Ένα Κλικ με το Μελάνι “Πιο μακριά, πεθαίνεις”

Πιο μακριά, πεθαίνεις

Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου

Ξαναγεννιέμαι. Μετρώ δυνάμεις κι αντοχές. Κι υπομονές.
Κόκκινη κάρτα σε πολλούς. Σε δικούς. Σε πρώην αγαπημένα πρόσωπα.
Τέρμα οι ανοχές. Και οι μαχαιριές τους οι λεκτικές και οι άλλες με πράξεις που δείχνουν περιφρόνηση. (Πηγάζει από κόμπλεξ; Από κακία; Από ζήλεια; Δεν μ’ αφορά. Δικό τους το πρόβλημα).
Εγώ ξεκαθαρίζω. (Πόσο ξεκαθάρισμα πλέον; Πούλιτζερ ξεκαθαρίσματος δίνουν;)

Σαν πολύ το ζορίσαμε το θέμα κοριτσάκι. “Μου είπαν”, “μου έκαναν”. “γιατί”, “μα”, “ίσως”, “μα εγώ”, “είναι άδικο”, “το αίμα νερό δεν γίνεται”….ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Μεμψιμοιρίες και μυξιαρίσματα για σκουλικάκια. Δεν είσαι. “Εκείνοι” μπορεί.
Σαν πολύ το παίδεψες το θέμα με ανθρώπους που η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι τους ισοδυναμεί με το κενό τους.
Ανθρωπάκια που λόγω αγάπης νόμιζες πως επρόκειτο για ημίθεους. Ανθρωπάκια ήταν. Τόσο μικρά σαν μυρμήγκια. Και τόσο τιποτένια.

Ξαναγεννιέμαι.
“Από τα φαρμάκια που μου ‘χεις δοσμένα, σκότωσες ότι είχα όμορφο για σένα” λέει το λαϊκό άσμα. Ακριβώς αυτό!
Κι αν μας αγάπησαν από συμφέρον ή με ημερομηνία λήξης ή…..δεν έχει σημασία. Η αγάπη δεν ζητιανεύεται.

Ξαναγεννιέμαι.
Πόνος κανένας. Μόνο κλάμα μπροστά στις αποκαλύψεις.
Κι αναγέννηση.

Νέα αισθήματα. Νέες σκέψεις. Νέες αντιλήψεις. Και μια σιγουριά πως ο τροχός γυρίζει. Κι όταν κοιτάξουν για να σε βρουν (αν κοιτάξουν) το Μαλβινοπούλι θα έχει πετάσει.

Ξαναγεννιέμαι.
Υπάρχω γι αυτούς που με αγαπούν. Για τους άλλους έχω πεθάνει. Ιδιαίτερα γι αυτούς που με ψευτοαγαπούν. Έχω πεθάνει. Νεκρή, πιο νεκρή δεν γίνεται.

Ξαναγεννιέμαι.
Πιο ήρεμη, πιο χορτασμένη, πιο έξυπνη. Μακριά από όσους δεν στάθηκαν άξιοι της αγάπης ή της φιλίας μου.

Μακριά. Πιο μακριά, πεθαίνεις.

Βράδυ 20 Ιουνίου 2012…..