Γράφει και φωτογραφίζει η Ρία Λοϊζου
Πάντα ταξιδεύω ερωτευμένη και ένας θεός μόνο ξέρει τι ερωτεύομαι και ποιόν.
Βλέπεις, εγώ δεν χρειάζεται να μπω σε αεροπλάνο ή πλοίο για να ταξιδέψω. Όπως και να έχει, σε ένα από τα ταξίδια μου θα είχαμε συναντηθεί… Ερχόμουν, επέστρεφα ή έφευγα… Δεν θυμάμαι καν και αν θυμόμουνα πάλι δεν θα είχε σημασία.
Κάθε φορά ερωτευμένη με διαφορετικό κόσμο. Πάντα μαγεμένη από άλλο φεγγάρι. Σαγηνευμένη από εικόνες της στιγμής, της όποιας στιγμής.
“Όταν ήρθες ήσουν σαν κόκκινο κρασί και μέλι, και η γεύση σου ήταν τόσο γλυκιά που έκαψε το στόμα μου…” Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά τα πράγματα. Αυτό που έχει αξία δεν φαίνεται με τα μάτια… Κάποιες φορές όταν σε κοιτάζω μου κόβεται η ανάσα και όλα τα πράγματα που θέλω να πω, δεν βρίσκουν φωνή. Μετά, μέσα στην απόλυτη σιωπή, ελπίζω ότι τα μάτια μου θα μιλήσουν όπως η καρδιά μου…
Ίσως πάνω απ’ όλα να είμαστε άνθρωποι και ίσως γιατί όση ανθρωπιά έχει απομείνει να πρέπει να τη ξεθάβουμε. Ίσως πάλυ αυτή η ταξιδιάρα ψυχή να πρέπει να βγαίνει πάντα τελευταία. Tελευταία αλλά και πρώτη, για να προλαβαίνει αυτά που δεν προλάβαμε εμείς όταν μιλούσαμε, όταν σωπάζαμε… Αυτά που παθαίνει μια πληγή όταν βαθαίνει και τότε σε βγάζει εκτός ελέγχου. Η πληγή και το πάθος. Αν όντως τα πάθη σωπαίνουν ώστε να τα εκτιμήσουμε τότε ποιος ξέρει αλήθεια, που να ακούσει; Και αν αυτό που άκουσε δεν έχει ξαναειπωθεί, μπορεί όντως σαν άνθρωπος να το δει; Δύο άνθρωποι μπορούν να περπατάνε παράλληλα, απλά πρέπει να κρατάνε τα χέρια… Και όταν όλα τελειώνουν, απλά περιμένουν να ξανα αρχίσουν από την αρχή. Αυτή είναι η μαγεία της ζωής.
Το μόνο αληθινό μου δώρο τελικά είναι εσύ!
