Το πρώτο βραβείο που κέρδισε σε Διεθνή Διαγωνισμό στο Λονδίνο, η επαγγελματική του πορεία στο χώρο της φωτογραφίας, τα ταξίδια του στις γειτονιές του κόσμου, ο μοναχικός δρόμος της τέχνης, η πόλη του η Λάρνακα και οι δύο γυναίκες της ζωής του….Αυτά και άλλα πολλά, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με τον γνωστό φωτογράφο Φίλιπ Σωτηρίου.
Της Γιώτας Δημητρίου
Ποιοι λόγοι σε ώθησαν να ακολουθήσεις το μονοπάτι του φωτογράφου;
Δεν πρόκειται να ακούσετε κοινότυπες απαντήσεις από μένα, ο μόνος λόγος που το έκανα ήταν επειδή μέχρι την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου είχα ελάχιστες φωτογραφίες αλλά πολλές αναμνήσεις. Κάποιος φίλος φωτογράφος στην Ελλάδα μου είπε “ξέρεις αυτό που κάνουμε ως φωτογράφοι είναι μίζερο, σταματούμε την στιγμή είτε ωραία είτε άσχημη”. Και του απάντησα ότι κάθε φωτογραφία έχει να πει μια ιστορία, η μαγκιά είναι να την αποτυπώσεις χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις, χωρίς να χρειαστεί να ακουστείς είτε χαρούμενος είτε μίζερος. Και η μεγαλύτερη αλήθεια από όλες είναι ότι βαριέμαι να διαβάζω…
Μικρός ασχολήσουν καθόλου με φωτογραφία;
Όχι καθόλου, απολάμβανα την παιδική μου ηλικία.
Που έχεις σπουδάσει;
Στις γειτονιές του κόσμου. Πραγματικά εκεί σπούδασα, εκεί είδα, έμαθα και έπαθα. Αυτό το “πανεπιστήμιο” μου δίδαξε να είμαι “αγενής” για να πετύχω μια φωτογραφία, να είμαι διπλωμάτης, να είμαι ντροπαλός, άγριος, αλλά υπήρχαν και στιγμές που απλά ένιωθα άσχημα όταν κοίταζα τη φωτογραφία να συμβαίνει μπροστά μου χωρίς απλά να μπορώ να κάνω κάτι. Η Αθήνα όπου και σπούδασα, ηχοληψία, με δίδαξε πολλά. Αμέτρητα χιλιόμετρα, αμέτρητες φωτογραφίες και εμπειρίες. Πάνω από όλα όμως φωτογράφος σημαίνει μοναξιά.
Πόσο βοηθούν οι σπουδές την τέχνη της φωτογραφίας και πόσο θεωρείς ότι είναι θέμα έμφυτου ταλέντου;
Όπως προανάφερα δεν το έχω σπουδάσει, έχω σπουδάσει ηχοληψία, στην Αθήνα. Απαντώντας όμως στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης και χωρίς να θέλω να ακουστώ υπερόπτης, πιστεύω πως ναι, είναι έμφυτο ταλέντο.
Η επαγγελματική σου πορεία σήμερα, είναι αυτή που είχες ονειρευτεί στα πρώτα σου βήματα;
Ξέρεις κάτι, χωρίς πολλή δουλειά, θυσίες, αλλά και όρεξη, κανένας μα κανένας στόχος δεν πρόκειται να επιτευχθεί. Και όχι, δεν ήταν αυτή που είχα ονειρευτεί, μου έχουν δωθεί πολλές περισσότερες ευκαιρίες από αυτές που περίμενα και αυτό ανεβάζει τον πήχη πολύ πιο ψηλά. Στο τρίτο μου χρόνο ως φωτογράφος μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι ο επίσημος φωτογράφος της Κύπρου στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Όμως κάτι έγινε και δυστυχώς δεν πήγα. Απο εκεί ξεκίνησα να καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι εμπιστεύονται το μάτι μου. Το να ζεις κάθε χρόνο από κοντά μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες, είτε europa, είτε champions league, ε ναι αυτό είναι όνειρο και ελπίζω να μην με ξυπνήσει κανείς!
Τι κερδίζει κάποιος που ασχολείται με αυτό το είδος τέχνης; Ποια στιγμή ή στιγμές στην καριέρα σου θυμάσαι πιο έντονα;
Όπως σε όλα τα είδη τέχνης, αυτό που κερδίζεις είναι κάτι που δεν εξαργυρώνεται, αλλά ούτε που πωλείται. Είναι η ικανοποίηση ότι κατάφερες να πετύχεις μια φωτογραφία τη συγκεκριμένη στιγμή. Είναι το μπράβο που ακούς από τους θεατές και πολλά άλλα που μόνο η τέχνη μπορεί να σου προσφέρει. Στιγμές αδρεναλίνης, το να είσαι σε μια ποδοσφαιρική αρένα των πενήντα χιλιάδων φιλάθλων και να περιμένεις να αποτυπώσεις την καλή φωτογραφία που θα γίνει πρωτοσέλιδο, που θα δώσει τροφή στα ΜΜΕ. Το να έρχεται πρώτη η φωτογραφία μου σε Διεθνή διαγωνισμό στο Λονδίνο που διοργάνωσε το γνωστό πρακτορείο ανά τον κόσμο Magnum και να σου δίνουν συμβουλές και συγχαρητήρια μεγάλα ονόματα!
Έχεις κάνει κάποιες εκθέσεις; Θα ήθελες/σχεδιάζεις να κάνεις;
Έχω κάνει κάποιες εκθέσεις και ναι θα το ήθελα να κάνω κι άλλες, αλλά αυτή τη φορά θα περιμένω ακόμη λίγο να μαζέψω καλό υλικό. Δεν είμαι άνθρωπος της έκθεσης του ενός θέματος και γι’ αυτό θα κάνετε υπομονή! (Χαμογελά)
Τα ταξιδια πόσο επηρεάζουν την δουλειά και ενδεχομένως την έμπνευση σου;
Όταν για τον Α ή Β λόγο δεν έχεις κάποια πράγματα στην παιδική σου ηλικία, τότε όταν σου δωθεί η ευκαιρία την αρπάζεις από τα μαλλιά. Έτσι έγινε και με μένα. Τα ταξίδια είναι κάτι το οποίο πάντα αγαπούσα, αλλά και θα αγαπώ. Πρέπει να πάψουμε ως λαός να πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου. Για όνομα του Θεού! Ξυπνάτε! Είμαστε μια χώρα με λιγότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπους και νομίζουμε πως η γη είναι δική μας, ενώ οι περισσότεροι δεν έχουν πάει καν στο Λατσί της Πάφου! Συγνώμη για το ξέσπασμα αλλά χρειαζόταν! Μόνο όταν ταξιδέψεις και δεις, ζήσεις, μιλήσεις, με ανθρώπους από όλες τις φυλές, τότε και μόνο καταλαβαίνεις ότι όλοι έχουμε τα ίδια απολύτως δικαιώματα ανεξαιρέτως χρώματος, χρήματος, πολιτικών και ιδεολογικών αντιλήψεων. Τα λέω όλα αυτά για να σας δώσω να καταλάβετε τον τρόπο σκέψης μου. Αν δεν γίνεις ένα με τον άνθρωπο-θέμα το οποίο πρόκειται να φωτογραφήσεις, αν δεν σε εμπιστευτεί για να σε αφήσει να φωτογραφήσεις τον εσωτερικό του κόσμο, τότε καλύτερα μείνε σπίτι. Δεν χρειάζεται να ξέρεις δέκα γλώσσες για να συνεννοηθείς, ένα αληθινό χαμόγελο κάποιες φορές είναι αρκετό.
Έχεις ταξιδέψει αρκετά; Αγαπημένος σου προορισμός ή στιγμές από μέρη που έχεις πάει;
Αγαπημένος προορισμός, πάντα ο επόμενος! (Χαμογελά) Για κάποιον ο οποίος ταξιδεύει, σίγουρα υπάρχουν αγαπημένες γωνιές της γης. Μυρωδιές, χρώματα, αισθήσεις, φωνές, μουσικές…Όλα αυτά είναι η φωτογραφία. Για σκεφτείτε το λίγο και θα δείτε ότι κάποιο αγαπημένο σας μέρος σας έχει έρει στο μυαλό.
Αγαπημένοι δικοί μου προορισμοί…..Μια γωνιά πάνω σε ένα λόφο στην Ταϊλάνδη που από κάτω απλωνόταν ένα απέραντο καταπράσινο δάσος και φυσούσε ένα απίστευτο αεράκι. Έξω από το μουσείο του Βίνσεντ βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ με τον ήλιο κόντρα σε μια παγωμένη μέρα. Στο meet packing district στην Νέα Υόρκη, εκεί που γυρίστηκε το Coyotes Ugly, να πίνω μπύρες με καλή παρέα και να έχω θέα την πόλη που με “μεγάλωσε”, όπως όλους της ηλικίας των 30 φεύγα, μέσα από τις ταινίες που βλέπαμε.
Έξω από ένα παραδοσιακό σπίτι στην Νορβηγία μεσονυκτής που έβρεχε και ο ποταμός έξω από το σπίτι ήταν αυτό που με έκανε να μείνω αρκετή ώρα εκεί. Στη Αθήνα και στο πεδίο του άρεως όπου με σύλλαβαν οι μπάτσοι επειδή προσπάθησα να τραβήξω μια φώτο από διαδηλώσεις αναρχικών.
Στο μαυροβούνιο όπου σε μια αλάνα με κόντρα τον ήλιο να δύει και παιδιά να παίζουν μπάλα έμαθα ότι θα γίνω πατέρας μέσω τηλεφώνου.
Καταλαβαίνετε ότι δεν έχω αγαπημένο προορισμό παρά μονάχα τον επόμενο.
Είσαι και σύζυγος και πατέρας, βρίσκεις ελεύθερο χρόνο για αγαπημένα χόμπυ;
Έχω μια υπέροχη όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα-φίλη, την οποία κάπου εδώ θα ήθελα να την ευχαριστήσω για την υπομονή της αλλά και για την κατανόηση που δείχνει όταν πρέπει να απουσιάζω. Αυτό που κάνει για μένα ειναι ανεκτίμητο. Τώρα σειρά της μεγάλης αγάπης που είναι μόλις 2 χρόνων και ότι και να πω είναι λίγο και απερίγραπτο! Μόνο όταν την γνωρίσεις θα καταλάβεις (χαμογελά). Όπως καταλαβαίνετε, η οικογένεια πάνω από όλα. Όταν βρω λίγο ελεύθερο χρόνο, τον αφιερώνω στις γυναίκες μου, αλλά και στα κλεφτά προσπαθώ πάντα με βοήθεια καλών φίλων να επισκευάζουμε παλιές μοτοσυκλέτες. Ένα χόμπυ που γεννήθηκε πριν δυο χρόνια και όσο πάει φουντώνει όλο και περισσότερο.
Η πόλη μας η Λάρνακα τι χρειάζεται Φίλιπ;
Τι χρειάζεται ε; Λοιπόν, όπως κάθε αρχαία πόλη το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι να ξεκινήσει με τις βάσεις που έχει. Δηλαδή να μην ξεχάσει τι ήταν και που είναι. Να αναπτυχθούμε κρατώντας συνάμα τις εικόνες του παρελθόντος. Μεγάλο παράδειγμα το Μόντε Κάρλο. Ιδρύθηκε το 1866 και έγινε θέρετρο πλουσίων για 3 λόγους: Για το καζίνο του, την Φόρμουλα 1 και το παραλιακό του μέτωπο σε συνδιασμό με βουνό. Λοιπόν πείτε μου εσείς που βλέπετε να υστερούμε εμείς σε αυτά που ανέφερα. Ένας θεσμός παγκόσμιας εμβέλειας χρειάζεται για όλες τις ηλικίες, ορεξάτη ομάδα και οχι χαραμοφάειδες.
Ας εκμεταλευτούμε αυτά που έχουμε σε πρώτη φαση κάνωντας π.χ μεγάλες και ωραίες συναυλίες στα παραλιακά μας μέτωπα και ας φτιάξουμε και εκείνο το ευλοημένο Μακένζυ! Πράγματα τα οποία ξεκινούν να υλοποιούνται σιγά σιγά, ΑΛΛΑ από ιδιώτες. Δεν έμαθα να κατακρινω κανένα, απλά ρωτήθηκε η άποψη μου και την λέω.
Πιστεύεις πως θα δούμε να γίνονται θετικές αλλαγές στη πόλη; Από ποιους εξαρτάται να γίνει αυτό;
Πιστεύω ότι ο νέος Δήμαρχος έχει καρδιά εικοσάχρονου, άρα είμαστε σε καλό δρόμο. Αφουγκράζεται και ενεργεί για την πόλη μας, μπράβο του, μεγάλος μάγκας. Ναι, οι αλλαγές άρχισαν να φαίνονται σιγά σιγά. Από όλους μας εξαρτάται αυτό, δεν μπορεί ένα Δημοτικό Συμβούλιο και ένας άνθρωπος να αλλάξουν μια πόλη αν αυτή δεν το θέλει.
Αν η ζωή σου ήταν τραγούδι ποιο τραγούδι θα ήταν;
Α…. τώρα μιλάς για μιαν άλλη μεγάλη μου αγάπη, την μουσική! Ως ακροατής αλλά και ως ηχολήπτης, χαίρομαι που έχω αρκετές μουσικές γνώσεις επειδή μπορώ να εκφράσω την διαφορετική μου διάθεση σε διαφορετικό είδος μουσικής, δεν είμαι ο τύπος που ακούει από όλα όπως λένε μερικοί. Έχω κάποια ρεπερτόρια που ξέρω πότε θα με ανεβάσουν.
Δουλειά του Φίλιπ Σωτηρίου μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα του: www.philipsoteriou.com
