Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Ούτε κι αυτό το καλοκαίρι τακτοποιήθηκε η ζωή μου. Κανένας έρωτας παντοτινός. Κανένα πρόγραμμα ζωής, καμιά σελίδα με ξεκαθαρισμένα θέλω.
Όλα σίφουνας στο μυαλό μιας έφηβης που ξέχασε πως έπαψε να είναι έφηβη εδώ και χρόνια.
Ωριμότητα καμία. Εξυπνάδα; (ώρες ώρες, τόπους τόπους, όχι συχνά).
Κάθομαι στα παραθαλάσσια στέκκια της πόλης, αγναντεύοντας ότι αγαπώ περισσότερο (θάλασσα), δίπλα από φίλους και ονειρεύομαι το Λονδίνο μου. Απογεύματα γλυκά στο Camden Town μου, βράδια Παρασκευής στις γειτονιές του Leicester και μετά για δείπνο στο Fiori, Σαββατιάτικα πρωϊνά στο Portobello με ιταλικότατο cappuccino στου Charlie’s, τα απογεύματα της Κυριακής με τη γνωστή διαδρομή Liverpool Street – Cambridge…..
“Και γιατί επέστρεψες Κύπρο τότε;”
“Για φίλους, για οικογένεια, επειδή εδώ ανήκω”.
Λίγο φως στα θέλω μου.
Αυτό θέλω: φως στα θέλω μου.
Να ξέρω τι θέλω.
Να πάψουν επιτέλους να οργιάζουν οι τάσεις φυγής μέσα στο κεφάλι μου.
Να πάμε ένα βήμα παρακάτω απ’ το εφηβικό mood. (Δεν είν’ κακό). To λένε ωριμότητα, ενιότε και εξυπνάδα.
Να πάψω να στέλνω ημέηλς στην Ελένη γράφωντας της πως σκέφτομαι να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη και να ξαναπροσπαθήσω για δουλειά στον “Εθνικό Κήρυκα”. Να πάψω να επαναλαμβάνω πως “πεθυμώ τη Νέα Υόρκη”.
Ούτε κι αυτό το καλοκαίρι είμαι σοφή.
“Μια μποέμ” θα πω.
“Μια που δεν ξέρει τι της γίνεται”, θα πουν οι άλλοι.
Όπως το αντιλαμβάνεται κανείς.
Ούτε κι αυτό το καλοκαίρι έξυπνη.
“Κι εμένα τι με νοιάζει; Εδώ έχει πάντα ήλιο, μόνο που με τρομάζει όποτε λέω θα φύγω, είχα πει θα φύγω, είχα πει….κι όμως είμαι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι. Λιωμένο παγωτό….”
Υ.Γ Μάλλον έτσι θα παραμείνω….τουλάχιστο για όσο αντέχει μέσα μου το κοριτσάκι με τα όνειρα.
