Αλίευσε μέσα από το διαδίκτυο ο Μιχάλης Σεραφείμ
Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του “1984” (το έγραφε το 1949), το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία.
Έχει περάσει λοιπόν, πάνω από μισός αιώνας αφότου κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Τζορτζ Οργουελ, 1984. Σε αντίθεση με τα έργα επιστημονικής φαντασίας που γερνούν σχετικά γρήγορα, το βιβλίο του Οργουελ εξακολουθεί να λειτουργεί σαν προειδοποίηση για τον κόσμο που ζούμε και για εκείνον που έρχεται. Πολιτικό μανιφέστο κατά του ολοκληρωτισμού, ελεγεία της χαμένης ελευθερίας, αλληγορία των πολιτικών μύθων του Ψυχρού Πολέμου, όπως και αν το ονομάσει κανείς, παραμένει έργο αιχμής.
Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις.
Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός.
Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι’ αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό.
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Ουίνστον Σμίθ, ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι κυβερνητικός υπάλληλος και μέλος του εξωτερικού κόμματος της Ωκεανίας, μιας από τις τρεις χώρες που είναι χωρισμένος πλέον ο πλανήτης. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το έτος 1984 (από εκεί έχει πάρει και το όνομα του το βιβλίο) μια χρονολογία μελλοντική αυτής που ο Όργουελ το έγραψε. Οι κοινωνικές τάξεις στην Ωκεανία είναι τα μέλη του εσωτερικού κόμματος (που ασκούν την διοίκηση της χώρας), τα μέλη του εξωτερικού κόμματος (οι κρατικοί υπάλληλοι) και οι προλετάριοι (που είναι απλά τα εργατικά χέρια της χώρας).
Το κόμμα ασκεί την εξουσία έχοντας καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας.
Όλοι παρακολουθούνται, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, με την βοήθεια τηλεοθονών. Όλα και όλοι ελέγχονται από τον Μεγάλο Αδερφό. Όλα οφείλονται και πηγάζουν από τον Μεγάλο Αδερφό. Ένα πρόσωπο που χρησιμοποιείται για την προσωποποίηση του κόμματος.
Η ελευθερία έκφρασης αλλά ακόμα και σκέψης έχει ποινικοποιηθεί.
Στην προσπάθεια να ελεγχθεί, έχοντας ως στόχο να καταργηθεί, η σκέψη, χρησιμοποιείται η γλώσσα. Η εξουσία ετοιμάζει την “Νέα Ομιλία”. Ο Όργουελ με το στόμα του Σάιμ (συναδέλφου του Ουίνστον) αναφέρει στο βιβλίο: “…η Νέα Ομιλία είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που το λεξιλόγιο της λιγοστεύει κάθε χρόνο…” και προσθέτει “…ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς…”.
Ο Ουίνστον προσπάθησε να εναντιωθεί σε όλη αυτήν την κατάσταση και αποφασίζει να αντιδράσει. Δεν μπορεί να δεχθεί μια κοινωνία που το διαστροφικό της τρίπτυχο συντίθεται από τα συνθήματα: “Ο πόλεμος είναι ειρήνη”, “Η ελευθερία είναι σκλαβιά”, “Η άγνοια είναι δύναμη”.
Παρά το γεγονός ότι παντού υπάρχει αναρτημένη η επιγραφή “Ο Μεγάλος Αδελφός σε παρακολουθεί”, ο Σμιθ βρίσκει τον τρόπο να ξεγελάσει για μικρό διάστημα το σύστημα ελέγχου και παρακολούθησης, και να ζήσει ακόμη και τον έρωτα. Δεν ξέρει και δεν θα μάθει ποτέ αν ο Μεγάλος Αδελφός υπάρχει ή αν είναι απλώς η εικόνα η οποία παρακολουθεί τους πολίτες μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες που βρίσκονται παντού. Όταν ο Σμιθ συλλαμβάνεται, ρωτάει την ώρα που τον ανακρίνουν: “Υπάρχει ο Μεγάλος Αδελφός;”. “Φυσικά και υπάρχει. Το Κόμμα υπάρχει. Ο Μεγάλος Αδελφός είναι η ενσάρκωση του Κόμματος” απαντά ο ανακριτής του. “Υπάρχει όπως υπάρχω εγώ;” ξαναρωτά ο Σμιθ, για να κατακεραυνωθεί από τον ανακριτή: «Εσύ δεν υπάρχεις».
Ο ήρωας του βιβλίου λοιπόν, έκρινε την εξουσία όταν αυτό ήταν αδιανόητο. Ερωτεύθηκε όταν ο έρωτας είχε γίνει κολάσιμη πράξη. Σκεφτόταν όταν η σκέψη έτεινε να καταργηθεί. Τα κατάφερε τελικά; Άλλαξε κάτι στην ζωή του και στην ζωή των συνανθρώπων του; Αυτό είναι κάτι που θα το μάθετε όταν διαβάσετε το αριστούργημα του Τζωρτζ Όργουελ.
Το βιβλίο μισό αιώνα μετά την συγγραφή του, δυστυχώς, τείνει να γίνει προφητικό. Με αφορμή την παγκόσμια τρομοκρατία και την ασφάλεια, καταργούνται καθημερινά ατομικές ελευθερίες. Υπάρχουν κάμερες στους δρόμους, παρακολουθούνται οι επικοινωνίες και ο άνθρωπος όλο και λιγότερο νιώθει ελεύθερος. Φυσικά δεν ζούμε στην “Ωκεανία”, τουλάχιστον όχι ακόμα. Μπορούμε να αλλάξουμε αυτήν την πορεία; Σίγουρα μπορούμε να προσπαθήσουμε.
Το να κρίνουμε τις ενέργειες της εξουσίας και να σκεπτόμαστε είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα.
Το να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία έκφρασης και δράσης είναι ένα επόμενο. Τέλος το να μην αφήσουμε την γλώσσα μας, που είναι μια από τις πλουσιότερες γλώσσες του ανθρώπινου γένους, να συρρικνωθεί. Είναι ένα εργαλείο που θα μας βοηθήσει να μην κληρονομήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας μια “Ωκεανία”.
Εκείνο όμως που καθιστά ανατριχιαστικά προφητικό το 1984 είναι η διαπίστωση ότι σήμερα όχι μόνο ο Μεγάλος Αδελφός βρίσκεται παντού, αλλά και ότι δεν είναι λίγοι όσοι συνεπαίρνονται από τη “χαρά” της σκλαβιάς. Χιλιάδες άνθρωποι στη Δύση θα το θεωρούσαν μεγάλη τύχη να τους κλείσουν στο σπίτι του Μεγάλου Αδελφού. Ο Μεγάλος Αδελφός δε χρειάζεται καν να προβάλλει την εικόνα του στην οθόνη. Τον έχει αντικαταστήσει η κάμερα, το βιομηχανικό «ξόανο» που έχει πάρει το όνομά του. Η ελευθερία εκχωρείται πλέον “ελεύθερα”.
Το κείμενο είναι παρμένο από το http://www.ramnousia.com/2010/09/1984.html
Υ.Γ: Για όσους προτιμούν κάτι πιο ελαφρύ αλλά εξίσου συνταρακτικό, ας αναζητήσουν την “Φάρμα των ζώων”, του ίδιου συγγραφέα.
