Γράφει και φωτογραφίζει η Ρία Λοίζου
Πάντα μου άρεσε να γυρνώ και να ρίχνω μια ματιά πίσω. Σαν να πρόκειται για το τελευταίο μου τσιγάρο. Λίγο ή Πολύ. Πως ήμασταν. Ποιοι; Εμείς. Πότε και Ποτέ. Καμιά φορά εκπτώσεις.
Απροσδιόριστα λοιπόν, σε μια άλλη πόλη, σε ένα άλλο κόσμο, με μαύρα ή ακόμη και λευκά,στο γραφείο, στη θάλασσα ώρες ατέλειωτες, σε παιδικές χαρές, στη μέση του πουθενά…
Στη δική μου τέλος πάντων ξεχασμένη πόλη. Τότε που πίναμε μπύρες χαλαροί και μιλούσαμε για κάτι άσχετο.
Εκείνη την εποχή, ο καθένας είχε κάτι να πει, μετά η γύμνια ήρθε έξωθεν και οι απλοί εαυτοί δεν ήταν αρκετοί. Ο παλιός αθώος εαυτός πήγε περίπατο. Μια νύχτα σαν κι αυτή, που η μέρα κάποτε νικούσε τη νύχτα, σε θυμάμαι να λες “δεν θα σ’αφήσω ποτέ” ήμουν σχεδόν βέβαιη πως το εννοούσες… και μια αγαπημένη μας μελωδία συνέχιζε να παίζει στα ηχεία. Η μεγαλύτερη μέρα και μια ατέλειωτη νύχτα. Ένα ισόβιο τίποτα.
Βρίσκομαι εδώ γύρω σε ότι με έκανε να θυμώσω, να βουρκώσω, να αμφισβητήσω, να πληγώσω, να αφήσω πίσω. Και έχω κάμποσα να θυμηθώ. Νύχτες στη θάλασσα με σηκωμένα φουστάνια να βρέχονται τα πόδια, ξημέρωμα στην παραλία με λόγια μισομεθυσμένα και προσευχές σε κάτι ανύπαρκτο που κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Άνθρωποι και πάθη σε λανθασμένο χρόνο. Χρόνος λίγος και πάρα πολύς. Όμορφοι. Τα είμαστε, τα είμαι, τα έφυγα. Δρόμοι στεγνοί, υγροί με στροφές που ακόμα πληγώνουν, με άπνοια, λιακάδα, να μυρίζουν ακόμα γιασεμί.
Θυμάσαι τότε που κρατούσαμε τον ήλιο στα χέρια και είχαμε τον κόσμο όλο δικό μας;
Καρδιά μου, δεν θυμάμαι πια εγώ τον εαυτό μου. Δεν έχω απαιτήσεις από σένα πλέον. Μόνο ο επαναλαμβανόμενος ρυθμός της μελωδίας, μου θυμίζει πως κάποτε ήμασταν κάποιοι άλλοι και πως βραδιές σαν και αυτή, η μέρα υπερνικά τη νύχτα. Φωτογραφίες στο συρτάρι απείραχτες και κλάματα βουβά, πάντα βουβά, τα βράδια που πλαγιάζω και ζητάω ευθύνες. Όλοι μαζί σε μια μισόπικρη και αστεία ιστορία που χαίρεσαι που δεν την ξέρεις καλά ακόμη. Γιατί ακόμα σου τη φέρνει ξαφνιάζοντας τα πιο καλοστημένα σχέδια σου.
Τα πιο πολύ μας και τα λίγα μας. Ήμουν πάντα εδώ γύρω…
