδώ ένα παράδειγμα Ματθαίου 18¨3)”Αλήθεια σας λέω, αν δε στραφείτε και δε γίνετε σαν ταπαιδιά, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών”.
Το πνεύμα σαν μωρά το είχαμε, αλλά με τούς εγωισμούς μας, τις σκέψεις τις κακές, ή πως θα διορθώναμε τον εαυτό μας, μέσα απο ζήλιες, παραπληροφόρηση, ψέματα, κτλ… το πνέυμα έφυγε.
Εμένα απο πολύ μικρό μου έδωσαν την Καινή Διαθήκη και με συμβούλεψαν να την διαβάσω. Κάθομαι και γω μια Κυριακή και την ανοίγω… απο την μιά αρχαία Ελληνικά και απο την άλλη η μετάφραση, που δεν ήταν άλλη απο την καθαρεύουσα. Ε, ήμουν δώδεκα – δεκατριών (και δεν με έμαθαν ουτε καν αρχαία οι δικοί μου). Δεν εκατάλαβα τίποτα! Ξανανοίγεις το τούτο το βιβλίο; Αν δεν θέλεις να καταλάβεις τίποτε, ε, μπορεί. Αλλά υπάρχουν ευτυχώς και σε μετάφραση στα Αγγλικά και στα Ελληνικά που καταλάβουμε σήμερα (ωστόσο προσοχή σε πολλές μεταφράσεις).
Τότε κάνεις την προσευχή σου και συγκεντρώνεσαι για να καταλάβεις. Επειδή στο τέλος ο καθένας είναι υπέυθυνος για τον εαυτό του.
Και οι αλλοιώσεις είναι πολλές. Δεν γίνεται να στολίζουμε δέντρα τα χριστούγεννα, αφού ο ίδιος ο Χριστος δεν γιόρταζε καν τα γεννεθλιά του (ήταν μόνο οι ειδωλολάτρες που έκαναν γενέθλια). Τσουγκρούμε αυγά και Τον αναστήνουμε πρίν από τις τρείς μερες. Όλα αυτά, αναρωτιέμαι, απο πού ήρθαν;
