Σκηνογραφήματα: φωνές από την τουρκοκυπριακή συνοικία της Λάρνακας
Γράφει ο Μ.Κ
Άγνωστες οδοί, πράσινα πλακάκια … παράξενη αρχιτεκτονική.
Συσσίτιο στο διάλειμμα, συνοικισμοί, μέριμνα,
σπίτια διαφορετικά … μόνο στο χρώμα της εξώπορτας.
Γείτονες από λογής χωριά και πόλεις, φίλοι αδελφικοί
δίπλα σου … από γύρισμα ρουλέτας.
Κι όλα αυτά γιατί έτυχε…
Εμείς τη χάσαμε την αθωότητα από παιδιά∙
εμείς δεν είμαστε παρά μια άγραφη πλάκα
που έπρεπε να διατηρήσει τη συνείδηση,
που έπρεπε να σηκώσει ανάστημα απέναντι στην απειλή,
που έπρεπε ν’ αρματώσει το «είναι» της γερά.
Εμάς η καρδιά επιβαλλόταν να σφραγιστεί με το μελάνι του μίσους∙
εμάς η ψυχή έπαψε να τραγουδά παιδικά τραγούδια∙
εμάς το βλέμμα επιβαλλόταν να αποστραφεί το φως.
Κι όλα αυτά γιατί έπρεπε…
Εμείς τη χάσαμε την αθωότητα από παιδιά∙
εμείς είμαστε το πείραμα μιας εποχής
που αποφάσισε για μας χωρίς εμάς,
που προσδιόρισε τους δρόμους της ψυχής μας,
που έσβησε το γέλιο απ’ τα χείλη μας.
Ακούστε τις φωνές μας και μάθετε…
απ’ εδώ πέρασαν κάτι παιδιά
που ίσως να έτυχε, που ίσως να έπρεπε
να χάσουν την αθωότητα από μικρά.