Γράφει και φωτογραφίζει η Ρία Λοϊζου
Χίλιες σαν κι αυτή την νύχτα, μπορώ να τις αντέξω.
Νύχτες σαν αυτές που βλέπω τα φώτα να έρχονται καταπάνω μου και απλά να με χτυπάνε οι ήχοι.
Nα δυναμώνω την ένταση και αυτή να με μαστιγώνει, να θολώνει το φεγγάρι και να νιώθω ότι το χάνω, και να μην το χάνω επειδή φταίει αυτό, αλλά επειδή εγώ το απολαμβάνω υπερβολικά που δεν το αντέχει.
Να τρέχω ξαπλωμένη, να φτάνω σε μέρη που δεν έχω ξαναδεί και να τα ερωτεύομαι με
την πρώτη ματιά. Να περπατάω και πίσω μου να αφήνω χρώματα.
Να γεύομαι της σκόνες και να μου φαίνονται οικείες, να αισθάνομαι τυχερή που μπορώ να ζω έντονα το παρόν και να μην σκέφτομαι το μετά επειδή ξέρω ότι θα το χάσω. Να τραγουδάω και να με πονάει τόσο η ομορφιά
της μουσικής – αυτό είναι που λένε ότι γδέρνει. Γδέρνει πολύ, αλλά μόνο σ’ αυτούς που αρέσει… Αχ σ’ αυτούς… δίνεις τα πάντα!
Τους λατρεύεις, είσαι μαζί τους μέχρι το τελευταίο λεπτό που μπορείς, ακόμα κι αν δεν μπορούν να σε νιώσουν.
Σε σένα εαυτέ μου που με μεγάλωσες και με ‘μαθες να σ’ αγαπώ και να σε φροντίζω.
Πρέπει να ‘χεις το χάος μέσα σου για να γίνεις φωτεινό αστέρι.
